Το Δίκιο Το Έχουν Οι Εξεγερμένοι

Τελευταία Καταιγίδα

Ο Μάνος αγνάντευε την πόλη απο την ταράτσα μέχρι που άκουσε ένα ελικόπτερο να πλησιάζει. Κάθισε στις σκάλες και κοίταξε τον κοιμισμένο Βάσα που καθόταν λίγα σκαλιά πιο κάτω. Ένα βήμα πιο κάτω ήταν ο Κάρολος που ήταν βυθισμένος σε βαθιά σκέψη. Και οι δυό τους ήταν πολύ μεθυσμένοι.

"Άρε μπάσταρδε. Μας πήρες όλους στον κατήφορο με τις μαλακίες σου." Είπε ο Μάνος. "Αν δεν ήταν ο αλκοολισμός σου στη μέση που σε άφηνε λιπόθυμο όταν χρειαζόμασταν ένα στρατηγό, δεν θα είχαμε χάσει το πόλεμο. Βλάκα."

"Εσείς ήρθατε μαζί μου." Είπε γελαστά και σηκώθηκε. Πιάστηκε από την κουπαστή της σκάλας και διπλώθηκε στα δύο, καθώς εμετός έπεφτε από το στόμα του στις σκάλες. Ο Μάνος πρόλαβε να κάνει πίσω αλλά ο Βάσα δεν κατάλαβε καν.

"Τράβα κοιμήσου ρε. Είσαι πίττα." Είπε και ο Κάρολος συνέχισε να κοιτά το κενό. Γέλασε και σκούπισε το στόμα του.

"Ίσως μετά." Είπε και κάθισε κάτω, πιάνοντας το κεφάλι του. "Μίλησα με τον Κίαρ. Είπε πως υπάρχει μια θέση για μένα στην Γερμανία."

"Δεν θα φύγεις, ειδικά όταν έχουμε όλη αυτή την ένταση. Που στο πούτσο είναι ο Γιώργος δεν έχουμε ιδέα, και εσύ θες να την κλάσεις;" Είπε ο Μάνος.

"Θα πάω εγώ." Είπε ο Βάσα ήρεμα. "Εσύ έχεις άρχουσα θέση στην Ελλάδα, ενώ εγώ δεν έχω στον ήλιο μοίρα." Είπε κενά. Ας σκοτώσω την Κατρίνα και ας φύγω για Γερμανία. Είπε από μέσα του.

"Τα πράγματα ήταν τόσο απλά παλιά." Είπε ο Μάνος πονεμένα, και τόλμησε να βουρκώσει. "Τόσο απλά. Είχα τον κόσμο στα πόδια μου, είχα ότι επιθυμούσα όλη μου τη ζωή." 

"Κάποτε, ναι..."

Παλιά...

Έστριψε ένα τσιγάρο και κοιτούσε παλιές φωτογραφίες. Το αίσθημα της μελαχγολίας ήταν νεκρό. Δεν ήταν παλιές καλές στιγμές πια για εκείνη. Συνέχισε να ξεφυλλίζει το άλμπουμ μέχρι που έφτασε σε μια φωτογραφία απο εκείνη στα δεκαπέντε της να αγκαλιάζει τον Στέφανο.

Έκλεισε απότομα το άλμπουμ και το έχωσε βαθιά σε ένα συρτάρι. Έβαλε ζεστά ρούχα και οπλίστηκε με ένα πιστόλι. Χωρίς να μιλήσει ή να κοιτάξει τους άλλους, πήρε τον δρόμο για να βρεί τον Βάσα.

Οι σκέψεις στο μυαλό της ήταν σαν μέλισσες, βουίζαν όλες μαζί ταυτόχρονα. Με το πιο βασανιστικό συναίσθημα μέσα της να είναι πως ένιωθε λες και πρόδινε τους φίλους της.

"Τι θές;" Ρώτησε.

"Να μιλήσουμε. Μόνοι μας, χωρίς γκάνια ή μαχαίρια ή μπράβους. Απλά εγώ και εσύ, εντάξει;"

"Εντάξει." Είπε και έβγαλε τρία μαχαίρια από πάνω του και ένα πιστόλι και η Κατρίνα έβγαλε το πιστόλι από την ζώνη της και το άφησε στο τραπέζι. 

