Βιβλίο Παραπόνων

14

Αυτή τη φορά, μια που μόλις γύρισα απ' το κομμωτήριο, θα μιλήσω για το βαρύ μου καημό.

Ο οποίος δεν είναι οι αφυδατωμένες άκρες.

Ούτε η ψαλίδα.

Ούτε η ξηροδερμία.

Ο καημός μου έχει ψεύτικες βλεφαρίδες, περπατάει απάνω σε ψηλές, ψάθινες πλατφόρμες, έχει ολοστρόγγυλο κώλο και ανταύγειες σαντρέ. Αχ...

Όπως κατάλαβες, ο λόγος που τρέχω δύο φορές το μήνα κομμωτήριο δεν είναι μόνο επειδή δε μου κάθεται το ρημάδι το βιολέ. Έχω ερωτευτεί το πλάσμα που με μπογιατίζει. Τη λένε Ρ., αλλά δεν της πάει καθόλου. Θα έπρεπε να τη λένε Αφροδίτη ή Καλυψώ (κάποια αρχαιοελληνική μουνάρα, τέλος πάντων). Δεν ξέρω τι μουσική ακούει, αλλά μου φαίνεται λαϊκιά (και με τις λαϊκές, όπως έχουν πει πολύ σωστά και τα σοφά Ημισκούμπρια, πέφτω σε ακολασία). Αυτό που θέλω να κράξω σε αυτό το κεφάλαιο, είναι ότι είναι στρέιτ (γαμώ την τύχη μου την ξεγοφιασμένη), δεν έχει ιδέα από ακτιβισμό, φεμινισμό και queer κοινότητα, είμαστε δύο τελείως διαφορετικοί κόσμοι, και το μόνο μέρος όπου θα μπορούσαμε ποτέ να συναντηθούμε, είναι το κομμωτήριο δίπλα απ' το σπίτι μου.

(Εκτός κι αν φορέσω τιρκουάζ παγιέτα και αξιωθώ να σκάσω στον Πλούταρχο πρώτο τραπέζι πίστα).

Από τότε που θυμάμαι τον γκέι εαυτό μου, είχα πάντα ένα μικρό κόλλημα με κάποια μεγαλύτερη μου ή κάποια που δεν υπήρχε περίπτωση να ταιριάξω ούτε καν φιλικά μαζί της. Στα 14 τσάταρα με μια 22χρονη κοκκινομάλλα, τη Ντίνα, και για λόγους που δε θυμάμαι, με εξίταρε το γεγονός ότι σε όλες τις φωτογραφίες φορούσε διπλό σουτιέν με ενίσχυση και παρδαλά στρινγκάκια, που εξείχαν από ασφυκτικά στενά ρούχα. (Σαν να λέμε, η επιτομή των 2000ς). Όταν βέβαια έμαθα ότι είναι ψεύτικο προφίλ άντρα κι ότι η κοκκινομάλλα στις φωτογραφίες είναι πιθανότατα μια ανυποψίαστη μεξικάνα, εκεί να δείτε κλάμα. Ο ιντερνετικός μου έρωτας τελείωσε πριν καν αρχίσει, και είχα ήδη ξεκινήσει να καταριέμαι τους άντρες πριν καλά καλά σκάσω απ' το αυγό.

Αργότερα στην τρίτη γυμνασίου απέκτησα μια κολλητή, την Π. Ήταν ψηλή, με μικροσκοπική μεσούλα και μαλλί μέχρι τον κώλο, έκανε διαρκώς πάρτι στο σπίτι της κι άκουγε Stan και Πάνο Κιάμο. Εγώ τότε ήμουν σαν μοσχάρι, με μουστάκι, γυαλιά, emo ακούσματα και μια αδιόρατη κατάθλιψη από όλα όσα τράβαγα σπίτι και μη. Όλο το σχολείο νόμιζε για μήνες ότι ήμασταν λεσβίες. Η αλήθεια όμως ήταν ότι εγώ την έκανα παρέα μπας και τύχει και τη φιλήσω σε κάνα Θάρρος ή Αλήθεια, κι αυτή με είχε δίπλα της για να φαίνεται σε όλους η πιο ωραία απ' τις δύο. Λάτρευε να με σουλουπώνει, να μου τρώει γκόμενους που έβρισκα στο Facebook και να μου λέει ότι έχω ψυχολογικά κάθε φορά που της μιλούσα για τον εαυτό μου. Αυτό, ας πούμε ότι δεν πήγε και πολύ καλά. Κάποτε πιαστήκαμε μαλλί με μουστάκι, και πήγε και διέδωσε σε όλο το σχολείο ότι γουστάρω γυναίκες. Μέχρι και στη διευθύντρια το είχε πει, κι αυτή με κοίταγε λες και της έκανα στριπτίζ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον εαυτό μου στο γραφείο των καθηγητών (όπου μας είχαν σύρει και τις δύο να λυθεί το πολιτειακό) να τους λέω "Ναι, είμαι bi" και να φεύγω. Ερχόντουσαν, θυμάμαι, παιδιά που δε γνώριζα καν, από μικρότερες τάξεις, και μου έδιναν συγχαρητήρια που τα' βαλα μαζί της. Η ομοφοβία, μπορεί κάποτε σαν όρος να ήταν άγνωστη, αλλά δόξα το Γιαραμπή, δεν ήταν ποτέ κουλ.

