Βιβλίο Παραπόνων

4

Θέλετε να μου πείτε γιατί όλες οι φίλες μου έχουν γκόμενους τους οποίους ευχαρίστως θα καθαριζα με σαρανταπεντάρι περίστροφο αν μπορούσα;

Ή μάλλον, ούτε καν. Πρώτα θα τους μαύριζα στο ξύλο να το ευχαριστηθώ.

Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως βγάζει ένα νόημα: Οι ευαίσθητες, λεπτεπίλεπτες μικρούλες φίλες μου, με τα daddy issues του κερατά στην πλάτη τους, μην έχοντας ιδέα τι θα πει μαλάκας (σε αντίθεση με μένα που έχω κάνει διατριβή σε αυτό), γοητεύονται από επιβλητικά παλικάρια που ξεχειλίζουν ματσίλα και κόμπλεξ, σχεδόν ηδονίζονται να έχουν κάποιον να τις έχει σούζα και να τους υψώνει τη φωνή, γιατί πολύ απλά, ο πατέρας τους δεν ήταν ποτέ εδώ για να το κάνει. Πολλές φορές μπορεί να ξινίζω, αλλά τελικά ίσως να χαίρομαι που μεγάλωσα με πατέρα, γιατί τουλάχιστον έχω προλάβει να σιχαθώ τους άντρες πριν ενηλικιωθώ.

Βασικά, ώρες ώρες, ίσως βλέπω τις φίλες μου λίγο πολύ σαν παρελθοντικές βερσιόν μου. Με τη μόνη διαφορά ότι εγώ έπεφτα πάντα σε ψυχάκια ή συναισθηματικά νεκρούς, κι όχι σε άντρακλες που τιμούν τα παντελόνια τους. Ήταν ένα είδος ανθρώπου που ανέκαθεν μου προξενούσε, εκ βάθους καρδίας, εμετό.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την κολλητή μου την Τοσοδούλα. Το πιο λουλουδένιο πλάσμα εκεί έξω. Κι αχτίδα φωτός να την αγγίξει, θα καεί. Και ροδοπέταλο να της πετάξεις, θα πονέσει. Πήγε λοιπόν αυτό το εξαίσιο νεραϊδόφτερο, και βρήκε το χειρότερο βλάχο όλων των εποχών. Με το που τον είδα για πρώτη (και τελευταία) φορά, νόμιζα ότι μου κάνουν πλάκα. Ήταν ένας κοντός με μούρη κατσίκας, που γκάριζε ανελλιπώς και πετούσε ακατάπαυστα σεξιστικά τσιτάτα. Μιλούσε η Τοσοδούλα; "Γυναίκα είσαι, τι θα έλεγες". Μιλούσε κάποιος άλλος απ' την παρέα; "Εμείς οι άντρες ξέρουμε καλύτερα". Ήταν λες και του είχαν χώσει τον εγκέφαλο σε ένα τεράστιο πλυντήριο που γράφει "ΠΑΤΡΙΑΡΧΊΑ" πάνω, και τον έβγαλαν οχτώ νούμερα μικρότερο.

Δε φρόντισα να κρύψω την αντιπάθεια μου εκείνη τη μέρα, ειδικά αφότου τον άκουσα να λέει ότι οι τρανς δεν είναι άνθρωποι κι ότι πρέπει να λιθοβολούνται, κι ακόμα πιο ειδικά όταν έφυγα για λίγο απ' το δωμάτιο, κι όταν ξαναμπήκα, η Τοσοδούλα έκλαιγε σε μια γωνιά κι αυτός καθόταν στον υπολογιστή κι έπαιζε LOL. Για αρκετό καιρό μετά απέφευγα εξόδους και οποιαδήποτε επαφή, και ξεκαθάρισα στην Τοσοδούλα ότι θεωρώ τον τύπο τσίρκο Μεντράνο το λιγότερο. Αυτός χαμπάρι. Κάπνιζε τους μπάφους του και μας αγαπούσε όλους. Ήταν μέχρι να μπει στρατό, να κόψει αναγκαστικά το τακτικό μαστούρωμα, να κατέβει από το πράσινο συννεφάκι του και να καταλάβει ότι δεν τον γουστάρω καθόλου. Είχε πολύ πλάκα η όλη κατάσταση. Εγώ τον έβριζα μες στη μούρη του ήδη απ' το Γενάρη, κι αυτός θυμήθηκε να θιχτεί τον Ιούνιο.