Βιβλίο Παραπόνων

20

Μετά από κάτι αιώνες γεμάτους κλάμα, αυτοπαρατήρηση και κακά coping mechanisms, ήρθε η ώρα να κράξω τους χωρισμούς. (Όχι, όχι. Τις σχέσεις θα κράξω, κάτσε να δεις τώρα).

Οι χωρισμοί, αδέρφια μου, είναι το χειρότερο, αλλά ταυτόχρονα το καλύτερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο. Πονάνε μεν, αλλά επειδή οι σχέσεις έτσι κι αλλιώς είναι ηλίθιες, εφήμερες καταστάσεις γεμάτες αχρείαστο εφηβικό ντράμα και καυγάδες, καλό είναι να τις λήγουμε προτού καταλήξουμε σε κανένα ψυχιατρείο. (Ή ίσως εγώ διαλέγω πάντα για σχέση άτομα που τα ψυχολογικά τους σκάνε γάιδαρο. Ή ίσως με διαλέγουν εκείνα. Αχ δεν ξέρω, συνεχίζουμε). Κι αυτό γιατί για κάποιο λόγο, όταν βρίσκουμε επιτέλους γκόμενο/α (αφού πρώτα έχουμε γκρινιάξει σε όλα τα σόσιαλ ότι όλοι είναι μαλάκες κι ότι μας έχει φάει η μοναξιά και δε λέει να μας χωνέψει), γινόμαστε είτε η πιο χαζή, είτε η πιο τοξική βερσιόν του εαυτού μας. Τουτέστιν, ο έρωτας είναι για τον πέουλα. Τουτέστιν, καλύτερα ψοφήστε όλοι μόνοι.

Όπως καταλαβαίνετε, έμεινα πάλι χήρα, και το φιλοσοφώ εις βάθος (μα τόσο εις βάθος, που πλέον η ζωή μου μοιάζει με ένα τεράστιο τσίρκο, κι εγώ με κλόουν). Ο Μικρός δυστυχώς αποδείχθηκε ανάξιος των περιστάσεων, αφού προς το τέλος το μόνο που ήξερε με σιγουριά για τον εαυτό του, ήταν τι ζώδιο είναι (κι αυτό, με μεγάλη επιφύλαξη το λέω). Επικρατούσε στο κεφάλι του τέτοιο χάος, που τρόμαζα να συνεννοηθώ. Τον είχα πιάσει αρκετές φορές να λέει ψέματα, αλλά επειδή είμαι ρομαντικιά η πουτάνα, τον έβλεπα να κλαίει σα σκυλί και τον λυπόμουν να τον διώξω. Ώσπου έφτασα σε σημείο απλά να μην αντέχω τ' άντερά μου εξαιτίας του, και τον έστειλα στην πρώην του. (Τι τον έστειλα δηλαδή. Απ' ό,τι δείχνει η νεκροψία, ήδη εκεί ήταν). Μπορεί σε κάποιους να φαντάζουν μικρότητες όλα όσα του αποδίδω δημοσίως, έχοντας φάει δύο χρόνια απ' τη ζωή μου μαζί του, αλλά χέστηκα. Ο λόγος ύπαρξης αυτού του βιβλίου είναι για να βγάζω μαύρη κωμωδία απ' τη ζωή μου για να μην τα παίξω. Αν θέλετε ανωτερότητες και πολιτισμούς, τραβήχτε στη Σουηδία, να κάνετε παρέα με τις αρκτικές αλεπούδες.

Δύο μήνες μετά το τρομερό αυτό γεγονός, έχω επιτέλους πάρει τα πάνω μου, χάνω τα κιλά του αλκοόλ, παραγγέλνω παπούτσια και δονητές με τα λεφτά των υποτακτικών μου στο ίντερνετ, και ασχολούμαι με το μαλλί μου, το μέλλον μου και την προσωπική μου επιτυχία (ό,τι έκανα και πριν δηλαδή, απλά χωρίς το μόνιμο φόβο ότι κάποιος με κερατώνει). Αποφάσισα πως το καλοκαίρι πρέπει πάση θυσία να με βρει εργαζόμενη, πτυχιούχα και μουνάρα, κι αυτό μου δίνει κίνητρο και δε μου αφήνει περιθώρια να κάθομαι να κλαίω που ήμουν μια ζωή ένα κορόιδο με τους γκόμενους και που καλό δεν είδα ποτέ μου. Οι άντρες οι καημένοι, ποτέ τους δε με πήγαν μπροστά σε τίποτα, και το μόνο που μου πρόσφεραν ήταν γόρδιοι δεσμοί από σκατά που βάλθηκα να λύσω μόνη μου. Απ' όπου και να το δεις, εγώ με σώζω πάντα απ' τα δόντια τους. Μου χρωστάω λοιπόν ένα καινούργιο πεντικιούρ, δύο νέα τατού και ολική ανανέωση της καλοκαιρινής μου γκαρνταρόμπας.

Αν κάποια φίλη μου δεν περίμενε κανένας να χωρίσει, αυτή είναι η Μουνάραμπελ, που τραβιόταν από 16 χρονών με τον ίδιο κάγκουρα. Την Παρασκευή θα βγούμε στο BeQueer να τα σπάσουμε κοριτσοπαρέα. (Το αστείο με τους άντρες, είναι ότι μόλις χωρίσετε φοβούνται μη βρεις άλλον, ενώ εσύ απλά το ρίχνεις στην περιποίηση, φασώνεσαι με τις φίλες σου και παρτάρεις στα λεσβιάδικα χωρίς σταματημό). Όχι, θα κάτσω γω να ερωτευτώ άλλον μαλάκα για να ξεπεράσω τον προηγούμενο. Για να μου βγει κι ο καινούργιος ακόμα πιο μαλάκας, και να απορώ τι χώρισα καν τον πρώτο.

Αυτά ήταν, εν συντομία, τα δράματα των τελευταίων μηνών. Είθε αυτό το ανοιξιάτικο κεφάλαιο να σας δρόσισε, να σας γέμισε αισιοδοξία και μπουκαμβίλιες, και να σας πονήρεψε να μην τολμήσετε να τα φτιάξετε μ' άνθρωπο, γιατί ουέ κι αλίμονο σας.

(Ή απλά να σας φώτισε να χωρίσετε, και να' ρθείτε την Παρασκευή να τα σπάσετε μαζί μου. Εεε, τι λέτε;).