"Πες μου, τι σχεδιάζεις. Χέστηκα για τα πολιτικά, σοβαρά, μιλάω σε σχέση με εμένα και εσένα." Είπε. "Έχουμε μπερδευτεί τόσο πολύ εμείς οι δύο, με το τι αισθανόμαστε, με το τι θέλουμε. Βάσα, σε παρακαλώ, πες μου τι θες από εμένα." Είπε η Κατρίνα λυπημένα. Ο Βάσα αναστέναξε, και έξυσε το κρόταφό του.

"Θα σε σκοτώσω και θα φύγω για Γερμανία." Είπε και σήκωσε τους ώμους του. "Αυτό. Είσαι μεγάλος μπελάς και θέλω να ξεμπερδέψω γρήγορα. Δεν νιώθω άνετα με το να αισθάνομαι τόσα για εσένα, ενώ ξέρω πόσο κακό μου έχεις κάνει. Το καταλαβαίνω πως σου συμπεριφέρθηκα απαίσια, πως σε βασάνισα, αλλά γιατί σκότωσες δύο ανθρώπους που δεν φταίνε;" Είπε ο Βάσα εξίσου λυπημένα με αυτήν. 

"Γιατί ήθελα να βάλω τον εαυτό μου μέσα στο μυαλό σου. Ήθελα να με συσχετίζεις με την θλίψη και τον πόνο σου. Να λες πως κάθε φορά που ακούς το όνομα μου, να λες πως χάρης σε εμένα πονάς."

"Γιατί είσαι τόσο γαμημένα εκδικητική;" 

"Γιατί είμαι Λέων στο ζώδιο." Είπε η Κατρίνα και χασκογέλασε, μα ο Βάσα δεν το βρήκε αστείο. "Γιατί μπορεί να σε αγαπάω κατά βάθος, αλλά πάνω απ' όλα, Βάσα Στογιάνοβιτς, σε μισώ με όλη μου τη ψυχή για ότι μου έκανες. Που με βίασες, που με ξυλοκόπησες μέχρι κώματος, που δέχεσαι να προσπαθήσεις να με σκοτώσεις." Είπε, και πέρασε γύρω από το τραπεζάκι, πηγαίνοντας αργά προς το μέρος του. "Που με πέταξες γυμνή σε ένα τάφο. Δεν θα σε συγχωρέσω σε αυτή τη ζωή ούτε στην επόμενη. Ποτέ δεν θα σε συγχωρέσω ό,τι κι αν κάνεις για μένα." Είπε φτάνοντας από πάνω του. "Σε μισώ Βάσα. Σε μισώ γαμώ τη τύχη μου. Με τη πρώτη ευκαιρία θα σε στείλω εκεί που ξέρεις."

Ο Βάσα τινάχτηκε προς το μέρος της και την άρπαξε από τον λαιμό. Μόλις ένιωσε το χέρι του γύρω από το λαιμό της, χαμογέλασε.

"Το βρίσκεις αστείο;" Είπε θυμωμένα. "Άκου με λίγο γιατί θα το πώ μια φορά." Είπε και έβγαλε τον επίδεσμο από το μάτι του. "Δεν έχω παίξει με τις πληγές σου ποτέ μου. Δεν θα έρχεσαι μες τη μούρη μου να μου λες για μίσος μετά από όταν εγώ έχω αψηφήσει χίλια πράγματα για την πάρτη σου. Έχω δεχτεί το πόσο καριόλα και ψυχωτική είσαι, και το πόσο σκατόψυχη πουτάνα είσαι καταβάθως. Μην παίζεις μαζί μου."

"Πως μ'αρέσει όταν με βρίζεις." Είπε η Κατρίνα και του έπιασε το χέρι. Ο Βάσα την έσπρωξε πίσω. "Μ'αρέσει να μου κάνεις κακό, και αυτό το έχεις καταλάβει νομίζω. Όταν με χτυπάς είναι σαν φιλί." Είπε κοιτώντας τον κατάματα, με ένα βαθύ βλέμμα. 

"Παρ'το πούλο από εδώ, Κατρίνα. Τρέχα να σωθείς. Γιατί την επόμενη φορά που θα πέσεις στα χέρια μου δεν θα έχει καμία ανακωχή."