Για τα επόμενα χρόνια μετά τα παθήματα μου, συνέχισα να καψουρεύομαι γυναίκες, αυτή τη φορά παντελώς άγνωστες ή διάσημες. Γιατί στο μεταξύ, την υπάρχουσα ερωτική μου ζωή απασχολούσαν όλοι αυτοί οι άχρηστοι που σήμερα ονομάζω πρώην μου. Όσες ποτέ πήραν πρωτοβουλία να μου την πέσουν από μόνες τους, ή δε βλέπονταν, ή μου έσπαγαν τα νεύρα με τα ψυχολογικά τους και τις χαιρέταγα. (Αυτό γιατί αργούσα τόσο να το πάθω και με άντρες, δεν ξέρω. Δε βαριέσαι, ο,τι έγινε έγινε).

Η Ρ. (ή αλλιώς, το Πλάσμα) περιποιείται την ανεπίδεκτη κεφάλα μου εδώ και περίπου δύο χρόνια, και, όπως και με τα προηγούμενα crush μου, δεν υπάρχει ελπίδα ούτε και μαζί της να βρω ποτέ χαΐρι. Σκέψου μόνο ότι είναι από τους ανθρώπους που θεωρούν άχρηστη την ψυχανάλυση και ποστάρει χριστιανικά ποστ στα σόσιαλ με κεφαλαία. Όποτε με βλέπει, παρατηρεί με έναν επιφυλακτικό ενθουσιασμό τα ρούχα και τα τατουάζ μου, και πάντα λέει "Θα μας τρελάνεις εσύ". Στην αρχή νόμιζα πως της άρεσα, αλλά μετά κατάλαβα ότι η φωνή της απλώς είναι παθιάρικη όταν μιλάει. Έχει και δύο παιδιά, τα οποία απέκτησε στην ηλικία μου. Το μόνο σοφό που θεωρώ ότι έχει κάνει (εκτός του να μου βάζει βαφές με ελαφρύ ντεκαπάζ μέσα) είναι που δεν παντρεύτηκε ποτέ. Όσο κλαρίνο και να' ναι, ομολογώ ότι θέλει αρχίδια να είσαι single mom.

Αν αληθεύει αυτό που λένε ότι οι ερωτικές μας σχέσεις καθορίζονται από τη σχέση που έχουμε με τον εκάστοτε γονέα, τότε κλαφ' τα Χαράλαμπε. Γιατί αν αυτή η θεωρία είναι σωστή, τότε ο emotionally unstable πατέρας μου φταίει για όλους αυτούς τους κακομοίρηδες που' χω μπλέξει, κι η στρίγγλα μητέρα μου για όλες τις κενές, κακιασμένες κι ανέφικτες γκόμενες που ερωτευόμουν. Ή μπορεί να φταίνε απλά κι οι δυο μαζί, χωρίς διάκριση φύλου, για όλη τη μέχρι τώρα ερωτική ζωή μου. Οι σχέσεις μου με τις γυναίκες δε διαφέρουν και τόσο από αυτές με άντρες. Απλώς με τους άντρες είχα την ατυχία να εμβαθύνω περισσότερο.

Όπως καταλάβατε, δε μου φταίει σε τίποτα το Πλάσμα. Το μεροκάματο της βγάζει, να' χουν τα παιδάκια της να τρώνε μπριζόλα στα κάρβουνα. Αυτό που στην πραγματικότητα μου φταίει, είναι τα ψυχολογικά που' χω με τις γυναίκες και η τάση μου να διαλέγω τις πιο στρέιτ που θα μπορούσα.

"Ναι, γιατί με τους άντρες δεν έχεις ψυχολογικά" θα μου πείτε.

Χαίρω πολύ. Πατριαρχία έχουμε. Ακόμη κι ο πλανήτης έχει ψυχολογικά με τους άντρες. Σιγά μην κάτσω να τα λύσω κιόλας. Προτιμώ να κάτσω για πάντα να γκρινιάζω για λαϊκές που δε μου κάθονται και να πίνω τεκίλες στην υγειά τους ακούγοντας Πασχάλη Τερζή.

(Δεν υπερβάλλω καν. Το' χω κάνει ήδη).