Το Δίκιο Το Έχουν Οι Εξεγερμένοι

Εκμηδένιση

Πόσο γρήγορα αλλάζουν όλα; Κάθε μέρα ξημερώνει με νέο βασανιστήριο. Από τη στιγμή που γεννήθηκα. Εδώ και εικοσιπέντε χρόνια που ζω.

Δεν έχω δικαίωμα να πω πως είμαι αθώα. Και πως δεν ξέρω γιατί μου συμβαίνουν αυτά. Αλλά είναι άδικο να συγκρούομαι έτσι με την σαδιστική πλευρά του Θεού κάθε μέρα. Κάθε μέρα όμως.

Ο Θεός το ξέρω πως υπάρχει, ακόμα και αν είμαι αναρχική. Αυτό τον καριόλη τον μισώ βαθύτατα. Γιατί με κάνει να θυμάμαι κάθε μέρα πόσο κακός άνθρωπος είμαι. Δεν θέλω να θυμάμαι συνεχώς πόσο αμαρτωλή είμαι γιατί δεν με βολεύει να παραδεχτώ πως οι προθέσεις μου ήταν πάντα κακές.

Σίγουρα, αγαπάω ειλικρινά τους φίλους μου χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα και σίγουρα, έχω αφοσιώσει τη ζωή μου στον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. Αλλά κρύβω πολλά μέσα μου τα οποία δεν τα κρύβω για το δικό μου καλό και γιατί δεν θέλω να τα μοιραστώ αλλά γιατί όλοι θα με μισήσουν.

Ναι είμαι κακός άνθρωπος. Άνθρωπος που εύχεται δυστυχία και αποτυχία στους άλλους και που την κάνει πραγματικότητα. Κάθε μέρα πράττω μια από τις επτά θανάσιμες αμαρτίες. Ουκ φονεύσεις λέει και το έκανα πολλές φορές.

Δεν θα πάω στο παράδεισο. Αν υπάρχει αυτό το μέρος τελικά. Ο σκύλος μου που πέθανε στην έκτη δημοτικού θα με περιμένει εκεί αλλά δεν θα ειδωθούμε ποτέ.

Είμαι γεμάτη με ουλές που μου θυμίζουν πόσο έχω πληρώσει για τις αμαρτίες μου.

Στο πρόσωπό μου έχω μια ουλή που φτάνει από το ένα αυτί στο άλλο διότι πούλαγα το σώμα μου, και έμπλεξα με κάποιους που δεν θα έπρεπε ποτέ να είχα μπλέξει. Το μάτι μου είναι τυφλό, διότι πλήρωσα ακριβά για την βία που πράττω. Στα μπράτσα μου έχω μια τρύπα από σφαίρα που μου έριξε ο Βάσα πριν προσπαθήσει να με ανατινάξει. Οι αγκώνες μου είναι άσπροι από τα άπειρα τραύματα που έχω ζήσει. Σβησμένα τσιγάρα, βελόνες, ξυράφια, στολίζουν το σκούρο δέρμα μου.

Ο θάνατος είναι ο εραστής μου. Έρχεται και με αγκαλιάζει, με φιλά πεταχτά στο μάγουλο αλλά ποτέ δεν με πήρε μαζί του. Μου λέει, "Θα έρθω πιο μετά. Περίμενε." Εγώ όσο τον φοβάμαι τόσο τον αγαπώ. Ήθελα πολλές φορές να πέσω μες την αγκαλιά του και να μείνω εκεί και ίσως να ηρεμούσα, αλλά κάτι με κράταγε από το να τον κάνω να με πάρει με το ζόρι.

Τώρα θα με περιμένει στα σκαλάκια της πλατείας Συντάγματος. Θα περιμένει μόλις μου περάσουν τη θηλιά στο το λαιμό και θα κοιτά τους θεατές που κάποιοι θα ανυπομονούν να με λιντσάρουν, να με δουν να παλεύω για μια ανάσα και θα ανυπομονούν να βεβηλώσουν το πτώμα μου.

Δεν θα κάνει κάτι. Θα το αφήσει να συμβεί. Γιατί η μοίρα θα κάθεται δίπλα του και δεν θα του επιτρέπει να επέμβει ακόμα μιας και αν είναι κάτι να συμβεί και ο κόσμος να χαλάσει, θα συμβεί.

