Το Δίκιο Το Έχουν Οι Εξεγερμένοι

Μείον δέκα βαθμοί Κελσίου

Είναι Τετάρτη, 18 Δεκέμβρη. Οι τοίχοι είναι φυστικί και άσπροι. Με λένε Κατρίνα Βάσκεζ, δεν είμαι πια πολιτική κρατούμενη. Είμαι στην πόλη, αντιστεκούμενη με τους φίλους μου.

Ξύπνησα νωρίς. Δεν κοιμήθηκα, όχι επειδή ο Γεράσιμος με κλότσαγε στον ύπνο του, όχι επειδή το γατάκι της Έλενας κλαψούριζε για φαί όλο το βράδυ. Επειδή προσπαθούσα να καταλάβω αν είμαι τρελή, ή ερωτευμένη.

Ή, ίσως απλά να έχω καύλες. Ποιός ξέρει;

Με φωνάζουνε Τζόκερ απο τον κακό του κόμικ χάρης τις ουλές μου. Δεν με προσβάλει. Δεν με νοιάζει πιά, βασικά. Με λένε Τζόκερ, είμαι ερωτευμένη με τον Βάσα Στογιανόβιτς. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Δεν ξέρω. Αλλά γυναίκες σαν εμένα, δεν μπορούμε να μην ερωτευτούμε τους άντρες που μας κακοποιούν. Σαν την μάνα μου ένα πράγμα. Από εκείνη το πήρα.

Με ωραίο μαλάκα έμπλεξα και εγώ. Δεν ξέρω τι του βρίσκω. Δεν πηδάει καν καλά ο αγρίκος.

Είπε η Κατρίνα απο μέσα της, και μπήκε στο σαλόνι.

Εκέινη την ημέρα, σκόπευαν να κάνανε κάτι αρκετά ριψοκίνδυνο, αλλά ο κίνδυνος ήταν τίποτα μπροστά σε μια άδεια κοιλιά. Ξέρανε πως ένα φορτηγάκι για τα λιγοστά μαγαζιά των μαυραγοριτών που πουλάγανε το γάλα δέκα ευρώ, θα πέρναγε κοντά, και σκόπευαν να το ανοίξουν. Αλλά έπρεπε να πάνε πρός τα νότια προάστια της Αθήνας, μα το κατάλευκο τοπίο χάλασε τα σχέδια ολωνών. 

Έτσι, η Κατρίνα, η Εβελίνα, η Άννα και η Τσέρι επέλεξαν να βγούν μια βόλτα. Ήθελαν όλες να μιλήσουν σαν φίλες, σαν γυναίκες, και να κόψουν μια βόλτα στη περιοχή, με ένα νερόβραστο καφέ φίλτρου στο χέρι σε παλιές κούπες. Θέλανε να νιώσουν σαν τις κυρίες μέσης τάξης στις προαστιακές γειτονιές των Ηνωμένων Πολιτειών, που βγαίνουν για περπάτημα στα γκαζόν τους.