Βιβλίο Παραπόνων

3

Σήμερα το πρωί, με το που ξύπνησα, έσκασε καταπάνω μου μια μύγα με θόρυβο και πέθανε. Από ολόκληρο δωμάτιο, εδώ βρήκε. Ας πούμε ότι δεν πολυείχα όρεξη για πρωινό μετά από αυτό.

Με αφορμή το ότι άνοιξα τα μηνύματά μου και βρήκα για άλλη μια φορά μήνυμα από πρώην μου (γαμώ την καταδίκη μου), νομίζω ότι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για πρώην.

Ως τύπισσα στα 23 της, εμφανίσιμη, με χιούμορ και με ένα κάρο ψυχολογικά, έχω βαρύ ιστορικό σχέσεων, αλλά και ξεπέτων, φασωμάτων και «προνομιούχων» φιλιών. Καμιά φορά αναρωτιέμαι πού να είναι τώρα όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι δεκάδες άνθρωποι που έχουν αφήσει τα αποτυπώματά τους στην καρδιά και στον κώλο μου. Αλλά τις περισσότερες φορές δεν έχω περιθώριο να το αναρωτηθώ αυτό, γιατί οι περισσότεροι πρώην μου με έχουν ξαναενοχλήσει πάνω από μια φορά, και θα ήταν ακόμη και τώρα στη διάθεσή μου αν τους ήθελα. Μερικοί άλλοι πάλι, πιο νορμάλ, δεν ξαναγύρισαν ποτέ και δεν ξέρω καν αν ζουν ή πέθαναν. Όπως και θα έπρεπε να συμβαίνει όταν έχεις χωρίσει με κάποιον, δηλαδή.

Δεν είμαι σίγουρη αν οι πρώην μου με θέλουν πίσω επειδή διαρκώς ομορφαίνω, ή επειδή θέλουν σχεδόν όλοι τους ψυχίατρο. Νομίζω ότι τείνω να πιστέψω το δεύτερο. Η ειρωνεία είναι ότι οκτώ στις δέκα φορές, με χώρισαν οι ίδιοι. Ενώ, δεδομένης της κατάστασης, θα έπρεπε να τους είχα χωρίσει εγώ πρώτη. Με είχαν σκυλοβαρεθεί και φαινόταν. Προς τα τελειώματα, δεν έκαναν καν τον κόπο να φέρονται σαν άνθρωποι. Ο Κοιμίσης έκλεινε εξάωρα ολόκληρα στο LOL ενώ ήμουν σπίτι του κι είχα κάνει ολόκληρο ταξίδι για να τον δω, ο Γκαστόν δεν φρόντιζε καν να μην καταλάβω ότι με κεράτωνε, ο Χλέμπουρας μου έκανε σκηνές ζηλοτυπίας επειδή αργούσα να βγω απ' τη χέστρα, κι ο Ψείρας σκάλιζε τη μύτη του μπροστά μου.

Κοινωνιοπάθεια, ναρκισσισμός, ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, σύνδρομο Μινχάουζεν, οριακή διαταραχή, μυθομανία, είναι μερικά από αυτά που έχω συναντήσει στις σχέσεις μου. Υπέροχο, ε; Θα έλεγες ότι για να με ελκύουν υποσυνείδητα όλα αυτά τα ψυχικά νοσήματα, δε μπορεί, θα' ναι λασκαρισμένη κι η δική μου η βίδα. Μετά από χρόνια ψυχανάλυσης, είμαι εδώ για να σας διαβεβαιώσω πως τα μόνα από τα οποία έπασχα ανά περιόδους στη ζωή μου, είναι κατάθλιψη και μετατραυματικό στρες. Κι όλα αυτά σε λάιτ βαθμό. Ύστερα είναι και η ανορεξία, που την έχω πάντα. (Για να μη λέτε πως δεν είμαι και σταθερός άνθρωπος, δηλαδή). Δε θα έλεγα ότι φταίει κάτι απ' αυτά για την κατάσταση. Απλώς υπήρξα καλή σαμαρείτης όλη μου τη ζωή, κι όποτε έβλεπα άνθρωπο με άλυτα προβλήματα, μου τρέχανε τα σάλια κι έλεγα «εδώ είμαστε». Αλλά και γι' αυτούς ήταν βολικότατο. Μια ωραία γκόμενα με καλή καρδιά που προσφέρεται να κάνει το σάκο του μποξ, αλλά και την ψυχολόγο αμισθί; Δεν είναι κάτι που το βρίσκεις κάθε μέρα. Κάπως έτσι, το 2019 κατέληξα μοναχή μου, να κατεβάζω από μισό μπουκάλι πρεζόκρασο κάθε βράδυ.

