Το Δίκιο Το Έχουν Οι Εξεγερμένοι

Σκάψιμο

"Μου οφείλεις κάποιες απαντήσεις. Σε όλους μας χρωστάς μερικές απαντήσεις." Είπε ο Χρήστος και κάθισε στις φτέρνες του αντικριστά της. Η Κατρίνα ξεφύσησε και τον κοίταξε. "Πρώτα από όλα, που στον πούτσο ήσουν;" Αμέσως κοίταξε κάτω. "Σου μιλάω." Είπε επιβλητικά και σήκωσε το βλέμμα της για να τον κοιτάξει πάλι κατάματα. 

"Επέλεξα να μη γυρίσω μαζί με τον Μπίλι, και πήγα στην Θεσσαλονίκη για να σκοτώσω τους γονείς ενός από τους στρατιώτες που με βίασαν. Όταν το έκανα, είχα την ατυχία να μην προλάβω να γυρίσω. Γιατί ο Κάρολος με βρήκε και με απείλησε πως αν δεν κάνω τα θελήματά του θα με σκοτώσει. Ήθελα απλά να γυρίσω πίσω σε εσάς. Για εσάς έμεινα ζωντανή αυτά τα τέσσερα χρόνια και δεν πήρα τη ζωή μου."

Ο Χρήστος την κοιτούσε με σμιγμένα φρύδια, γεμάτος με νεύρα.

"Μη με κοιτάς έτσι Χρήστο. Δεν είχα άλλη επιλογή."

"Όχι Κατρίνα, είχες πάρα πολλές επιλογές. Απλά είσαι τόσο γαμημένα ξεροκέφαλη, και ανώριμη, που σκέφτεσαι μόνο το πως θα κάνεις κακό στον εαυτό σου. Έχω νεύρα μαζί σου, πάρα πολλά, αλλά χαίρομαι που τώρα έχουμε την ικανότητα να μιλήσουμε επιτέλους."

"Δεν είναι τόσο απλό, Χρήστο!" Φώναξε η Κατρίνα. "Για τέσσερα χρόνια, καθόμουν με τον κώλο στημένο να με γαμάνε όποτε θέλουν αυτοί, είτε κοιμόμουν είτε έτρωγα. Και συνέχισα να το δέχομαι και δεν αυτοκτόνησα, δεν πήρα τη μίζερη ζωούλα μου γιατί ήθελα να γυρίσω σε εσάς, γαμώ τη πουτάνα μου! Έκανα πιο πολλά λάθη από ότι σωστές επιλογές, αλλά πάνω απ' όλα, ήθελα να γυρίσω πίσω στους φίλους μου, και έφτυσα πολύ αίμα για να είμαι εδώ αυτή τη στιγμή. Σας αγαπώ με όλη μου τη καρδιά. Σας ικετεύω, σας παρακαλώ, συγχωρέσετε με."

Ο Χρήστος κοιτώντας την, έκλαψε.

"Ξέρεις πόσες φορές η Εβελίνα σκούπιζε τα σάλια του Μπίλι, γιατί αυτός καθόταν ακίνητος και δεν μας μίλαγε; Καθόταν και κοιτούσε το κενό, όλο κλαίγοντας, για εσένα. Μας έλεγε πόσο σε αγαπούσε και πόσο σε λάτρευε. Τον έχω πιάσει να μυρίζει το σαμπουάν σου, και να κλαίει. Μου έλεγε πόσο ήθελε να ακούσει τη φωνή σου, να ακούσει να τον χαιρετάς. Αλλά μετά από λίγο καιρό σταμάτησε να ελπίζει. Και εγώ να ξέρεις Κατρίνα δεν είπα ποτέ σε κανέναν πόσο μα πόσο μου έλειπες. Έκανες μεγάλες μαλακίες, μα ήρθε η ώρα να επανορθώσεις. Μη γαμήσεις αυτή την ευκαιρία. Αν την γαμήσεις και κάνεις τα ίδια δεν θέλω να σε ξέρω."

"Συγχώρεσέ με Χρήστο. Σε παρακαλώ." Είπε η Κατρίνα σκουπίζοντας τα δάκρυά του. "Είσαι αδερφός μου. Πάντα ήσουν και πάντα θα είσαι."

"Είσαι και εσύ η δικιά μου." Είπε ο Χρήστος και δεν αντιστάθηκε στο να την αγκαλιάσει.

"Συγνώμη."