Το Δίκιο Το Έχουν Οι Εξεγερμένοι

Πλούτος

«Περνούν οι ώρες, περνούν οι νύχτες, περνάει ο χρόνος, περνάς και εσύ. Μένει η σκέψη, οι άδειοι μήνες μα όχι Εσύ. Και φεύγει ο ήλιος, και φέυγει η μέρα, φέυγει το χάδι, φεύγει η στιγμή και μένει ο τόπος, και μένει η ελπίδα, μένει η σκέψη μα όχι Εσύ. Κοιλά το αίμα, σφίγγει ο πόνος, η εκδίκηση μένει, μένω μόνος χάνεται η στιγμή, έρχεται το τέλος έρχεται η νύχτα, μα όχι εσύ.»

Πάνω στο κρύο γρανίτη, δίπλα απο το πρόσωπο του Στέφανου πάνω στο μνήμα έγραφε αυτά τα λόγια. Το πρόσωπό του ήταν χαμογελαστό, παιδικό.

"Αυτός ήταν ο Στέφανος. Γλυκήτατο παιδί, μόνο χαμογέλαγε." Είπε ο Χρήστος δείχνοντας το μνήμα στην Άννα. Εκείνη διάβασε άλλη μια φορά το ποίημα και χαμογέλασε κάπως στενάχωρα. 

"Αυτή είναι η Κατρίνα;" Είπε η Άννα δείχνοντας μια φωτογραφία της που έβγαζε έξω τη γλώσσα σε μια παιδιάστικη γκριμάτσα. Απο κάτω απο το πρόσωπο της έγραφε με μικρά γράμματα: "Ευλογημένοι είναι αυτοί, που διψούν για δικαιοσύνη, διότι αυτοί θα χορτάσουν." Στον τοίχο πίσω απο τον γρανίτη και το παρτέρι έλεγε βαμμένο με σπρέυ:

"Es mejor morir de pie que vivir de rodillas" 

Σήμαινε καλύτερα να πεθάνεις όρθιος, παρά να ζείς γονατιστός. 

Η Άννα προσπαθούσε να ισορποιήσει την αναπνοή της ώστε να μπορέσει να τρέξει, μα η βρεγμένη άσφαλτος και ο φόβος που την είχε κατακλύσει ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να συνδυαστεί. Ερχόντουσαν μέσα στο μυαλό της μέρες που δεν ήθελε να θυμηθεί.

"Δεν θα πας μακριά!" Φώναξε απειλιτικά. Η Άννα δεν γύρισε να κοιτάξει πίσω και σταμάτησε το τρέξιμο γιατί υπήρχαν κάποια κοινωτικά έργα που δεν είχαν τελειώσει εδώ και καιρό, και υπήρχε μια βαθιά τρύπα μέχρι της σωληνώσης ύδρευσης κατά μήκος του δρόμου που ήταν πλυμηρισμέννο απο βροχόνερο. 

"Πόσες φορές θα προσπαθήσεις να το σκάσεις με τα λεφτά μου;" Φώναξε ο Γιώργος. Τα μάτια του ήταν βουλιαγμένα μέσα στο κρανίο του και τα δόντια του σαπισμένα απο τα ναρκωτικά. Ωστόσο μπορούσε ακόμα να τρέξει και βρεί τη δύναμη να την χτυπήσει. "Εσύ έτσι ξεφεύγεις απο τα προβλήματά σου;"