Βιβλίο Παραπόνων

22

Ποτέ δε θα καταλάβω γιατί αυτοί που μας αντιπαθούν, ΚΑΙ βλέπουν τα στόρι μας πρώτοι, ΚΑΙ είναι γενικότερα άγρυπνοι φρουροί για ό,τι ανεβάζουμε, σε όποια σκατά πλατφόρμα κι αν είμαστε ενεργοί.

Ανέκαθεν είχα αυτή την απορία, μιας και εγώ προσωπικά θεωρώ το χρόνο μου πολύτιμο και δεν θα χαραμίσω ούτε μια τρίχα απ' τα πλούσια εξτέ μου σε περίπτωση που δε σε πάω ή έχουμε τσακωθεί. Θυμάμαι αμυδρά κάποιους απ' τους φίλους (συγκεκριμένα, τις φίλες) του Γκαστόν, που ενώ είχαν γαμηθεί να με λένε παντού παλαβή κι αυτοκτονικιά (όπως ακριβώς τους είχε μάθει ο Γκαστόν, αυτό βέβαια που παρέλειψε είναι ότι όποια κι αν ήταν ποτέ μαζί του, μετά ήθελε να αυτοκτονήσει), το μάτι τους ήταν πάντα ανοιχτό για ό,τι άσχετη παπαριά ανέβαζα στο ίνσταγραμ. Μα στιχάκια; Τσουπ, να τες. Μα καινούργιο νύχι; Τσουπ, να τες. Μα τη Μίλα Κούνις με εσώρουχα; Τσουπ, πάλι. Σε σημείο που άρχισα να νομίζω ότι φοβούνται όντως μην αυτοκτονήσω, και ελέγχουν να δουν πότε θα μου στρίψει και θα κάνω βουτιά απ' το Πόρτο Κατσίκι, να με φαν τα ψάρια.

Επίσης, ποτέ δε θα καταλάβω γιατί οι πρώην μου, όταν τυχαίνει να βλέπουν ότι βρίζω τους άντρες στα σόσιαλ, θαρρούν ότι πετάω σπόντα γι' αυτούς. Όσος καιρός κι αν περάσει, θα νομίζουν οι ταλαίπωροι ότι αυτούς έχω καημό, ότι καμία νέα πούτσα δεν έχει μπει στη ζωή μου, κι ότι υπήρξαν σταθμός. Κατά συνέπεια, καταλήγω να πετάω σπόντα για τον παρ' ολίγον νυν, και να παρεξηγείται ο πρώην νούμερο 26. Μη σας πω κι ο νούμερο 14. Όλα λάθος.

Το κακό με το να έχεις πολλούς πρώην, πέραν του ότι κάθε τρεις και λίγο το παρελθόν αποφασίζει να σε ενοχλήσει, είναι ότι ο καθένας τους νιώθει ο καλύτερος πρώην απ' 'όλους. Νιώθει ιδιαίτερος και μοναδικός! Κι έχει δίκιο. Διότι κι οι άλλοι ήταν μαλάκες, απλά αυτός ήταν μαλάκας με το δικό του τρόπο. Καθένας αφήνει την προσωπική του πινελιά στις ζωές των άλλων. Γι' αυτό μέχρι τώρα έχω μια τεράστια χρωματική παλέτα, μ' όλες τις αποχρώσεις του κρατικού τσίρκου της Μόσχας πάνω.

Είναι πάντως αξιοθαύμαστο και κουλό ταυτόχρονα, να βλέπεις να κάνουν καραγκιοζιλίκια και πισωγυρίσματα στη ζωή σου, άτομα με τα οποία έχεις περάσει αρκετό διάστημα ώστε να ξέρουν πώς αντιμετώπιζες ανέκαθεν τους πρώην άπαξ κι έγιναν πρώην. Τι περιμένουν δηλαδή; Ότι για την αφεντιά τους θα γίνεις η Πηνελόπη και θα υφαίνεις το πανί μέχρι να χωρίσουν και να σου στείλουν να βγείτε; Θαρρούν ότι είναι οι πρώτοι που παλεύουν να σε χειραγωγήσουν αφότου τους έχεις στείλει στο διάολο; Δεν καταλαβαίνω. Είμαι σε μεγάλη σύγχυση αυτές τις μέρες και φαίνεται. Να φανταστείτε, ούτε τη Γιουροβίζιον δεν έκατσα να κράξω, που ανυπομονούσα σαν τρελή.

