Βιβλίο Παραπόνων

40

Εκτός από τα χιλιάδες πράγματα που δε θα καταλάβω ποτέ μου, διότι και καθότι σύμφωνα με την εμπειρία μου, έχω πολύ πιο υγιή εγκέφαλο από το 70% των ατόμων που έχω γνωρίσει (πολύ επιεικές ποσοστό, είμαι στις καλές μου σήμερα!), δε θα καταλάβω επίσης ποτέ το γιατί οι περισσότερες πρώην των γκόμενων μου λυσσάν και ξεκατινιάζονται μόλις με δουν μαζί τους, ενώ εγώ ως πρώην είμαι, αν όχι αξιοπρεπέστατη, οριακά νεκρή. Όπως και έχουμε ξαναπεί, ωστόσο.

Γιατί, βρε κορίτσια μου; Τι σας έχω κάνει; Εγώ σας τον έφαγα; Εσείς του δώσατε πόδι, και τιμή σας και καμάρι σας άμα αυτό γουστάρατε. Εγώ γιατί να την πληρώσω τη νύφη για γεγονότα που διαδραματίστηκαν όσο ήμουν εκτός προσκηνίου; Τι φταίω γω αν μέσα σας λέγατε "Α το χαϊβάνι, σιγά μη βρει ποτέ καλύτερη", και βρήκε εμένα, που μετά συγχωρήσεως είμαι πατόμουνο; Δηλαδή, να ξέρουμε λίγο πού πατάμε και πού βρισκόμαστε.

Στις τελευταίες μου σχέσεις, παρατήρησα ότι οι πρώην κοπέλες είχαν μια τρομερά κακή εντύπωση για το άτομο μου, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Πιάνανε κόσμο από δω κι από κει και ρωτούσαν από πού κρατά η σκούφια μου, τι ναρκωτικά παίρνω, τι τσόντες γυρίζω και τι ψυχοφάρμακα μου χορηγούνται, κι αφού με βγάζανε μόνες τους στριμμένη, πουτάνα κι αλήτισσα, μετά δε ντρέπονταν να εκδηλώσουν αυτούς τους ισχυρισμούς στον εκάστοτε νυν μου -και πρώην τους. Επίσης, τους φαινόταν απόλυτα λογικό, ή να με ακολουθούν με το κανονικό τους προφίλ στα σόσιαλ, ή να με μπλοκάρουν και να μπαίνουν να με βλέπουν από ψεύτικο. Μετά, αυτή τη φορά δικαίως, κατέληγα εγώ να είμαι αυτή που αναρωτιέται ποια ψυχασθένεια δέρνει αυτά τα κορίτσια. Και, πιστέψτε με, δεν υπήρξα ποτέ κατίνα. Γι αυτό και δε μου είναι διόλου ευχάριστο να έχω κόντρες με τύπισσες που ούτε καν τους έχω μιλήσει.

Και ξαναρωτάω. Γιατί, βρε χρυσή μου; Άλλη πούτσα δεν υπάρχει, μόνο αυτή που έχω καπαρώσει εγώ; Γκόμενους άλλους δε βρίσκεις; Καριέρα δεν έχεις να κοιτάξεις; Μαζί μου θα τρώγεσαι, και μάλιστα μονόπλευρα; Πάνε κάνα σινεμά, γράψου σε κάνα πιλάτες, σε κάνα pole dancing. Στην καλύτερη, μέσα απ' τον πόνο του χωρισμού, μπορεί να πάρεις και κάνα πρωτάθλημα. Ξέρεις πόσο ψηλά φτάνει ο άνθρωπος όταν ασχολείται με την πάρτη του αντί να μπλέκεται στα ερωτικά των αλλωνών; Στην τελική, δες το φεμινιστικά. Μουνί εγώ, μουνι κι εσύ, ας γίνουμε μουνάρχες του κόσμου! Κι εσύ έχεις υπάρξει νυν. Και φαντάζομαι έχεις γελάσει κι εσύ με κάτι τέτοια ξεφτιλίκια. Ας μην κοροϊδευόμαστε.

