Βιβλίο Παραπόνων

37

Έκανα τρεις μήνες να γράψω, γιατί νιώθω πιο κλόουν από ποτέ. Αλλά καιρός να βγάλω από μέσα μου όλες αυτές τις σκέψεις και τους προβληματισμούς, γιατί σ' αυτό το βιβλίο έχετε ήδη γελάσει πολύ με το χάλι μου, και ποτέ δε βλάπτει λίγο περισσότερο. Το γέλιο είναι υγεία.

Προτού ξεκινήσω με τη γκρίνια, θεωρώ καίριο να τονίσω ότι η σεξουαλικότητά μου επανήλθε στη βάση της, άρχισα πάλι να γραπώνω και γυναίκες και άντρες το δίχως αύριο, και μετά από έναν ολόκληρο χρόνο κατήφειας, είμαι στην πιο φλέρτι περίοδο μου. Αυτό βέβαια έρχεται σε πλήρη κόντρα με το ότι οι άνθρωποι με κουράζουν πανεύκολα και κερνάω κάτι ξεγυρισμένα γκόστινγκ που τρομάζουν ως κι οι φίλοι μου όταν τους τα διηγούμαι. Το λοιπόν, μετά από ώριμη σκέψη και πολύ μπάφο, κατάλαβα ότι όντως, οι περισσότεροι άντρες δε μ' αρέσουν. Μου φαίνονται (και είναι) ίδιοι εμφανισιακά μεταξύ τους, κάποιοι ίσως είναι λίγο πιο (κατά τα κοινά) όμορφοι, μα βγάζουν τέτοιο ψωνισμένο βάιμπ που δεν μπαίνω καν στον κόπο να το ξανασκεφτώ. Για να μ' αρέσει άντρας, ή πρέπει να είναι γκλαμάς με μαλλούρα και κολάν, ή φασαίος με μιούλετ και οχτώ κρίκους στο κάθε αυτί, ή καταραμένος ποιητής με σουβλερό σαγόνι και αϊλάινερ. Πρέπει πάντως να' χει τον ανθρωποδιώχτη. Ειδάλλως δε θα τον προσέξω καν. Κι επειδή είμαστε στην εξωτική Ελλάδα κι όχι στη Φινλανδία, τέτοιοι γκόμενοι είναι σπάνια διαμάντια. Και συνήθως παίρνουν ψυχοφάρμακα ή με απορρίπτουν για να μην τους απορρίψω εγώ. (Είναι κι αυτό ένα κακό του να είσαι μουνάρα: φοβούνται να σε πλησιάσουν οι σωστοί, και σου σκάνε όλοι οι λάθος, και μάλιστα με αυτοπεποίθηση Γιάννη Σπαλιάρα).

Έφαγα, κάπως έτσι, το μισό μου χειμώνα, είτε μην κάνοντας σεξ, είτε με το να βολεύομαι από ανάγκη με τύπους που δε μου άρεσαν καν, και μου σπάγανε και τα νεύρα. Μη ρωτάτε γιατί. Ώρες ώρες δεν ξέρω το λόγο που κάνω αυτά που κάνω, ή πολύ απλά, με τόσο που πίνω, δεν τον θυμάμαι. Οι άντρες είναι πανεύκολοι, το ξέρουμε αυτό. Αλλά έχω αρχίσει και το βαριέμαι όλο αυτό το τροπάρι, και σε αντίθεση με το παρελθόν, πλέον δε μου προσφέρει καμία επιβεβαίωση. Το αντίθετο μάλιστα: Με κάνει και νιώθω ότι εγώ τους δίνω επιβεβαίωση. Πράγμα που όσο το σκέφτομαι, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.

Αποφάσισα λοιπόν ότι είναι καιρός να πιστέψω επιτέλους αυτό που μου λένε τόσο καιρό οι φίλες μου: "Μια τύπισσα σαν εσένα, αρέσει literally σε όλους". Δε χρειάζομαι επιβεβαίωση, και αν θέλω να συμβεί κάτι, πρέπει να απλώσω τα κουλά μου και να το κάνω μόνη μου. Άρχισα να την πέφτω κι εγώ λοιπόν, επιλεκτικά και με τακτ. Είδα στη Ντεθ Ντίσκο ένα πανέμορφο femboy με δίχτυ και λουριά σε όλο το σώμα, και πήγα και του μίλησα. Η μοιραία μου αυτή κίνηση είχε ως αποτέλεσμα σε κάνα δυο ώρες να είμαστε χωμένοι στην τουαλέτα και να μου ρουφάει τον αδόξαστο. Και πάνω εκεί στο χάι μου, τραβιέται και καταλαβαίνω ότι μου ήρθε περίοδος στη μούρη του. (Meanwhile, λόγω της ανορεξίας, είχα να δω περίοδο τρεις μήνες. Αλλά τέτοια είναι η γκαντεμιά μου, που μια φορά σταύρωσα άνθρωπο του γούστου μου και τον έκανα σύσκατο απ' το αίμα). Ευτυχώς τα femboys συνήθως δεν σιχαίνονται με κάτι τέτοια, και δεν έτρεξε κάτι. Παρ' όλα αυτά, μια που ανταλλάξαμε ίνστα, και μια που εξαφανίστηκε, και μου κάνει μόνο λάικ. Κατάλαβες; Κατάλαβα να λες.