Βιβλίο Παραπόνων

41

Υπάρχουν κάποιες μέρες μέσα στο χρόνο, που όλοι οι ευσεβείς πιστοί (κατά διαβολική σύμπτωση, στην πλειοψηφία τους άντρες) τιμούν τη μεγάλη γιορτή του Αγίου Μαλάκα του πολιούχου. Η γιορτή αυτή είναι κινητή, ευέλικτη και βολική για τους απανταχού μαλάκες, και δυστυχώς για μας τους υπόλοιπους, το πανηγύρι της μπορεί να βαστάει δύο, τρεις, μπορεί και τέσσερις μέρες σερί. Ακοίμητοι και ζωηροί, οι μαλάκες δε σταματάνε τα νταούλια νύχτα μέρα. Ο προστάτης άγιος τους δεν ξεχωρίζει πόλεις και χωριά, αγκαλιάζει πλατιά όλη την Ελλάδα σαν μια τεράστια εθνική πανούκλα, μην αφήνοντας κανένα χριστιανό ν'αγιάσει, και καμιά τρύπα να πας να χωθείς να ηρεμήσεις. Όσον αφορά τη συχνότητα, ο άι Μαλάκας πατάει χάμω μέχρι και τον άι Γιώργη: τον γιορτάζουν τουλάχιστον μια φορά κάθε μήνα. Και μόλις σχολάσει η πολυήμερη πανήγυρις, εγώ έχω ήδη κάνει δεκαπέντε τάματα για τον άι Στοδιάολο.

Αυτό που προσπαθώ να πω μέσω αυτού του εορταστικού ρεσιτάλ γκρίνιας, είναι ότι, άγνωστο πώς, ορισμένες μέρες είναι λες και τους αμολάνε όλους από ίδρυμα. Ή που θα είναι παπάρες όλοι μαζί, ή που δε θα είναι κανένας, κι η μέρα θα είναι πιο ήσυχη κι από ξημέρωμα σε νεκροταφείο. Ισορροπία πάντως δεν υφίσταται. Συνεπώς, αυτές τις αποφράδες μέρες που το σύμπαν σε δοκιμάζει, θα πλακώσουν όλοι: Θα σου κάνουν cat calling σαράντα κάγκουρες στο δρόμο, θα πλακωθείς με τον πατέρα σου, θα στείλουν δύο πρώην σου κι έξι μαλάκες που τους έχεις να μιλάνε μόνοι τους στο τσατ απ'το 2004, θα δεις δέκα βλαμμένα που είχατε τσακωθεί στο σχολείο, θα πέσεις σε τρελό ταρίφα, θα λάβεις μία ντικπικ, ένα εξώδικο, μια αναφορά στα σόσιαλ, και μια σαβούρα στο ίσωμα, να 'ρθει να κλείσει ωραία η μέρα σου. Κάτι τέτοιες υπέροχες μέρες, θα' θελα να ήμουν κλειδαμπαρωμένη σπίτι μου και να έπινα απ' το πρωί. Δυστυχώς όμως, ως πολυάσχολη γυναίκα, έχω δουλειές που προϋποθέτουν να είμαι νηφάλια, λειτουργική, και έξω στους δρόμους με χιλιάδων λογιών μαλακοπίτουρες να με τριγυρίζουν σε κάθε μου βήμα.

Εύχομαι πραγματικά να είχα να παραθέσω κάποιο φύλλο οδηγιών για το πώς να επιβιώσετε, εσείς οι μη μαλάκες, αυτές τις ιδιαίτερες μέρες, αλλά η αλήθεια είναι ότι τόσα χρόνια ούτε κι εγώ έχω βρει τον τρόπο. Γι' αυτό και μέχρι να περάσουν, είμαι με το ένα πόδι στον αλκοολισμό, και με το άλλο στη φυλακή για προμελετημένο φόνο. Κι η ισορροπία δύσκολα κρατιέται, με δεκαεφτά πόντους τακούνι.

Ο Άγιος Μαλάκας όμως, φαίνεται να τιμάται σε κάποια συγκεκριμένα μέρη πιο πολύ απ'ό,τι σε άλλα. Ένα τέτοιο μέρος είναι το μαγαζί όπου έπιασα δουλειά πρόσφατα. Πρόκειται για ένα τεκνάδικο στο κέντρο, όπου πήγα μια φορά, με είδαν έτσι πατόμουνο και χορευταρού, και με ζήτησαν για πόρτα. Εκεί πέρα λοιπόν, σκάει τα σαββατόβραδα όλο το αφάν γκατέ της καγκουροσύνης: συρρέουν νεαροί και νεαρές απο τον Πειραιά, το Περιστέρι και το Μενίδι, οι περισσότεροι ήδη εμποτισμένοι με παραισθησιογόνα και ψυχοτρόπα της αρεσκείας τους, και τη βρίσκουν χορεύοντας σε μπούγιο, στραβοκοιτώντας ο ένας τον άλλο και καταστρέφοντας το συκώτι τους με monster. Όπως καταλαβαίνετε, ο αέρας εκεί μέσα είναι ανεπανόρθωτα μολυσμένος με ιδρωτίλα, περιττή τεστοστερόνη και εύθραυστο ανδρισμό. Παλι καλά που με βάλανε δίπλα στην πόρτα δηλαδή, να υπάρχει και λίγο οξυγόνο.