Βιβλίο Παραπόνων

15

Έχω μια εντύπωση ότι οι άντρες, στην πλειοψηφία τους, είναι καλά καμουφλαρισμένες κόπιες των μανάδων τους. (Αυτό βέβαια δεν εξηγεί το πώς γίνεται να αγαπώ τις μαμάδες των πρώην μου ενώ αυτούς όχι και τόσο. Εξηγεί όμως το ότι όλοι οι άνθρωποι σε γυναικεία βερσιόν θα ήταν πολύ πιο γαμάτοι).

Αυτή η σκέψη μου δημιουργήθηκε ενώ ήμουν στο σπίτι του Ψείρα και πρόσεχα το νεογέννητο γατί του. Θυμόμουν τη μητέρα του, την κατεθλιμμένη μου Αναστασία, η οποία το είχε συνήθειο να πηδάει από μπαλκόνια και να τραγουδάει στην κουζίνα όσο πιο φάλτσα μπορεί. Σαν αυτήν είναι ο Ψείρας. Καταθλιψάρας, αλλά ζεστός τύπος. Με τη διαφορά ότι αυτός το αντιμετωπίζει θεωρώντας όλους τους υπόλοιπους προβληματικούς, ενώ αυτή η καημένη βλέπει ριάλιτι ήσυχα ήσυχα στον καναπέ της τρώγοντας σουβλάκια.

Ύστερα έχουμε τον Ζόντιακ. (Όνομα ταιριαστό, διότι υπήρξε ανέκαθεν ο πιο μυστήριος τύπος στο ιστορικό αμαρτιών μου).  Δεν τα είχαμε ποτέ, αλλά είχα χαρακώσει το χέρι μου γι' αυτόν στο λύκειο. Αν ο Ψείρας θεωρείται καταθλιπτικός, τότε ο Ζόντιακ είναι ο Καρυωτάκης. Δεν αισθάνεται ποτέ τίποτα για κανέναν, μιλάει τόσο σιγά που δεν ακούει καν τον εαυτό του, και έχει δοκιμάσει ό,τι παραισθησιογόνο υπάρχει. Υπήρξε μεγάλο αρχίδι κάποτε, αλλά αποφασίσαμε να μη χαλάμε τις καρδιές μας και τώρα είναι φίλος μου. Το ίδιο κι η μάνα του η Βάλια. Εξήντα χρονών, και με σούρνει σε πορείες και καταλήψεις. Τα νεύρα της είναι μονίμως λίγο πριν του Σεχίδη, και δουλεύει στο ίδιο σχολείο με τη μάνα μου. (Αυτό μάλλον εξηγεί πολλά).

Η πιο εκρηκτική μάνα που γνώρισα ποτέ, ήταν αυτή του Λόξιγκα. Ήταν κορμάρα, με ένα σκασμό τατουάζ, κορσέδες, κορακί μαλλί και ένα κουναβίσιο αϊλάινερ που δεν το ξεβάφει ούτε στον ύπνο. Το ίδιο εκρηκτικό έβρισκα και το γιο της όταν τον είχα γνωρίσει (πριν με διώξει κακήν κακώς από το σπίτι του και μετά με πρήξει στα "Γεια τι κάνεις", δηλαδή). Τα κουμπώνει κι αυτή τα ηρεμιστικά της βέβαια, αλλά τι να κάνουμε, όλοι προσπαθούμε για το καλύτερο.

Οι πιο ταλαιπωρημένες μανάδες που γνώρισα (και που λόγω των κακιασμένων γιων τους, δεν πρόλαβα να δεθώ μαζί τους), ήταν αυτές του Γκαστόν και του Χλέμπουρα. Ο δεύτερος μάλιστα, την είχε κάνει να κλάψει τη μέρα των γενεθλίων της, επειδή της ξέφυγε και μας είπε κορίτσια. Δε λέω, κακό πράγμα το misgendering, αλλά το να κάνεις φιγούρα στη νέα σου γκόμενα πόσο μάγκας είσαι κάνοντας έναν άνθρωπο να κλαίει πάνω απ' τα κεράκια της τούρτας του, το λες και κοινωνιοπάθεια.

