Βιβλίο Παραπόνων

34

Σύμφωνα με έρευνες, λέει, το 40-50% των ανθρώπων γυρίζουν στους πρώην τους κάποια στιγμή της ζωής τους. Αυτά διαβάζω μεσημεριάτικα, κι ανασηκώνω το φρύδι μου με περισσή απορία καθώς σιγοπίνω τον εσπρέσο μου.

Εγώ, παιδιά μου όμορφα, είμαι μεν η χοτ πρώην, αλλά άνετα θα με νόμιζε κανείς και για πεθαμένη. Δε θα ξαναμιλήσω ποτέ σε κανέναν παπάρα άπαξ και σακάτεψε την ψυχούλα μου, κι οι νυν των πρώην μου δεν έχουν να φοβούνται τίποτα από μένα (εκτός κι αν βρεθούμε σε κοινό ασανσέρ κι έχω τσακίσει, κατά το συνήθειο, μισή γαβάθα τζατζίκι). (Επίσης, όχι κούκλα μου, δε σε μισώ. Σε συμπονώ και περιμένω. Κουράγιο). Δε θα διαψεύσω καμία φήμη, δε θα αποδείξω το πόιντ μου πουθενά, απλά θα παραμείνω χαριτωμένη και σιωπηλή, απολαμβάνοντας το ότι ουκ ολίγα απ' τα παλαιά μου ατοπήματα κρυφοκοιτάζουν το προφίλ μου ενώ είναι δεσμευμένα, και τα πιάνει ταχύπνοια απ' το φθόνο. Ένα απ' τα καλά του να είσαι χοτ, είναι ότι τουλάχιστον για το άξιο τομάρι σου δε θα τολμά να πει κανείς τίποτα (όπως, ας πούμε, τα κλασικά του τύπου "απορώ πώς τα είχα μ' αυτή την παλιοπατσαβούρα"). Το μόνο που τους μένει, είναι να ρίξουν όλο τους το μένος σε κάτι αφανές, όπως, ας πούμε, το κατά πόσο είσαι στα καλάκια σου. (Το πιο εύκολο δηλαδή). Και το νέο, ανυποψίαστο θήραμα φυσικά, τυφλωμένο από έρωτα κι ορμόνες, θα δείξει πλήρη εμπιστοσύνη σε όσα ακούει, γιατί το να σου βρουν ένα ψεγάδι και να σε κράζουν παρέα είναι πιο βολικό και τους δένει περισσότερο απ' το να κάθεται το έρμο και να συγκρίνει τον εαυτό του με σένα.

Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτές οι προβλέψιμες συμπεριφορούλες. Το θέμα είναι ότι όσο μεγαλώνω, παρατηρώ ότι ανήκω στο 50-60% των ανθρώπων που δε θέλουν να γυρίσουν σε πρώην ούτε με χρηματικό έπαθλο. Και ακόμη πιο συγκεκριμένα, ανήκω στο 20% των ανθρώπων που αν έρθεις και τους ρωτήσεις πώς νιώθουν για τον πρώην τους, αντί για απαντήσεις όπως "Μου λείπει", "Εύχομαι να' ναι καλά" και "Απλά δεν ταιριάζαμε", θα ακούσεις ένα "Α, ζει ακόμη αυτός;". Είναι κι ο λόγος που σαστίζω λίγο κάθε που κάποιος από αυτούς μου στέλνει μήνυμα, ή μαθαίνω ότι είπε κάτι για μένα: Τον έχω ήδη κηδέψει, κι έχω εντάξει τα κόλλυβα του στην καθημερινή μου δίαιτα.

Ο μόνος πρώην που γλίτωσε το νοητό επικήδειο στεφάνι, όπως έχω ξαναπεί, είναι ο Ψείρας. Ακόμη δεν καταλαβαίνω το λόγο βέβαια, γιατί δεν μας λες ούτε φίλους, ούτε γουστάρει πια κανείς κανέναν. Απλώς θα μιλήσουμε μια φορά το τετράμηνο σε ουδέτερο ύφος, και θα παριστάνουμε ότι δεν τα' χαμε ποτέ. (Που, μετά από 6 χρόνια, τώρα που το σκέφτομαι, παίζει και να το' χουμε όντως ξεχάσει).