Το Δίκιο Το Έχουν Οι Εξεγερμένοι

Το ξεκίνημα του τέλους

Με δάκρυα στα μάτια μπήκε μέσα στο μπάνιο, ήταν λες και τα πόδια της κουνιώντουσαν μόνα τους και άρχισε να πλένεται, ευχόμενη μαζί με τον ιδρώτα και την υγρασία, να έφευγε απο πάνω της το άγγιγμα του Γιώργου.

Η λέξη ελευθερία, η λέξη προλεταριάτο, η λέξη αναρχία, η λέξη δημοκρατία, η λέξη επανάσταση απαγορέυοντουσαν. Μα, άτομα σαν την Άννα και την φίλους-οικογένειας της δεν έδιναν σημασία και δεν σκόπευαν να δώσουν.

Οι συγκρούσεις είχαν γίνει καθημερινότητα. Ήταν απολαυστικό ωστόσο, να μπορείς να τους δίνεις λίγη λίγη τη γεύση απο το μίσος σου, όποτε ήθελες. Έτσι κι αλλιώς, ο κόσμος οργανωνόταν σιγά σιγά μα σίγουρα και ήταν ξεκάθαρο πως κάθε καταπιεσμένος ήταν έτοιμος για τη στιγμή που όλα θα τελειώναν και θα είχε ο λαός τον έλεγχο. 

Βγήκε απο το μπάνιο και ντύθηκε, έφυγε για το σπίτι της Εβελίνας με τα μαλλιά βρεγμένα καθώς δεν ήθελε να μείνει άλλο εκεί. Μπήκε μέσα και κατάλαβε πως υπήρχε πολύς κόσμος μέσα στο σπίτι αν και επικρατούσε μια αίσθηση αναστάτωσης. Είχε πολλά μαυροφορεμένα άτομα και όλοι είχαν αγχώδη βλέμματα. Ένας απο αυτούς με φουντωτά μαλλιά σε κότσο, πήρε μια γουλιά απο τσάι μέσα απο την πορσελάνινη κούπα της Εβελίνας.

"Καλησπέρα." Ψέλλισε η Άννα και όλοι την χαιρέτησαν εγκάρδια.

"Πώς κι απ'τα μέρη μας;" Ρώτησε η Εβελίνα, φυσώντας καπνό. Η Άννα με κακή διάθεση ανασήκωσε τους ώμους της και στάθηκε σύξηλη.

"Εμείς θέλουμε να ρίξουμε την κυβέρνηση." Γέλασε η Εβελίνα. Ο Γεράσιμος, με τα φουντωτά μαλλιά γέλασε μαζί της και έβαλε κι άλλο τσαί απο την λουλουδάτη άσπρη πορσελάνινη τσαγιέρα.

"Λοιπόν, αυτό το σχέδιο έχει στηθεί λίγο. Είναι απλό αλλά όχι εύκολο." Είπε ο Γεράσιμος και ήπιε τσάι. Η Εβελίνα γέλασε λοξά. 

"Θα πάρει πολύ γαμημένο καιρό." Είπε ο Μπίλυς.

"Ίσως λιγότερο, ίσως περισσότερο. Αλλά ας μείνουμε στον ένα χρόνο: Θα είμαστε πάρα πολλοί αυτό είναι σίγουρο, μα το θέμα είναι να οδηγήσουμε σωστά τον κόσμο. Εννοώ, να μην δώσουμε το χαός απλά, το καθένα με την σειρά του." Είπε η Εβελίνα. "Πρέπει να δώσουμε ένα μήνυμα στον κόσμο. Αν καταλάβουμε κάποιο βασικό κτήριο, να σκοτώσουμε δημόσια κάποιο σημαντικό πρόσωπο..."

"Αυτές είναι απλές αφορμές. Αυτά θα είναι τα συμβάντα που θα πυροδοτήσουν μια έντονη αντίδραση. Θυμάστε, όταν είχαν εκκενώσει τις πρώτες καταλήψεις; Όταν η νέα κυβέρνηση πήρε τον έλεγχο προσπάθησαν να μας δώσουν ένα τέλος γεμάτο με φόβο, αλλά δεν σκέφτηκαν να μας κάνουν να ξεχαστούμε. Δεν θα επιτρέψουμε τίποτα τέτοιο λοιπόν. Εδώ και τέσσερα χρόνια είμαστε στα πρόθυρα συνεχώς." Είπε ο Χρήστος.

"Το να καταλάβουμε τη Βουλή είναι καλή ιδέα;" Ρώτησε η Άννα, που δεν ήταν και η πιο πολιτικοποιημένη εκεί μέσα. "Δεν θα είναι πολύ συμβολικό;" 

"Και βέβαια μπορούμε. Ίσως να είναι και πολύ καλή ιδέα κι όλας. Σαν παρέα είμαστε αρκετά οργανωμένοι. Μα δεν μπορούμε να κάνουμε μεγαλύτερες συνελέυσεις γιατί θα μας πιάσουν και δεν το θέλουμε αυτό. Άρα είναι δύσκολο το πως θα συννενοηθούμε."

"Τα λόγια αυτά ταξιδεύουν γρήγορα. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να μεταδώσουμε μεταξύ μας σχέδια και μπορώ εγώ ο ίδιος να πάω στα συντρόφια στη Πάρνηθα. Σύν οτί η Γωγώ, που είναι στην κατάληψη της Πάρνηθας δουλεύει σε ένα εργοστάσιο που παράγουν όπλα. Κλέβει τα καλά, και χαλάει τα υπόλοιπα. Άρα έχουμε και απο εκείνη τον εφοδιασμό μας. Διότι είναι ξεκάθαρο νομίζω οτί δεν θα κάνουμε πόλεμο με παλούκια και πέτρες." Είπε ο Χρήστος. Δυσανασχέτησε μέσα του γιατί θυμόταν οτί κάποτε μεταξύ τους χωρίζονταν για το ποιοί έχουν δίκιο: η άμεση σύγκρουση ή η οργάνωση κοινωτικά; 

"Μπορώ να μεταφέρω εγώ και η Τσέρι ότι πούμε στην Πάρνηθα, επίσης σύντομα θα έρθουν και κάποια συντρόφια απο τον Ταύγετο σύντομα. Πρέπει να γίνει κάποια μαζική συγκρουσή και θα πρέπει να γίνει γρήγορα η συνεννόηση πρίν μας καταλάβουν και πρίν μπεί το νέο έτος." Είπε ο Γεράσιμος.

"Μείνετε εδώ αν θέλετε για τις υπόλοιπες μέρες. Δεν πρέπει να χάσουμε επαφή. Πρέπει να υπάρχει διαρκής επικοινωνία." Είπε η Εβελίνα.