Το Δίκιο Το Έχουν Οι Εξεγερμένοι

Ανοιχτά κελιά

"Δεν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω; Δεν κάνουμε πορειούλες πια, δεν κρεμάμε πανό και κάνουμε στένσιλ γύρω γύρω στις γειτονιές. Βγαίνουν και πυροβολάνε κόσμο, με ακούς; Δεν γίνεται να προτείνετε την ειρηνική αντιμετώπιση! Δεν θα τους αγκαλιάσουμε κι όλας!" Φώναξε ο Μπίλυ. Ξεκίνησε αμέσως μια έντονη διαφωνία, με πολλά διαφορετικά άτομα να μιλάνε ο ένας πάνω στον άλλο. Η Εβελίνα έφερε το τσιγάρο στα χείλια της και το άναψε παρατηρώντας μονάχα όλη την αναταραχή χωρίς να πάρει θέση, που ακόμα και προ πολέμου ήταν σχεδόν μέρος του προγράμματος να γίνετε μαζικός διχασμός στις συνελεύσεις.

"Έχεις μήπως σκεφτεί οτί κάποιοι από εμάς έχουν κουραστεί; Οτι κάποιοι από εμάς ήμασταν πάντοτε στον μεγαλύτερο κίνδυνο; Οτί κάποιοι από εμάς, αν μας πιάσουν θα πεθάνουμε πιο γρήγορα; Και ίσως οι δικοί μας θάνατοι να είναι οι πιο βασανιστικοί; Όταν ο μπάτσος ή ο στρατιώτης με πιάσει και με προσαγάγει, δεν θα φάω απλά ξύλο, και ομοφοβία και τρανσφοβία αλλά θα πέσω νεκρή κι όλας; Ξεκόλλα λίγο. Δεν είστε μόνο οι στρέιτ σις άντρες οι αναρχικοί. Πρέπει να αποδέχεστε πως είμαστε όλοι διαφορετικοί εδώ." Είπε μια από τις συμμετέχουσες στην συνέλευση.

"Να πάμε να ανάψουμε κάνα κεράκι κι όλας; Μήπως να κρατήσουμε χέρια και να τραγουδήσουμε το Imagine; Είτε ελάτε μαζί μας είτε καθίστε και κλάψτε. Εγώ που σου μιλάω είμαι σεξεργάτρια, μετανάστρια και γυναίκα. Ήμουν και είμαι σε πολύ ευάλωτη θέση αλλά δες με λίγο. Συμμετέχω, δεν φοβάμαι γιατί τον φόβο τον νίκησα όταν εμένα το αγόρι μου το φάγανε σε καιρούς ειρήνης. Εμείς τα όπλα θα τα πιάσουμε ξανά. Αν θες έλα, αν όχι, στ'αρχίδια μου." Είπε η Κατρίνα και αμέσως ξεκίνησαν τα παράπονα από τους άλλους συμμετέχοντες. 

"Δεν χρειάζετε να βρίζεις!" Της φώναξε μια κοπέλα και η Κατρίνα προσποιήθηκε οτί δεν ακούει. Ο Χρήστος την σκούντηξε με νόημα.

"Ξέρεις μωρέ και 'συ πως αντιδράνε αυτά τα άτομα." Της ψιθύρισε. "Δεν χρειάζεται να είσαι πάντα αυτή που θα μιλάει άσχημα.'

"Η αλήθεια πονάει." Είπε η Κατρίνα και ο Χρήστος δεν συνέχισε να της δίνει σημασία. 

 "Όποιος επιθυμεί να μην συμμετάσχει, δεν θα πιεστεί απο κανέναν. Τέλος. Αυτή είναι η δικιά μας άποψη: οτί πρέπει να γίνει άμεσα σύγκρουση. Να αρχίζουμε να τους πιέζουμε. Να τους τρομάζουμε. Είμαστε σε κρίσιμη κατάσταση και έχουμε συντρόφους απο άλλες χώρες μπροστά που αυτή τη στιγμή έχουν μπερδευτεί με όλη αυτή τη διαφωνία μεταξύ μας. Αλλά δεν θα δρούμε σαν συλλογικότητα ενάντια σε συλλογικότητα, δεν τσακωνόμαστε για το ποιός θα πάρει την πρώτη θέση στο πανό στην πορεία. Έχουν τελειώσει αυτά τώρα εδώ και τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Δεν υπάρχει καμία επιλογή. Μην έχετε αυταπάτες οτι μαγικά αυτό θα τελειώσει ή οτι μια μέρα θα σας έρθει το κουράγιο να μαχηθείτε. Όποιος ονειρεύεται πως οι άλλοι θα κάνουν την αρχή δεν καταλαβαίνω γιατί νομίζει πως πρέπει να είναι εδώ καν." Είπε ψύχραιμα ο Χρήστος.

