Βιβλίο Παραπόνων

18

Όταν πεθάνω, θα ήθελα να με αποτεφρώσουν, να ανακατέψουν τις στάχτες μου με γκλίτερ, να τις κάνουν σκιά ματιών και να τις δωρίσουν σε όλους όσους δε χώνευα όσο ζούσα, για να τους στοιχειώνω για πάντα.

Αυτή μου τη σκέψη την εξέφρασα στη μάνα μου και τη Λεμονάδα σήμερα το απόγευμα, κι αυτές άρχισαν να λένε ότι δεν είμαι στα καλά μου κι ότι είμαι στριμμένο άντερο. Δε βαριέσαι, αυτές ας βρουν πιο glamorous τρόπο να πεθάνουν. Εγώ τουλάχιστον, θα πηγαίνω και μετά θάνατον (αν και λίγο διασκορπισμένη) σε πάρτι και δεξιώσεις, αντί να με μασάνε τα σκουλήκια πατοκόρφως.

Εντωμεταξύ είναι πολύ αστείο που η Λεμονάδα υπονοεί διαρκώς ότι θέλω ψυχίατρο κι ότι δεν είμαι νορμάλ. Σήμερα μάλιστα, το έκανε ενώ καθόταν μπροστά μου στον καναπέ και κοιτούσε προφίλ πλουσίων παππούδων στα social media. Και αμέσως μετά ρώτησε τον πατέρα μου πώς θα του φαινόταν να την παντρέψει με κάποιον στην ηλικία του.

Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να θέλω όντως ψυχίατρο να γιατρέψει τη σκατοψυχιά μου. Τον τελευταίο καιρό με πιάνω συνέχεια να σχεδιάζω το outfit που θα βάλω στην κηδεία της Γιαννούλας, όταν με το καλό μας αφήσει χρόνους. Κάτι σε φωτεινό κόκκινο έλεγα. Αλλά το μόνο φωτεινό κόκκινο που έχω, είναι ένας δερμάτινος κορσές το πολύ 18 εκατοστά, στιλ στριπτιτζού στο Μπουρνάζι. Δεν είναι άνετο, όσο να πεις. Οπότε παρήγγειλα ένα μπορντό φόρεμα με δαντέλα, να είμαι και επίσημη, μη σκανδαλίσω ζωντανούς και νεκρούς στο μυστήριο.

Αυτές τις ήρεμες μέρες της εξεταστικής, λίγο πριν τις απόκριες, ούτε γράφω ούτε δημιουργώ, γιατί όχι μόνο μου μένουν πέντε μαθήματα για πτυχίο, αλλά έχω πέσει και σε ψυχολογική δυσμένεια και τρώω τον αδήφαγο πρωί τε και βράδυ. Μια διαβάζω, μια κάνω κοιλιακούς, μια παθαίνω κρίση ηλικίας κι αγχώνομαι, έτσι που περνάνε οι μέρες, ότι μια μέρα θα ξυπνήσω γριά κι άσχημη, κι αντί να χαρώ τα νιάτα μου όσο βαστάνε, κάθομαι εδώ με τις πιτζάμες και τρώω γιαούρτια στραγγιστά. Πάντως, για άτομο που έχει τέτοια άνεση με το θάνατο, πολύ ανησυχώ για το γήρας. Κυρίως, επειδή περιλαμβάνει ρυτίδες και ολική παραμόρφωση.

Δε λείπουν οι φορές που τρέμω μη γίνω η Γιαννούλα στα γεράματά μου, κι όλο μου το σόι με βλέπει κι αλλάζει πεζοδρόμιο. Αλλά δεδομένου του χαρακτήρα που ήδη έχω, δε νομίζω ποτέ να φτάσω κάποιον κοντινό συγγενή μου να με μισεί σε σημείο να έχει παραγγείλει έγχρωμο ένδυμα για την επερχόμενη κηδεία μου. Αυτό θέλει τέχνη, κι αυτή την τέχνη την κατέχουν οι πραγματικά κακιασμένοι άνθρωποι, αυτοί που σου μιλάνε κι απ' το στόμα τους στάζει γλίτσα υπονόμου, που το βάιμπ τους σε κάνει να σταυροκοπιέσαι ακόμη κι αν δεν πιστεύεις στα θεία, και που άμα τους απαγάγουν εξωγήινοι αύριο η ανθρωπότητα θα είναι ένα τσικ ομορφότερη και δε θα λείψουν σε κανέναν. Εγώ, μπορεί να μη φοράω και φωτοστέφανο, αλλά σίγουρα δε ζω σκεπτόμενη καθημερινά πώς θα βγάλω το μάτι του διπλανού μου και θα το φάω. Το σκέφτομαι μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, κατά τις οποίες ο διπλανός μου είναι εμπράκτως και αδιαμφισβήτως μαλάκας. Το ξεκαθαρίζω αυτό.

Για τώρα, λέω να χάσω κάνα κιλό, γιατί καλό να είσαι ψυχάρα, αλλά αν συνεχίσω έτσι, στο δρόμο για τον παράδεισο θα μου χρεώσει ο Άγιος Πέτρος διπλοκούρσα.

Προτιμώ βέβαια, αντί να πάω εκεί, που σίγουρα θα σκυλοβαρεθώ και θα' ναι γεμάτο αναμάρτητους κακομοίρηδες με ούτε μια καλή ιστορία να διηγηθούν, να γίνω φάντασμα και να στοιχειώσω κάνα κουλ πύργο στην Τρανσυλβανία. Φανταστείτε μόνο την τρομάρα των Ευρωπαίων τουριστών, όταν μπαίνουν μες στο ρημάδι κι ακούνε μια τρομακτική φωνή απ' το υπερπέραν να τραγουδάει την "Κραυγή" της Άννας Βίσση. Τρελό γέλιο.

(Όχι. Τελικά ΔΕΝ είμαι καλός άνθρωπος).