Βιβλίο Παραπόνων

17

Ώρες ώρες, σκέφτομαι ότι ο μόνος τρόπος να απαλλαγώ από το τριμπούρδελο το σπίτι μου χωρίς να μου πάρει χρόνια και χωρίς να με καταπιεί αδυσώπητα το τέρας του καπιταλισμού (δηλαδή να ξεσκίζομαι για τρεις κι εξήντα το μήνα και αν -χώρια τις λόξες του κάθε πάπαρου που σίγουρα θα' χω για αφεντικό), είναι να βρω έναν τρόπο να μπω φυλακή.

Μην τσινάτε. Αν το καλοσκεφτείτε, βολεύει πολύ! Οι φυλακές γυναικών, αρχικά δε θα διαφέρουν σε τίποτα από κατασκήνωση (που σε αυτό έχω εκπαιδευτεί άρτια, καθώς πήγαινα κάθε καλοκαίρι από 6 χρονών), κι αφετέρου σίγουρα είναι γεμάτες με αιμοβόρες, επικίνδυνες λεσβίες με τατουάζ, οι οποίες (εκτός του να παίζουν μπουνίδια αναμεταξύ τους χωρίς λόγο), διαπράττουν ομαδικώς τα τίμια ομοφυλοφιλικά σέξατα και μαστουρώνουν παρέα με μιλφάρες μπατσίνες περνώντας γάρα μέσα από τα κάγκελα. (Τουλάχιστον αυτή είναι η προσέγγιση των γυναικείων φυλακών σύμφωνα με τα video clip της Lady Gaga, γιατί στην πραγματικότητα δεν έχω ιδέα τι γίνεται εκεί μέσα). Αν όμως έχει έστω μια βάση αυτή μου η περιγραφή, σκεφτείτε μόνο τι λουκουμάκι θα ήμουν εκεί, και πόσο θα με λάτρευαν όλες τους. (Το μόνο αρνητικό βέβαια, είναι ότι θα έπρεπε να μάθω να ζω χωρίς την εκτενή γκαρνταρόμπα μου, τα χιλιάδες καλλυντικά μου, κι ότι θα μου αφαιρούσαν τα εξτέ μου κι ό,τι μεταλλικό έχω πάνω μου, και θα ένιωθα λίγο σαν πατάτα).

Από την άλλη βέβαια, τι έγκλημα θα μπορούσα εγώ να διαπράξω; Όσο και να θέλω να σκοτώσω άνθρωπο, θα πάθω ψυχολογικό λαλά αν το κάνω. (Άσε που θα με βγάλει ο Ευαγγελάτος πρώτη μούρη και θα λέει ότι σίγουρα ήταν ανθρωποθυσία επειδή είμαι γκοθού). Να ληστέψω τράπεζα, βαριέμαι. Να απαγάγω κανέναν δεν υπάρχει περίπτωση, γιατί θα αρχίσει τη μίρλα και θα θελήσω να τον επιστρέψω αμέσως (χώρια που δεν οδηγώ -όχι βαν- ούτε καν ποδήλατο). Να πουλήσω ντρόγκια δε γίνεται, γιατί με τέτοια νεύρα που' χω, θα τα πιώ όλα μόνη μου και δε θα με πιάσουν ποτέ. Το μόνο που μου μένει, είναι να μπω στο σούπερ μάρκετ, να βουτήξω κάνα παριζάκι και ν' αρχίσω να τρέχω με τα τακούνια σαν κοτόπουλο. Ε, όλο και κάποιος με σπορτέξ θα με προλάβει, και θα γίνω ήρωας του Βίκτωρος Ουγκώ (στη χειρότερη, ο Πύρρος με το σαλάμι απ' το Κωνσταντίνου και Ελένης).

Σήμερα το μεσημέρι, μια που ήταν η γιορτή της Λεμονάδας, μας έβγαλε η μάνα μου έξω για φαΐ. Η πορεία των γεγονότων μπορεί ήδη να σας φαίνεται προκαθορισμένη από αυτή την πρόταση, αλλά πιστέψτε με, ΔΕΝ είναι. Γιατί αυτή τη φορά ήταν μαζί μας κι η Λεμονάδα. Τουτέστιν, όλα ήταν πολύ, πολύ χειρότερα.