Βιβλίο Παραπόνων

25

Σ' αυτό το κεφάλαιο θα κράξω δύο πράγματα: τους κακούς γείτονες και τους συμμαθητές απ' το λύκειο. Πιο συγκεκριμένα, τους συμμαθητές απ' το λύκειο που είναι κακοί γείτονες.

Εγώ με τη Λεμονάδα, που λέτε, έχουμε γραφτεί εδώ και δύο βδομάδες στο γυμναστήριο απέναντι (αυτή για να αναστηλώσει το κωλομέρι της, κι εγώ για να χάσω κάνα κιλό, που κοντεύω να γίνω κανονική αντί για κοκάλω -τι συμφορά!). Πηγαίνουμε κάθε μέρα όσο μπορούμε νωρίτερα (η άλλη η τρελή ζήτησε πρόγραμμα για 9 το πρωί, όταν ανοίγουν το λουκέτο, αλλά δεν ακούει ποτέ τα ξυπνητήρια της, κι ο προπονητής κρατιέται να μη γελάσει που μας βλέπει να' ρχόμαστε αγουροξυπνημένες στις 3 το μεσημέρι). Αυτό το υπερλούξ γυμναστήριο είναι το στολίδι της γειτονιάς μας! Μέχρι και σπα έχει. Όπως μπαίνεις αριστερά, υπάρχει μια σειρά από διαδρόμους τεράστιους σαν τρακτέρ, τελευταίας τεχνολογίας, από πίσω μια σειρά ποδήλατα (που κανείς δεν τα ακουμπάει, γιατί καίνε τρεις θερμίδες το δεκάλεπτο, κι ώσπου να σου κάνουν δουλειά έχεις αφήσει τα κόκαλα σου πάνω τους), πίσω τα ελλειπτικά και τα διάφορα μηχανήματα για πόδια, πλάτες και χέρια. Πάνω έχει ένα μέρος για τους κοιλιακούς, και κάτω τα αποδυτήρια κι ένα δωμάτιο για πιλάτες. Στη γωνία αριστερά, είναι η χαρά της τεστοστερόνης: Τα βάρη. Τα απογεύματα εκεί είναι μαζεμένοι λογιών λογιών σφίχτες με φριχτά τατού, κι αγκομαχάνε σαν να τους βαράνε μ' αλυσίδες σε σκλαβοπάζαρο στην αρχαία Αίγυπτο. Σ' αυτή τη γωνιά (τη γωνιά του αθληταρά, όπως την αποκαλούμε) πατάω όσο λιγότερο μπορώ. Και γιατί μυρίζει ιδρωτίλα, και γιατί τα χεράκια μου είναι σαν κλαριά κι ούτε τα μισόκιλα δε μπορώ να κάνω ζάφτι.

Μέχρι τώρα τα πάω περίφημα! Μπορώ να σηκώσω μόνο μέχρι 10 κιλά σε όλα τα μαραφέτια, μου' χει έρθει τάση λιποθυμίας μια φορά πάνω στο πεκ ντεκ, και προχτές ξέχασα να πατήσω στοπ στο διάδρομο πριν κατέβω, και παραλίγο να με πετάξει στον απέναντι καθρέφτη απ' τη φόρα (αλλά σώθηκα τελικά, γιατί έβαλα το πόδι μου για αντίσταση, και μόνο που δε με χειροκρότησαν όσοι είχαν την τύχη να το δουν). Άσε που δεν έχω αθλητικά ρούχα, και σκάω με κροπ τοπ με σκελετούς και σλόγκαν "I have no tits", και σορτς που τα είχα για πιτζάμες ή για την παραλία κι αχνοφαίνεται το κωλαράκι τούρλα από κάτω. Η δε αδερφή μου, προετοιμασμένη για όλα, έχει είκοσι σετ αθλητικά τοπάκια και κολάν, τα οποία σου ανασηκώνουν τα αχαμνά στο θεό, και μοιάζεις λες και κάνεις καθίσματα από οχτώ μηνών. Όταν μπαίνουμε, μας κοιτάει όλο το γυμναστήριο καλά καλά. Μέχρι κι οι ευλαβικοί σφίχτες σταματάνε για λίγο τα μαϊμουδίσματά τους και ξερογλείφονται λες κι είδανε κάνα τσαμπί μπανάνες.