Βιβλίο Παραπόνων

1

 Το πρώτο που θα κράξω σ' αυτό το βιβλίο, είναι –ποιοι άλλοι;- οι γονείς μου.

Κι αυτό γιατί είναι η αρχή του κακού. Οι δέκα πληγές του Φαραώ, αν είχαν φάτσα.

Ο πατέρας μου, ας πούμε. Υπέροχος! Εδώ και μια ώρα έχει κάτσει και βλέπει τένις στην ΕΡΤ, και συνεχώς μιλάει μόνος του και διαμαρτύρεται για τις παίχτριες, πόσο χάλια παίζουν και πόσο άσχημες είναι. Κοιτάξτε μόνο πόσο εύκολα μπορεί να κρίνει έναν πρωταθλητή, ένας χοντρός εξηντάρης συνταξιούχος που το μόνο που έχει παίξει στη ζωή του είναι πεντόβολα. Ένα δράμα.

Κι η μητέρα μου, σου λέει. Ψυχάρα! Το πρωί με το που ξύπνησα, αντί για καλημέρα, το πρώτο που μου επισήμανε είναι πώς έγινε έτσι η μούρη μου απ' τον πυρετό. Λες και φταίω εγώ που καλοκαιριάτικο έπεσα να πεθάνω επειδή εμβολιάστηκα. Της αρέσει πολύ να βρίσκει κάτι στραβό στα πάντα, είναι κάτι σαν εθισμός. Ακόμη κι όταν περνάω μαθήματα, θα παραπονεθεί γι' αυτά που δεν έχω ακόμη περάσει (του άλλου εξαμήνου), κι ακόμη κι όταν συγγενείς μου κάνουν ένα κομπλιμέντο, θα χωθεί στη μέση λέγοντας «Να μην είχε κι όλα αυτά τα τατουάζ, καλά θα' ταν». Όλα πρέπει να τα εγκρίνει, ή να τα σχετίζει με την πάρτη της. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι δε λείπουν κι οι φορές που θα τους απαντήσει «Σε μένα έμοιασε κι είναι τόσο ωραία» (ούτε καν), ή «Εγώ την έκανα τόσο ροκ» (θα ξεράσω). Το βρίσκω τουλάχιστον βέβηλο να υποκρίνεται ότι συνέβαλε σε αυτό που είμαι, ενώ όλη της τη ζωή το σιχαινόταν (μέχρι τελικά να αποδειχθεί πως δεν είναι καν τόσο κακό, απλά διαφορετικό). Με τη μάνα μου θα τρώγομαι τουλάχιστον μια δυο φορές τη μέρα. Κι αυτό γιατί η τύπισσα είναι μια παράνοια με πόδια. Όταν με ρωτάει κάτι και δεν της απαντάω, συμπεραίνει μόνη της ό, τι θέλει και γκρινιάζει στο καπάκι γι' αυτό. Θα μου πει κάτι 60 φορές μέχρι να μου σπάσει τα νεύρα, ενώ ήδη έχω συμφωνήσει. Θα με κυνηγάει από πίσω πρωί και βράδυ να παίρνω τις βιταμίνες μου, αλλιώς θα πάθω θυροειδή/ καρκίνο/ πλατυποδία/ ανεύρυσμα. Θα με πιέζει να τρώω, θα με προσβάλλει για τα κιλά μου (μάλλον, την έλλειψη κιλών μου) και θα επιμένει ότι τα μάτια μου είναι μαυρισμένα απ' την πείνα, ενώ εγώ απλά έχω ξεχάσει να ξεβαφτώ.

Πέρσι το καλοκαίρι που ήμουν διακοπές στην Αίγινα με τον Μικρό, με πήρε πανικόβλητη τηλέφωνο επειδή η νονά της το μέντιουμ της είδε στον καφέ ότι η ψηλή της κόρη (εγώ δηλαδή) θα μείνει έγκυος μες στο μήνα. Ήταν σίγουρη πως θα την πάθω, κι είχε πανικοβληθεί γάμα τα. Εγώ κι ο Μικρός γελούσαμε για καμιά ώρα, διότι και καθότι παίρνω εδώ και κάτι χρόνια αντισυλληπτικά. Ποιος να της πει τι.

 (Εντωμεταξύ το μέντιουμ νονά, πόσο μπροστά. Όντως γκαστρώθηκα. Αλλά στο Sims. Και το παιδί μου βγήκε τόσο κακάσχημο, που το πέταξα στην πισίνα κι έβγαλα τη σκάλα, και πήρα γάτα).

Οι γονείς μου ήταν γραφτό να είναι μαζί. Ο πατέρας μου είναι γεννημένος κορόιδο, κι η μάνα μου όλη της τη ζωή έψαχνε κάποιον να του φάει την ψυχή (και τα λεφτά). Είδες όμως τι εύκολα τυλίγουν οι στριμμένες τους χαζούς... Κι ύστερα κάνουν παιδιά, τα οποία είτε στριμμένα βγουν είτε χαζά, το σίγουρο είναι ότι θα έχουν ένα σκασμό κόμπλεξ και θα τρέχουν στους ψυχαναλυτές μέχρι τα 40 τους.

Όπως καταλάβατε, δεν έχω πια λεφτά για ψυχανάλυση, κι έπιασα πάλι την παλιά μου τέχνη. Με λένε Αριέλλα, και δε θα λυπηθώ τίποτα. Θα τα κράξω όλα.

Και ξεκινάω από σήμερα.