Βιβλίο Παραπόνων

36

Μου φαίνεται ότι οι άντρες, στην πλειοψηφία τους, όχι μόνο είναι βλαμμένοι και φορτωμένοι με τα σύνδρομα της αρκούδας, αλλά δεν ξέρουν κι ανάγνωση.

Γιατί;

Γιατί όσες φορές κι αν γράφω στα στόρι μου ότι είμαι λεσβία κι από πάνω τους μισώ, ακόμα θα στείλουν να ανοίξουν κουβεντούλα, ή να με καλέσουν σε στρέιτ πάρτι στο Λόχαν και στο Ντέρτι Μπλοντ, ή να με ρωτήσουν αν είμαι όντως λεσβία ή το λέω "έτσι". Τώρα που το σκέφτομαι, ξέρουν και παραξέρουν να διαβάζουν. Απλά δε μπορούν να διανοηθούν ότι σ' αυτό το κριντζιάρικο και κακοδουλεμένο παιχνίδι επικοινωνίας το οποίο οι ίδιοι ονομάζουν φλερτ, είναι πιθανό (εξ αιτίας τους μάλιστα, πάρα πολύ πιθανό) να υπάρχει και το όχι. Πώς αλλιώς εξηγείται το να κολλάς σε τύπισσα που εκ προοιμίου έχει απορρίψει εσένα κι ό,τι άλλο διαθέτει τεστοστερόνη, και να επιμένεις μέχρι να της έρθει να σου σπάσει την κεφάλα με βαριοπούλα; Ή είσαι εντελώς τούβλο, ή σου λείπει κάτι βασικό, που πρέπει όλοι να έχουμε για να κάνουμε χωριό με τους γύρω μας: ενσυναίσθηση.

Τον τελευταίο καιρό που είμαι πιο δραστήρια κι εργατική απ' ό,τι υπήρξα όλη μου τη ζωή, έχω γνωρίσει πολύ κόσμο. Ως επί το πλείστον κόσμο βλαμμένο κι αδιάφορο, και μάλιστα δεν έλειψαν φορές που με έφεραν σε τρομερά δύσκολη θέση με το να μου την πέφτουν ενώ δουλεύω ή προσπαθώ η έρμη να κλείσω μια δουλειά. Γενικά όπως ξέρετε, ένα "άι στο γερο-διάολο βρε γαμημένε" το' χω πάντα στην άκρη της γλώσσας μου και δεν κολώνω να το πω. Αλλά, στα πλαίσια μιας δουλειάς, δε νοείται να λες τέτοια λόγια, οπότε αρκούμαι σε ένα αμήχανο χαμόγελο και στο να τους αποφεύγω καταφανώς όλη την ώρα. Τα νεύρα βέβαια με τα οποία γυρίζω σπίτι στο τέλος της μέρας, είναι ένα βήμα πριν του Καρυωτάκη.

Περίπτωση 1: Πρακτορείο μοντέλων.
Όταν είχα γυρίσει από τη Μύκονο, έτσι για να λέω πως το δοκίμασα, είπα να πάω σε πρακτορεία να δω τι παίζει. Είχα ακούσει βέβαια ιστορίες για αγρίους και δεν ήλπιζα σε θαύματα, κι ούτε ότι θα με δεχτούν με ανοιχτές αγκάλες έτσι όπως είμαι, με φούξια εξτένσιονς και σαν περγαμηνή απ' τα τατού. Έκλεισα ραντεβού με ένα πρακτορείο, αλλά στην πορεία όλο το ανέβαλα γιατί έτρεχα με άλλα, και εν τέλει δεν πήγα. Ο ιδιοκτήτης του πρακτορείου (ένας φουσκωτός πιτσιρικάς με λιονταρίσια μπούκλα και μούρη που σχεδόν σου τη ζητάει ουρλιάζοντας τη φάπα), με βρήκε από το προφίλ του και με κάλεσε σε μια βραδινή έξοδο "με συνεργάτες", απ' ό,τι είπε. Εγώ, επειδή αφενός δεν είχα καμία όρεξη, αφετέρου το καγκουρομάγαζο που με κάλεσε δεν το είχα σε υπόληψη, πήρα μαζί μου το κουίρ συνάφι μου και περάσαμε για λίγο πριν το κλείσιμο, ίσα να μας κεράσουν ένα σφηνάκι και να μιλήσουμε για το ενδεχόμενο να μπω στο ρημάδι το πρακτορείο.