Βιβλίο Παραπόνων

28

Δεν είμαι σίγουρη για το αν θέλω να γκρινιάξω. Αλλά θέλω σίγουρα να κρατήσω αρχείο. Οπότε πάμε να μιλήσουμε για το σουρεάλ πενταήμερο που πήγα με την Τοσοδούλα στη Σαντορίνη!

Η πτήση μας ήταν στις δώδεκα τη νύχτα, οπότε περάσαμε όλο το βράδυ στα duty free κοιτώντας κολόνιες, σοκολάτες και περιοδικά, και γελώντας σαν ηλίθιες με το γεγονός ότι ήδη όλοι μας περνούσαν για ξένες (εμένα μάλλον γιατί είμαι δύο μέτρα άνθρωπος, με στιλ που δεν παραπέμπει σε Ελλάδα και με μπλε φακούς επαφής, κι αυτήν επειδή είναι κατάλευκη, μικροσκοπική κι όλο πετάει λέξεις στα ιαπωνικά και τρομάζει ο κοσμάκης). Σε κάποια φάση πεινάσαμε, και μια που είχαμε χρόνο, καθίσαμε κάπου να φάμε. Εγώ, μη βλέποντας μια πιο υγιεινή επιλογή, πήρα μια σαλατούλα με κοτόπουλα, αγνοώντας ότι έκανε 8 ευρώ (χωριστά το dressing, που το πλήρωνες άλλα 2). Γρήγορα ανακάλυψα πως η σαλάτα μου αποτελούταν κατά 2% από κοτόπουλο κι αυγό, και κατά 98% από κάτι άθλια, ξερά μαρούλια, που δεν ήταν καν αλατισμένα. Μου' ρθε σκοτοδίνη απ' τα νεύρα, και δεν την έφαγα καν. Χίλιες φορές να χλαπάκιαζα κι εγώ κανένα σάντουιτς με μορταδέλα, να μην πήγαινε άκλαυτο το δεκάρικο (κι ας έκλαιγα μετά γοερά για τις θερμίδες, ανάθεμα την κεφάλα μου).

Περιμέναμε στην ουρά για την επιβίβαση σαν φορτωμένα γαϊδούρια, παρ' ό,τι η Τοσοδούλα είχε κλείσει priority. Και σαν να μην έφτανε αυτό, στο προσωπικό δούλευε σεκιουριτού μια τρανς γνωστή μου, κι ήρθε και μου την έπεφτε νυχτιάτικο μες στον κόσμο, και με ρώταγε διάφορα κουλά (μάλλον για να τα μετουσιώσει σε καυτό κουτσομπολιό αργότερα). Σε κάποια φάση με ρώτησε τι είχε γίνει με το Χλέμπουρα και γιατί χωρίσαμε (για κακή μου τύχη, ο Χλέμπουρας έχει διασυνδέσεις με όλα τα ζαβά της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, κι έχει γαμηθεί να με θάβει τρία χρόνια τώρα από δω κι από κει και νομίζει ότι δεν τα ξέρω  -μάλλον του έκατσε βαρύ που δεν τον άντεξα ούτε ένα μήνα και μετά τον έγραψα κανονικά ενώ έστελνε ντίρλα και με παρακαλούσε να τον σώσω απ' τα άντερά του). Εγώ, ήρεμα κι ωραία, της εξήγησα τι τράβηξα και πόσο παράνοιας ήταν ο τυπάς, κι αυτή έπαιρνε το μέρος του κι έλεγε ότι είναι κι η ίδια έτσι τοξικιά κι ότι ζηλεύει και κερατώνει πολύ (έπρεπε να το φανταστώ ότι τα άτομα που πιστεύουν ακόμη το Χλέμπουρα είναι... well, τέτοια άτομα). Η Τοσοδούλα πάλευε να με σώσει απ' τα νύχια της, καθότι όχι μόνο μου παίνευε το γύφτο τον πρώην μου μες στη μούρη μου, αλλά παράλληλα μου τριβόταν κιόλας. Κάποια στιγμή (με μία ώρα καθυστέρηση) ήρθε το ρημάδι το αεροπλάνο και γλίτωσα.