Κάτι ακόμη που δεν καταλαβαίνω, είναι το γιατί το μπλοκ δεν είναι αρκετό για να μη σου πρήζουν άλλο τις μπάλες κάποιοι άνθρωποι. Πάντα θα βρουν τον τρόπο να πεταχτούν σαν τις πορδές, να σου επισημάνουν πως έλαβαν γνώση ότι τους κράζεις (έλα! Σοβαρά;) και να σε βγάλουνε κατίνα, τοξικιά και μάγισσα φούρκα με τα όλα σου. Κι εσύ που έχεις να τους μιλήσεις διακόσια χρόνια, είσαι με το κινητό στο χέρι, κι απορείς τι σόι αξιοπρέπεια έχουν αυτοί οι άνθρωποι, αυτά τα εκλεπτυσμένα μπουμπούκια του αγρού, που ενώ ζαχάρωναν με την πρώην τους την ώρα που σου έταζαν γάμους, τώρα το παίζουν και θιγμένα. Θυμάσαι εκείνη τη Σουηδία για την οποία σου είχαν βγάλει την πίστη, και πλέον την ψάχνεις κάτω από τραπέζια και σκαμπό. Πώς αγρίεψαν έτσι αυτά τα κατά τα άλλα ήρεμα κι απελευθερωμένα πλάσματα της βροχής; Πώς παρέλειψαν να δείξουν ανωτερότητα; Κι εσύ πρώην είσαι πλέον. Δε θα' πρεπε να σαλιαρίζουν και μαζί σου κρυφά απ' τη νυν; Αντίθετα σε βρίζουν κι από πάνω; Κάποιος να τους πει ότι αυτοαναιρούνται, κι ότι το performance δεν είναι πια πετυχημένο. Κι ότι αν δεν ήθελαν να λερωθεί το τίμιο όνομα τους, ας μη λέρωναν τις σχέσεις τους με ένα κάρο ψέματα, τρίτα άτομα και ανθυγιεινά ξεσπάσματα (γιατί στο μεταξύ τείνουν να σε κατηγορούν και για την έμφυτη αυτοκαταστροφή τους, δεν έφτανε που οριακά τους σκούπιζες και τον κώλο όταν το παράχεζαν).

Υπάρχουν ακόμη μαλάκες που με έχουν δεδομένη, παρά το ότι ξέρουν ότι έχω ξεκόψει μέχρι και τη μάνα μου όταν κατάλαβα ότι είναι τοξική. Ή αυτό, ή δεν έχουν ιδέα πόσο για τον πούτσο φέρονται, και στο μυαλό τους είναι οι κακομεταχειρισμένοι, που μόνο ξύλο που δεν τους έριχνα, και που μέχρι και για τα παιδικά τους τραύματα οι γκόμενες τους φταίνε. Αυτά τα όντα, χαΐρι δε θα βρουν, μ' όποια κι αν μπλέξουν. Γιατί θα της βγάλουν ύπουλα και μεθοδικά την Παναγία, και μόλις αυτή τους πάρει χαμπάρι θα φύγει μ' ελικόπτερο. Κι ύστερα φυσικά, θα κλαίγονται και θα την κατηγορούν που τους εγκατέλειψε και τους διέβαλε, μη μπορώντας για άλλη μια φορά να κοιτάξουν τα σκατά τους κατάματα.

Τέλος, αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι το γιατί εσύ, κοπέλα μου όμορφη, διαβάζεις ακόμη αυτό το βιβλίο. Επειδή σ' αρέσει; Επειδή θες να' σαι αντικειμενική; Επειδή θες να τα προλάβεις του μαλάκα; Επειδή σε έβαλε αυτός να του τα προλάβεις; Τι θες, γλυκιά μου, τέλος πάντων, και σκαλίζεις το βιβλιάριο γκρίνιας μου, αφού σου κάθομαι στο λαιμό; Τον βλέπεις τον άλλο και λυσσάει, ακούει το όνομα μου και τον ζώνουνε τα φίδια, κι αυτόν και τη γκόμενα του. Το κουτσομπολιό ποτέ δεν ωφέλησε κανέναν, γι' αυτό άσε το βιβλίο, άσε και τα στόρι μου κι άντε βγες καμία βόλτα. Μεγάλη κοπέλα είσαι. Εγώ η τοξικιά η κατίνα θα στα λέω; Ντροπή.

Και την επόμενη φορά, θυμήσου να τον ενημερώσεις πιο σωστά, γιατί νομίζει ότι ασχολούμαι ακόμη, ενώ εγώ μέσα σε τρεις μήνες έχω προλάβει κι έχω ξεπεράσει και τον επόμενο. Εις το επανιδείν! 😘