Βιβλίο Παραπόνων

2

Τι υπέροχη μέρα! Δεν ξέρω με τι να πρωτογκρινιάξω.

Τις προάλλες ο πατέρας μου είχε γενέθλια, κι επειδή πέφτουν ίδια μέρα με της κλώσας της νονάς μου, βγήκαμε όλοι μαζί να τα γιορτάσουμε σε ένα μπαρ. Δεν ήταν ούτε γι' αυτόν η καλύτερή του, αλλά τι να κάνουμε, το σόι της μάνας μου θα τον στοιχειώνει μέχρι τον τάφο (ή απλώς μέχρι να τη χωρίσει, αλλά πού να τρέχουμε τώρα).

Η νονά μου θα θύμιζε μια από τις τύπισσες του Sex and the City. Ή μάλλον θα' θελε, γιατί για τώρα είναι μια δυστυχισμένη τύπισσα με αστείο χτένισμα, τσιριχτή φωνή και φλοράλ φορέματα. Βασικά τώρα που το σκέφτομαι, θυμίζει περισσότερο καταπιεσμένη επαρχειώτισσα. Ποτέ δεν τη χώνεψα, κι αυτή με χώνευε μόνο μέχρι τα 12 μου. Μετά έγινα έφηβη, ανακάλυψα ότι γουστάρω γυναίκες, ήθελα να τρυπήσω τη γλώσσα μου και το φρύδι μου κι έφυγα από το ροζ όνειρο για το οποίο με προόριζαν. Αναρωτιέμαι ως πότε οι άνθρωποι θα εκπλήσσονται από τόσο φυσικά πράγματα. I mean, αν το παιδί μου επέμενε να είναι πριγκιπισσούλα με ροζ σοσονάκια στα 15 του, τότε είναι που θα ανησυχούσα. Και πολύ μάλιστα. Εκτός κι αν το ενδιέφερε η pastel goth κουλτούρα.

Ο γάμος της νονάς μου θυμίζει σε πολλά το γάμο των γονιών μου. Ο Λ. είναι άλλος ένας που ήταν «πολύ καλός για να πεθάνει». Δεν τον λέω νονό μου, γιατί όταν βαφτίστηκα δεν ήταν ακόμη παντρεμένοι. Μετά που έγινε το κακό, με κάνανε και παρανυφάκι. Να' ξερε πόσο τον λυπάμαι. Ποτέ του δεν έχει πειράξει κανέναν, κι είναι τόσο φλούφλης που αναφέρεται στο γυναικείο μόριο ως «πιπί». Φαντάσου μόνο να' τανε γυναικολόγος.

Αυτό το αξιαγάπητο ζευγάρι λοιπόν, έχει μια κόρη. Η ξαδέρφη μου η Κ. πρέπει να' ναι πολύ ταλαιπωρημένη ύπαρξη. Μικρή όλο αρρώσταινε και πάντα μίλαγε ελάχιστα. Πέρσι το καλοκαίρι την πέτυχα στο πιρσάδικο που κάνω τα τατού μου, και με παρακάλεσε έντρομη να μην πω στη μάνα της ότι την είδα εκεί. Είχε πάει να ανοίξει κρυφά septum. Κάποια στιγμή με πήρε ο πατέρας μου, κι ώσπου να το κλείσω είχε ασπρίσει σαν το πανί κι όλο με κοίταγε μη μου ξεφύγει τίποτα. Εντωμεταξύ είμαι το τελευταίο άτομο (πιο τελευταίο δε γίνεται) που θα έδινε την Κ., ή οποιονδήποτε άλλο, στους γονείς του. Έχω άκρως αντιδραστικό χαρακτήρα, και δε μου αρέσουν ούτε οι κατινιές, ούτε τα καρφώματα. Επίσης, δε μιλάω καν στη νονά μου. Εδώ καλά καλά ζήτημα να μιλάω στη μάνα μου.

Τελευταίο και καταϊδρωμένο έχουμε το ξαδερφάκι μου, που ποτέ δε θυμάμαι πώς το λένε, κι όλοι το έχουνε στα όπα όπα επειδή είδαν και πάθανε για να γεννηθεί. Είναι, χωρίς υπερβολή, μια συντόμευση του Λ. Ίδια μούρη, ίδια κορμοστασιά, μέχρι και ίδια φλώρικα Lacoste μπλουζάκια.