Βιβλίο Παραπόνων

45

Όπως όλοι μέχρι τώρα μάλλον έχετε καταλάβει, με τον έκλυτο βίο που διάγω, δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να ζητήσει κανείς μια συμβουλή.

Βέβαια, σε εσάς έχω δώσει ως τώρα τις καλύτερες. Και στους φίλους μου, το ίδιο. Μη σας πω, και σε ξένους. Εντυπωσιασμένοι όλοι με τη σοφία μου, έρχονται και κολλάνε πάνω μου όταν έχουν προβλήματα, όπως τα moths απάνω στις λάμπες. Διψάνε τόσο για το φως του μεγάλου γκουρού, που σχεδόν ξεχνάνε ότι είναι ένα αναιμικό αλκοολικό χάος με διατροφικά προβλήματα, και κρέμονται ανέμελοι από τα παραφουσκωμένα απ τις ενέσεις χείλη μου, αγνοώντας την πλήρως προβληματική, ανθρώπινη μου υπόσταση.

(Αυτό που όποιος με διαβαζει χρειάζεται να έχει βγάλει τουλάχιστον σχολή φιλοσοφικής για να καταλάβει τι λέω, πρέπει να σταματήσει κάπου. Όχι τίποτα άλλο, μην τυχόν χάσω σπουδαίο κοινό που με παρακολουθεί με ευλάβεια. Για παράδειγμα, τους πρώην μου. Που για να ανοίξουν βιβλίο, έπρεπε να είναι ο Χρυσός Οδηγός).

Για κάποιο λόγο λοιπόν, δίνω πολύ καλές συμβουλές στους άλλους. Τις οποίες, ηλιθιωδώς, εγώ ή ίδια ποτέ δεν ακολουθώ. Ούτε καν με θέματα υγείας. Όπως, ας πούμε, τα ηθικά μου διδάγματα όσον αφορά τα ταμπον.

Τις προάλλες λοιπόν, Σάββατο, εγώ κι ο Μπεμπης (ο επί ένα και βάλε χρόνο νυν μου, ηπαναγιάμαζίτου), αποφασίσαμε να πάμε σε ένα φετιχόπαρτο στη Ντεθ Ντίσκο. Εγώ είχα περίοδο, και μάλιστα με αρκετή ροή. Αλλά επέλεξα να μη φανώ ανάξια των περιστάσεων, και να φορέσω μίνι τουτού και κορσέ, όπως αρμόζει σε ένα τέτοιο ιβέντ. Όπως καταλαβαίνετε, μίνι φούστα και σερβιέτα γίγας δεν πάνε μαζί, οπότε λέω πα στο διαολο, θα ξανακάνω την αμαρτία να βάλω ταμπόν. Πήρα μαζί μου μερικά ταμπόν ακόμα, γιατί με τέτοιο αίμα που'χα, έπρεπε να αλλάζω κάθε λίγο και λιγάκι, μην τυχόν λερωθω, και λερωσω και του ταλαίπωρου του Μπέμπη μου το αμάξι.

Φτάνουμε στο χαμό, μπαίνουμε μέσα και αρχίζουμε και πίνουμε. Η ώρα περνάει, και με πιάνει πανικός, μην τυχόν αρχίζω και σταζω αίματα στο πέρασμα μου (που εντωμεταξύ, στη Ντεθ Ντίσκο ήμουν, σε πάρτι με ξυλίκια. Δε θα φαινόταν καν περίεργο σε κανέναν -ίσα ίσα που θα ήταν iconic). Κατεβαίνω στην τουαλέτα, βγάζω το ταμπον και βάζω άλλο. Έπειτα, για προληπτικούς λόγους, κολλάω ένα μίνι σερβιετακι πάνω στο στρινγκ μου, έχοντας στο νου μου ότι μπορεί να αργήσω να αλλάξω, και ότι θα προσέχω να μη σκύψω πουθενά και φανεί.

Ανεβαίνω πάνω και συνεχίζω να πίνω αμέριμνη. Και, σας το ορκίζομαι, δε θυμάμαι αν κατέβηκα να αλλάξω δεύτερη φορά. Κάπου εκεί προς το τέλος του πάρτι, θολώνει άπειρα η φάση, και το επόμενο που θυμάμαι είναι να γυρίζω με το Μπέμπη σπίτι, να ξεβρακωνόμαστε και να παρατηρεί το ταμπόν. Το βγάζουμε λοιπόν. Κι αυτό, και τα μάτια μας. Μετά από το τίμιο ξεμάτιασμα, λέω να μη βάλω άλλο, και να φορέσω σερβιέτα. Με γυρίζει σπίτι μου, και μετά την πολύ κουραστική μου περιπέτεια, πέφτω και ψοφάω.