"Εγώ δεν θα συμμετάσχω. Αυτή είναι η δικιά μου θέση και άλλα άτομα θα συμφωνήσουν μαζί μου." Ανέφερε άλλη μια κοπέλα. Ενδιάμεσα, ένας ακόμα συμμετέχοντας μετέφραζε σε αληθινό χρόνο στα αγγλικά σε συμμετέχοντες που δεν μιλούσαν την ντόπια γλώσσα. Αυτοί δεν έπερναν θέση και δεν σχολιάζανε. 

"Αλλά όταν θα νικήσουμε δεν θα πείς "Εμείς οι αγωνιστές νικήσαμε το φόβο και τους καταπιεστές!" Γιατί όποιος διαφωνεί με την άμεση σύγκρουση, απλά ας μην έρθει. Αλλά όποιος καπηλευτεί την νίκη μας θα φάει κράξιμο άμα το ακούσω." Είπε δυνατά ο Γεράσιμος. Τα άτομα άρχισαν να σπάνε και ο κόσμος έφευγε απογοητευμένος με την όλη κατάληξη της συνέλευσης. Ο Χρήστος ξεφύσηξε και κάθισε δίπλα απο την Εβελίνα στο πεζούλι. 

Η Τσέρι βρισκόταν έξω από το συνεργείο και κάπνιζε, μα ο αναπτήρας της έβγαζε μόνο σπίθες.

"Θές αναπτήρα;" Ρώτησε. Η Τσέρι γύρισε αργά αργά και τον κοίταξε πατόκορφα. Γνωριζόντουσαν. Ο Ριχάρδος ήταν γείτονας και μοιραζόταν την ίδια αγάπη για τις μηχανές, αλλά αυτό ήταν το μόνο που τους ένωνε. Ήταν αρχιμαφιόζος και έκανε ζωή χαρισάμενη λόγο των ναρκωτικών που πουλούσε ακόμη. Τα περισσότερά του χρήματα όμως ερχόντουσαν από την διακίνηση γυναικών.

"Θες ένα στράπ ον;" Τον ρώτησε ανάβωντας τελικά το τσιγάρο. "Πάρε το πούλο Ρίκι. Θες κάτι απο εμένα;" 

"Να μου κάνεις τη χάρη να σε πάω για ποτό." Είπε ο Ριχάρδος. Η Τσέρι γέλασε επειδικτικά, σαρκάζοντάς τον. 

"Δεν καταλαβαίνω πόσες φορές θες να φας χυλόπιτα. Είμαι λεσβία. Κατάλαβε το." Είπε η Τσέρι. "Όντως, τι θέλεις;" 

"Εγώ απλά πέρναγα και είπα να προσφέρω φωτιά. Ένα κλειδί άλεν θέλω επίσης."

"Όλα τα άλεν είναι στο μπλέ βαλιτσάκι, αλλά πρώτων, θέλω πέντε ευρώ για αυτό και θα μου το έχεις φέρει μέχρι το απόγευμα." 

"Βεβαίως δεσποινίς. Μια μέρα όμως μπορείς να έρθεις να δουλέψεις μαζί μου και να βγάζεις πολλά παραπάνω λεφτά απο τάληρα. Πολλά, πολλά παραπάνω."

"Δεν θα με πείσεις ποτέ να κάνω βίζιτες. Ξεκόλλα λίγο." Είπε η Τσέρι ανυπομονώντας για την στιγμή που θα έφευγε. "Σήκω φύγε από το συνεργείο μου στα επόμενα τριάντα δεύτερα."

"Να μου μιλάς πιο ευγενικά την άλλη φορά, Α, και καλά πλακομούνια να κάνεις." Της είπε και η Τσέρι του χαμογέλασε. 

"Να είσαι σίγουρος πως θα είναι τα καλύτερα."