Και τελευταία έχουμε τη μάνα του Μικρού, μικροσκοπική και γελαστή, εκ πρώτης όψεως χαζούλα, περίεργη για το κάθε τι, και πειραχτήρι. Σαν την ανθρώπινη έκδοση της Polly Pocket. Ο Μικρός είναι ντάλε κουάλε αυτή. Όταν είχαμε γνωριστεί ήταν τόσο χαρωπός που παραλίγο να πιστέψω ότι είναι βλάκας. (Περίεργο πάντως για μένα να βιάζομαι να βγάλω έναν άντρα ηλίθιο, δε λέω, δεν τα κάνω ποτέ εγώ αυτά). Ε και τελικά του έδωσα μια ευκαιρία, έγινα κι εγώ λίγο βλάκας μαζί του, και να' μαστε τώρα, δύο χρόνια αργότερα, να κλάνουμε παρέα στο κρεβάτι του βλέποντας χίπικες ταινίες.

Το σίγουρο είναι ότι καμία μαμά δε με μισούσε ποτέ. (Η δικιά μου δε μετράει, για τις ξένες μιλάω). Εκτός ίσως από μια περίπτωση όταν πήγαινα λύκειο, που με είχε δει μόνο σε φωτογραφία, κι επειδή είχα ξυρισμένο κρόταφο και κρίκο στη μύτη νόμιζε πως είμαι ο σατανάς ο ίδιος κι ότι θα της διαλύσω το μαμόθρεφτό της. Αυτό που η κάθε βλαχάρα φοβάται ότι η πρώτη σχέση του γιόκα της στο λύκειο θα είναι κι αυτή που θα τον πάει γαμπρό στην εκκλησία κι ότι θα συγγενέψετε, ποτέ δεν το κατάλαβα. Εδώ καλά καλά ο γιος της δεν ήξερε αν ήταν στρέιτ.

Η θεωρία μου πάντως για τους άντρες και τις μάνες τους, δε νομίζω να ισχύει αντίστοιχα και για τις γυναίκες. Ή τουλάχιστον, δε θέλω να πιστέψω ότι έχω την οποιαδήποτε ομοιότητα με τη μάνα μου. Παρ' όλα αυτά, θα μπορούσα με σιγουριά να πω ότι η Λεμονάδα τείνει να γίνει σαν τα μούτρα της, κι αυτό με λυπεί ιδιαίτερα. Δε λέει να είσαι υστερικιά απ' τα 20, ούτε να κοιτάς νυφικά στο pinterest με σκοπό να παντρευτείς κάναν πλούσιο μαλάκα με το που αποφοιτήσεις. Εγώ στα 20 μου είχα παρατήσει τη σχολή, δεν ήξερα ούτε πώς περπατάμε απ' το αλκοόλ και την έπεφτα σε τοξικούς τύπους με τατουάζ, αλλά και πάλι πιο φυσιολογική με θεωρώ.

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι τι πήγε τόσο λάθος (ή τόσο σωστά) μαζί μου, και δεν είμαι το χειρότερο αρχίδι του πλανήτη έτσι όπως έχω μεγαλώσει. Θα μου πεις, μετά από τόση ψυχανάλυση, ξέρω πια ότι ο μηχανισμός μου ήταν πάντα να ξεσπάω στα άντερα μου κι όχι σε άλλους. Γι' αυτό μια ζωή έπινα, έκανα δίαιτες που με γαμούσαν ή αποφάσιζα να γίνω η πατερίτσα για τον κάθε κοινωνικά κι εγκεφαλικά κουτσό τύπο που κατέληγε να μου ρουφάει το είναι. Ευτυχώς που πλέον (αν και με λίγο πιο thick μπουτάκια) μου φέρομαι, τις περισσότερες φορές, ανθρώπινα. Αυτό που με έχει σώσει απ' το να γίνω σαν τους καημένους τους γονείς μου, είναι το ότι είμαι τόσο αντιδραστική, που αν κάτι νιώθω να μου σπάει έστω και λίγο τα νεύρα, θα γίνω το αντίθετο.

Άρα, θα μπορούσες να πεις κι ότι ολόκληρος ο χαρακτήρας μου είναι δομημένος πάνω σε ανώριμες, εφηβικές μου αντιδράσεις σε μαλακίες των γονιών μου.

Άρα να θυμηθώ αύριο που είναι παραμονή πρωτοχρονιάς, να τους αγκαλιάσω και να τους φιλήσω, και να τους ευχαριστήσω που ήταν μια ζωή τόσο βλαμμένοι ώστε να αποφασίσω εγώ να γίνω τέτοια καταπληκτική κοπελάρα.