Ο μόνος πρώην στον οποίο για αρκετό καιρό σκεφτόμουν να γυρίσω, είναι ο Ψείρας.

Ο Ψείρας είναι ένας σκυθρωπός τύπος με αναπτυξιακό πρόβλημα, βαριά κατεθλιμμένος, που πάντα ασχολιόταν με τη γραφιστική και που όσο και να πηδιόμασταν, πάντα αγάμητος ένιωθε. Ίσως έκανα δεύτερες σκέψεις γι' αυτόν, μόνο και μόνο επειδή σε σχέση με τους άλλους, αυτός ήταν σε καλύτερη μοίρα ψυχικά. Ήταν όταν τελικά άνοιξα τα στραβά μου, κατάλαβα ότι μου' χε βγάλει το λάδι, κι ότι ο έρωτας της ζωής σου δεν είναι δυνατόν να φλερτάρει μ' ό, τι βρει κάθε φορά που σε βγάζει έξω, και κόψαμε ξανά, αυτή τη φορά οριστικά. Πού και πού με παίρνει τηλέφωνο για να μου ζητήσει βοήθεια με τη νέα του γκόμενα, κι εγώ, επειδή παραδόξως ακόμη τον συμπαθώ, του τη δίνω. Αλλά πλέον είμαι σε θέση να καταλάβω πως ίιιιισως, υποσυνείδητα, θέλει να μου τρίψει και λίγο στη μούρη πως βρήκε γκομενάκι μετά από πεντακόσια χρόνια που εγώ έχω ήδη μια σχέση.

Εν πάση περιπτώσει, το μήνυμα που είδα τώρα ήταν από τον Λόξιγκα. Αυτός δεν είναι ακριβώς πρώην μου. Δεν τα είχαμε ποτέ, γιατί έχοντας ξετρελαθεί ο ένας με τον άλλο μιλώντας μέσω τσατ, πήγα μέχρι την Πάτρα για να τον δω, ανακάλυψε πως δεν του κάνω τελικά, και κατά ένα τρόπο μ' έστειλε από κει που' ρθα. (Καλά πήγε αυτό). Για κάποιο λόγο, για μήνες μετά, προσπαθούσε να βρει τρόπους να μου μιλήσει κι έτρωγε πόρτα. Μέχρι και ψεύτικο προφίλ είχε φτιάξει (κι ήταν τόσο έξυπνος, που είχε διαφορετικό όνομα αλλά δική του φωτογραφία). Κάθε που έβρισκε γκόμενα φερόταν σαν αρχίδι και μας χαιρέταγε, κάθε που μας θυμότανε μας έπρηζε. (Ο λόγος που τον αποκαλώ και Λόξιγκα, στο κάτω κάτω). Ξέρω κι άλλους με οριακή διαταραχή, αλλά δε συμπεριφέρονται σαν να έχουν αλτσχάιμερ. Ας όψεται που δε μπορώ και να τον βρίσω, από σεβασμό στη μητέρα του.

Α, ορίστε. Να κάτι όμορφο που μου άφηναν οι πρώην μου φεύγοντας: οι μαμάδες τους. Όλες τους με λατρεύουν και στέλνουν κάθε τόσο να δουν αν είμαι καλά. Άντε τώρα να τους πεις ότι ξεκίνησες βιβλίο όπου έχεις καταχέσει τους γιους τους μέσα.