Γενικότερα, η κουλτούρα του κουτσομπολιού είναι κάτι που δε μπορώ να καταλάβω. Γιατί οκ, κι εγώ έχει τύχει να ακούσω ένα spicy νέο και να τρέξω να το πω στην Τοσοδούλα. Μέσα σε 5 λεπτά όμως, το' χουμε ξεχάσει και οι δύο και συνεχίζουμε τις ζωές μας. Δεν κάθομαι ούτε να παρακολουθώ κόσμο με κυάλια, ούτε να ξοδεύω φαιά ουσία, ούτε να μεταφέρω φήμες για άτομα που δεν έχω ανταλλάξει μισή κουβέντα. (Για άτομα πάλι που έχω ανταλλάξει πολλές κουβέντες, μπορεί. Δεν πρόκειται καν για φήμες, στην τελική. Φακτς λέγονται). Ακούω όμως εδώ και χρόνια πολλά καυτά κουτσομπολιά με πρωταγωνίστρια εμένα, με τα περισσότερα εκ των οποίων γελάω με την ψυχή μου, γιατί είναι τόσο παραφουσκωμένα, που αξίζουν νόμπελ λογοτεχνίας. Ένας πρόπερσι είχε διαλαλήσει ολούθε ότι δε με λένε καν Αριέλλα, απλά εγώ άλλαξα το όνομα μου απ τη ντροπή μου, γιατί ήμουν λέει ένθερμο μέλος σε παρτούζα στη Σαντορίνη στα 16 μου (εντωμεταξύ εγώ όταν το έμαθα αυτό, ούτε καν στη Σαντορίνη δεν είχα πάει, και στα 16 ήμουν ακόμη παρθένα απ' τα νεύρα μου). Όσο για το ποιος άλλαξε το όνομα μου από Αρχοντούλα σε Αριέλλα, μπορείτε να κατηγορήσετε τη μάνα μου, που το αποφάσισε πριν καν βαπτιστώ. Γιατί ούτε την πεθερά της χώνευε, ούτε το Αρχοντούλα είναι όνομα για νήπιο. Εκτός κι αν έχει γεννηθεί με ντεκαπάζ, ταγιέρ και περλέ χτενάκια στο κεφάλι.

Όπως βλέπετε, είμαι ανοιχτό βιβλίο, δεν έχω μυστικά και δε ντρέπομαι για τίποτα. Ό,τι τσαγάκι ξέρει κάποιος για μένα, το ξέρει επειδή το' χω πει πρώτη εγώ σε στόρι στο ίνστα. Τα γεννοφάσκια μου, τα οικογενειακά μου, τις επιλογές μου, τα λάθη και τα γαμήσια μου, τα' χω κράξει πρώτη εγώ προτού προλάβει ο οποιοσδήποτε. Συνεπώς, δεν μου καίγεται εξτέ τι διασπείρει η κάθε Φιλιώ που όλους τους φιλιώνει. Όπως μου λένε κι οι φίλοι μου, το πιο λογικό όταν είσαι μουνάρα, είναι να λένε μαλακίες για σένα. Είτε τύποι που δεν τους καθόσουν ούτε με τάμα, είτε τύπισσες που νιώθουν την ανάγκη να συγκριθούν μαζί σου (κι επειδή στα μάτια τους νικάς, θα φας χώμα να πάρουν τα πάνω τους).

Επιπλέον, οι εποχές που το' παιζα Σουηδέζα κι ήθελα να τα' χω καλά μέχρι και με τις πρώην, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Γι' αυτό και γράφω αυτό το κεφάλαιο. Δε θα κάτσω να προσπαθώ να με δεις με άλλο μάτι άμα εσύ θες να με γδάρεις. Μεγάλα παιδιά είμαστε, ξέρεις πολύ καλά ότι παραλογίζεσαι (θέλω να πιστεύω), και πέραν του να τα γράψω εδώ μέσα να ξεθυμάνω, δε θα ασχοληθώ καθόλου. Έχω να βγάλω μια ρημαδοσχολή, να συντηρήσω μια διόλου ευκαταφρόνητη εμφάνιση, να κοιτάξω να μη χάσω τα μυαλά μου, και να κάνω κανένα γυμνό να βγάλω το ψωμί μου. Όσο να πεις, δεν έχω και χρόνο.

Και θα κλείσω με μια συμβουλή: Αν είσαι πρώην, μείνε πρώην. Και κυρίως, στάσου στο ύψος ενός/μιας πρώην. Κι ας μην είσαι το πρώτο μπόι.

Κι αν όχι, τότε σε κάθε τσάι να κερνάτε τουλάχιστον βουτήματα, να πηγαίνουν κάτω οι πίκρες. 😘