Δεν μπορώ να χωνέψω πως θα πεθάνω σε λίγα λεπτά. Δεν πρόλαβα να πω αντίο σε κανέναν! Δεν πρόλαβα να σκοτώσω τον Βάσα που παραλίγο να με στείλει στο θάνατο! Δεν πρόλαβα να φέρω παιδιά σε ένα κόσμο που θα είχα αλλάξει. Δεν πρόλαβα να αγαπήσω ξανά. Αλλά δεν νομίζω να μπορούσα.

Οι επιλογές μου ήταν ο Βασίλης που μέρα με τη μέρα γινόταν όλο και πιο ψυχρός και κακός σε εμένα και ο Άρης που ήταν άρρωστος από ξέρω και 'γω τι του είχαν κάνει.

Ο Άρης και εγώ, είχαμε μοιραστεί ένα βράδυ όταν ήμασταν φυγάδες που χωρίς αυτό δεν θα είχα σταματήσει να φοβάμαι τους άντρες. Με αυτά που μου έκαναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης οπότε με άγγιζαν αντιδρούσα βίαια.

Χάρης σε εκείνον λοιπόν συνήθισα το κανονικό σεξ που δεν είχε βία μέσα. Εκείνος θέλησε να με προστατεύσει, μα εγώ δεν του φερόμουν όπως έπρεπε. Και τον χρησιμοποίησα για να με βοηθήσει να εκπληρώσω τη βαθιά μου επιθυμία να καταστρέψω τη ζωή του Βάσα.

Μόλις το έκανα, έφυγα και τον παράτησα και δεν ένιωσα καθόλου άσχημα. Γιατί ήξερα πως χρησιμοποίησα τα συναισθήματα ενός καλού ανθρώπου για να εκπληρώσω τις αμαρτίες μου.

Αλλά τώρα είναι άρρωστος. Τα μαλλιά του μάκρυναν. Δεν μιλάει καθόλου. Κοιτά στο κενό όλη μέρα. Τα σχιστά του μάτια είναι πρησμένα και έχουν μαύρους κύκλους.

Μου θυμίζει εμένα. Με ένα τυφλό άσπρο μάτι, με μια βαθιά ουλή στα μάγουλα μου, που κλαίω συνεχώς και που αντιδρώ με όση βία αντέχει το σώμα μου.

Στην τελική εγώ και ο Άρης είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Οι δαίμονες μου παίζουν καλά με τους δικούς του. Είμαστε το ίδιο τραυματισμένοι και το ίδιο τρελοί και όταν τον ξαναείδα δεν ξέρω γιατί μου έλειψε τόσο και μόνο εγώ ξέρω πόσο ήθελα να τον φιλήσω.

"Δεν είναι σωστό να ιδωθούμε τόσο σύντομα." Είπε ο Σαλάχης που καθόταν με τη πλάτη στο τοίχο του φορτηγού και με κοιτούσε. "Πρέπει να επιζήσεις μέχρι να βρεις κάποιον που σε αγαπάει. Να επιζήσεις μέχρι να κάνεις παιδιά. Να τα φέρεις σε ένα καινούργιο, αλλαγμένο κόσμο. Να δεις τη φύση να οργιάζει ξανά. Να δεις όσους θέλουν να σε αποτελειώσουν νεκρούς."

"Δεν γίνεται όμως. Είμαι έτοιμη να πεθάνω τώρα. Μου λείπεις πολύ κολλητέ." Κλαψούρισα και αυτή τη φορά μπόρεσα να τον αγκαλιάσω. Ένιωσα πράγματι τα χέρια του γύρω μου και τη ζεστασιά του δερμάτινου μπουφάν με τα ραφτά και τα καρφιά. Όπως μου χάιδευε τη πλάτη άκουγα τις αλυσίδες του να χτυπάνε μεταξύ τους στο πάτωμα της κλούβας.

"Δεν είναι ώρα ακόμα, στο υπόσχομαι." Μου απάντησε.

Κι όμως ήταν ώρα να πεθάνω.