Βιβλίο Παραπόνων

38

Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για κάτι δυσκίνητο, μυστήριο και καταραμένο. Κάτι που όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα μέτρα κι αν παρθούν, δεν ξεκουνιέται ρούπι απ' το λήθαργο του, κι οδηγεί ολόκληρο το σύστημα στην καταστροφή. Κι όχι, δε μιλάμε για την οικονομία της χώρας. Αλλά για το έντερο μου.

Μέχρι μια ηλικία, ήμουν φυσιολογικό παιδάκι. Ό,τι έτρωγα το' χεζα στην ώρα του, χωρίς παρατράγουδα. Μάλιστα επειδή ήμουν καλοφαγού, ευδοκιμούσε τ' αντεράκι μου. Ωστόσο αυτό το υπέροχο νεραϊδένιο παραμύθι δεν κράτησε πολύ. Η δυσκοιλιότητα με χτύπησε σαν μετεωρίτης στα δέκα μου χρόνια, όπου και άρχισα να παθαίνω οριακά ασθματικές κρίσεις πάνω στη λεκάνη. Θυμάμαι κάποια συγκεκριμένη πρωτοχρονιά, που περιμέναμε καλεσμένους, κι εγώ πέρασα όλο το τραπέζωμα στην τουαλέτα, με τον απορροφητήρα τέντα (μην τυχόν με ακούσουν να αγκομαχάω σαν να γεννάω δεινόσαυρο, και τους κοπεί η όρεξη). Παραλίγο να πάω όπως ο Έλβις, γιατί η καρδιά μου είχε πεταχτεί απ' τα μάτια απ' το πολύ το σφίξιμο. Εφιάλτης στο δρόμο με τις χέστρες.

(Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να επισημάνω ότι αν είσαι από αυτούς που θεωρούν άκομψο να μιλάει μια νεαρή όμορφη δεσποινίς για κουράδες, ή ακόμη χειρότερα, από αυτούς που δε διανοούνται καν πως οι γυναίκες χέζουν, διαβάζεις λάθος βιβλίο. Πιάσε τον Καζαμία καλύτερα, που θα σου κάνει καλό. Κι εγώ αυτό διαβάζω καμία φορά στην τουαλέτα. Ή τον Αστρολόγο -ακόμη πιο επιμορφωτικό).

Στην εφηβεία η κατάσταση χειροτέρεψε τραγικά. Κι αυτό γιατί, από μπουρδουκάκι 85 κιλών, αποφάσισα να γίνω τοπ μόντελ και να σκάσουν όλοι όσοι ποτέ έθιξαν τα άλλοτε νόστιμα παχάκια μου. Οι δίαιτες κι η αφαγία είχαν ως αποτέλεσμα όχι μόνο να χάσω είκοσι κιλά χωρίς να το περιμένει κανείς, αλλά και να χάσω τα σκατά μου κυριολεκτικά. Οι μέρες που πήγαινα τουαλέτα άρχισαν να περιορίζονται μες στη βδομάδα, κι εγώ έδινα αγώνα να ενεργηθώ. Στη μετεφηβική μου φάση (ναι ναι. Αυτήν που κρατάει μέχρι και σήμερα) ήρθε κι έδεσε το γλυκό: Δυσμορφική διαταραχή και νευρογενής ανορεξία. Το οποίο συνεπάγεται χιλιάδες πράγματα, αλλά η δυσκοιλιότητα κατατάσσεται στα κυριότερα, χώρια που η μικρή μας Αριέλλα ανακάλυψε τη μαγεία των καθαρτικών (ξέρετε. Αυτά τα μικρά χαπάκια, που αν πάρεις ένα ίσον τίποτα, αν πάρεις δύο θα χέσεις αλλά μεθαύριο, ενώ αν πάρεις τρία θα ξυπνήσεις αχάραγα από συστροφή εντέρου, θα λιποθυμήσεις, θα ξεράσεις, και μετά θα' χεις διάρροια για μια βδομάδα).

Στα εικοσιπέντε μου χρόνια, δηλώνω πλήρως εξαρτημένη από χάπια για το έντερο. Κι όταν εννοώ πλήρως, εννοώ ότι οριακά τα σνιφάρω απ' τη μύτη. Τα χρειάζομαι κάθε μέρα, ειδάλλως δεν κουνιέται τίποτα. Κοινώς, τ' άντερά μου ήταν που ήταν, τα ξέκανα. Έχω τρέξει σε γιατρούς, έχω φάει δαμάσκηνα, μελιτζάνες, ακτινίδια κι ό,τι φυτική αηδία υπάρχει, και τίποτα. Το επόμενο βήμα είναι κολονοσκόπηση, και το ξέρω πολύ καλά. Αλλά και εγώ και όλοι μου οι γκόμενοι ξέρουμε επίσης πολύ καλά ότι δε μου αρέσει καθόλου να εισχωρούν πράγματα στον πρωκτό μου. Είτε για προσωπικούς, είτε για ιατρικούς λόγους.