Βιβλίο Παραπόνων

43

 Θυμάστε, πριν κάνα χρόνο, που έβαλα το πρώτο μου ταμπόν στη Σαντορίνη και παραλίγο να σφάξω τα σωθικά μου με το χτιστό μου νύχι;

 Αλλά, τι σας λέω. Ξεχνιέται η υπόσχεση που είχα δώσει ότι το δράμα του ταμπόν θα αναλυθεί εκτεταμένα σε μεμονωμένο κεφάλαιο; Ε λοιπόν, ήρθε αυτή η ώρα.

 Όντας μια ντιβάρα της διπλανής πόρτας, με τουλάχιστον οχτώ εκατοστά τετραγωνισμένο νύχι από αγνό κι ακατέργαστο άκρυτζελ (συχνά διακοσμημένο με σβαρόφσκια, καρδούλες κι αστεράκια), κάποια πράγματα με δυσκολεύουν στην καθημερινή ζωή. Όπως για παράδειγμα να πατάω τα καζανάκια, ν'ανοίγω κονσέρβες, να απλώνω ενυδατικές απ'τα βαζάκια με το χέρι, και να πετυχαίνω κολπικό οργασμό χωρίς έξτρα εργαλεία (στο δικό μου πηγάδι, αλλά και στα ξένα). Σε κάποιες άλλες διεργασίες βέβαια, η τριαξονική νυχάρα έχει αποδειχθεί ευλογία. Αυτές είναι το να τρώω ελιές καλαμών και τουρσιά τσιμπώντας τα χωρίς πιρούνι στις ταβέρνες, το να σκαρφαλώνω στα δέντρα όταν νιώθω ότι απειλούμαι από κάποιο άλλο θηλαστικό της ζούγκλας, και το να ξεματιάζω άτομα που δε χωνεύω. Η χρήση ταμπόν πάντως, δεν είναι μέσα σ'αυτα τα ωραία. Γι'αυτό και κάθε φορά σμπρώχνω την πάνινη τάπα μέσα μου με τη βοήθεια δονητών, αναποδογυρισμένων πινέλων, αποσμητικών, και διαφόρων σκευών, μερικά εκ των οποίων δεν θα πήγαινε ποτέ ο ανθρώπινος νους ότι θα χρησίμευαν στην απελπισία του ανθρώπου γι αυτή τη δουλειά. Δεν καταδέχομαι εννοείται να ζητήσω βοήθεια από άλλον. Πρώτον γιατί σιχαίνομαι να με δαχτυλώνουν εκτός κόντεξτ, και δεύτερον γιατί συνήθως αυτή τη διαδικασία την κάνω σπίτι μου, και δεν ξέρω ποιος απ τους τρεις μουρλούς εδώ μέσα θα ήταν χειρότερη ιδέα να δει και να αγγίξει το μουνι μου. Άβολο.

 Την περασμένη βδομάδα λοιπόν, εγώ είχα μια πολύ ανειλημμένη υποχρέωση (τουτέστιν ραντεβουδάκι, και μάλιστα με τύπο φτυστό με το Γαρδέλη στα νιάτα του -μιαμ!). (Για να προλάβω ενστάσεις, έχω προ πολλού χωρίσει. Μην τυχόν με περάσετε για κανένα τσουλί -ΧΑΧΑ τι λέω, πάμε παρακάτω). Το μόνο μου πρόβλημα είναι ότι ήμουν με τρίτη μέρα περίοδο. Δεν κρατιόμουνα όμως καθόλου, με είχε πιάσει ο διαολος μου να πάω, κι ας μην μου'σκιζε τίποτα (πού ξέρεις, στην τελική μπορεί και να του'σκιζα εγω). Ξυρίστηκα λοιπόν ολόκληρη, ενυδατώθηκα απ'άκρη σ'άκρη, κι έτσι αχνισμένο αυγό βραστό όπως ήμουν, ήταν αμαρτία απ'το θεό να φορέσω περιοδόβρακο. Κοτσάρω λοιπόν την τάπα με μια απ'τις γνωστές μου μεθόδους, βάζω τον στρίνγκο μου και την κολανάρα την ψηλοκάβαλη, κι έτοιμη η νύφη. Είχα υπόψιν μου πως με τόσο αίμα θα χρειαστεί να αλλάξω το ταμπόν κάποια στιγμή, οπότε πήρα ένα μαζί μου.