Βιβλίο Παραπόνων

7

Το άργησα πολύ το επόμενο κεφάλαιο, λόγω εξεταστικής και άφθονης κατανάλωσης ινδικής κάνναβης, οπότε μου μαζεύτηκαν πολλά, για τα οποία θα γκρινιάξω ευθύς αμέσως.

Ας πούμε ότι την τελευταία φορά που βγήκα κι ήπια, του γάμησα τόσο πολύ την Παναγία που τσακίστηκα δύο φορές και με βαστάγανε σε όλο το γυρισμό. Μετά πήγα σπίτι του Μικρού, ξέρασα τ' άντερά μου και δεν τον άφησα να κοιμηθεί καθόλου, και το πρωί που ξύπνησα είχα ένα πιάσιμο στον κώλο, που όμοιο του δεν ξανάχα ποτέ. Λέω τι διάολο, πάνω σε κοτρόνα κοιμήθηκα; Ο Μικρός μου υπενθύμισε τις δύο σαβούρες που έφαγα στη χθεσινή μου ντίρλα (τις οποίες είχα ξεχάσει τελείως -σκέψου χάλι), και με διαβεβαίωνε ότι θα περάσει, και σιγά μωρέ δεν είναι τίποτα.

Όλη την επόμενη μέρα, δέκα ώρες με το ρολόι, πάλευα να φάω ένα πιάτο μακαρόνια με πέστο χωρίς να ξεράσω. Μια το έπιανα, μια το άφηνα. Εργόχειρο το' χα κάνει. Ο κωλόπονος δε, συνεχίστηκε εντονότατα όλη μέρα, και στο σήκω-κάτσε βογγούσα σαν παλιάλογο. Άσε που δε μπορούσα ούτε να σκύψω η ευλογημένη, και τον είχα κάνει δουλάρα το Μικρό να μου τα σηκώνει όλα αυτός. Τα είπα στους γονείς μου, ήρθαν κατευθείαν με το αμάξι να με πάνε νοσοκομείο, κι εκεί πληροφορηθήκαμε για την πικρή αλήθεια: Είχα ράγισμα στον κόκυγγα.

Εντωμεταξύ η παλαβή η μάνα μου, δεν άφησε ειδικό για ειδικό που να μη συμβουλεύτηκε για το σπασμένο κώλο μου. Ορθοπεδικούς, γυναικολόγους, οδοντίατρους, ψυχίατρους, χαρτορίχτρες... Ο ένας της είπε ότι θα περάσει σε λίγες μέρες, ο άλλος σε δύο μήνες, ο άλλος ότι θα το' χω για πάντα κουσούρι, ο άλλος ότι θέλω εγχείρηση, γιατί το' χε πάθει κι ένας θείος του απ' το χωριό και ξέρει. Έτσι! Γιατί πάνω απ' όλα, στην εποχή μας πρέπει να έχει κανείς σφαιρική άποψη. Μα τόσο σφαιρική, που νιώθω τις αρλούμπες του κάθε άσχετου να περιστρέφονται αργά και νωχελικά γύρω από τον κώλο μου, σαν άλλο ηλιακό σύστημα.

Μου αγόρασαν και μια φουσκωτή σαμπρέλα με τρύπα στη μέση, να κάθομαι για να μην το πιέζω. Τέτοια ντροπή προς τον εαυτό μου, χρόνια είχα να νιώσω. Τώρα αυτό το πράγμα το κουβαλάω παραμάσχαλα σε όλο το σπίτι για να κάθομαι, σαν σέξι ναυαγοσώστης στο Baywatch.

Μόλις λοιπόν λίγο άρχισε ο κώλος να παίρνει τα πάνω του, βγήκα ξανά για ποτό, αλλά επειδή είμαι έξυπνος άνθρωπος, αυτή τη φορά δεν ήπια πολύ. Και τετρακόσια τα' χα, και φόρεσα και πλατφόρμες αντί για τακούνια (οι οποίες για μένα είναι σαν να λέμε αθλητικά). Κι εκεί που περπατάμε νύχτα στα μαγευτικά Εξάρχεια πέντε νοματαίοι, τρώω σαβούρα στο ίσιωμα και ξαπλώνομαι ολόκληρη μπρούμυτα. Αυτό, ας πούμε ότι ήταν το χειρότερο πέσιμο της ζωής μου, γιατί δυστυχώς ούτε μεθυσμένη ήμουν ώστε να μη νιώθω, ούτε κανένας απ' τους άλλους πρόλαβε να με πιάσει. Το αποτέλεσμα ήταν να τρέχουν αίματα απ' το γόνατο και το σαγόνι μου, και να μη μπορώ να σηκωθώ η έρμη. Κοιτάζω το αριστερό μου χέρι, και βλέπω δύο από τα τεχνητά μου νύχια ξεριζωμένα (μαζί με τα δικά μου), να έχουν ματώσει και να κρέμονται. Τα παθαίνω όλα και λιποθυμάω απ' τον πόνο, και πάλι καλά που με βαστήξανε αυτή τη φορά, γιατί αλλιώς θα χτύπαγα κάνα κεφάλι (λες και μου' χε μείνει τίποτα άλλο ασακάτευτο) και θα' κανα εξεταστική αγκαλιά με τον Άγιο Πέτρο.

Με εναποθέσανε σε ένα πεζούλι και μου βάζανε πάγο, οινόπνευμα κι όλα αυτά τα χαριτωμένα, εγώ να πονάω και να τους βρίζω, κι αυτοί να μου λένε ότι δεν έχω τίποτα κι ότι καλά είμαι. (Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να τους έβριζα λίγο και γι' αυτό -τι καλά είμαι βρε παπάρες, νιώθω λες και μου μάσησε καρχαρίας τα δάχτυλα). Όταν λίγο συνήλθα, για κάποιο λόγο άρχισαν να λογομαχούν δυνατά ο ΔΑ με τον Τ., ώσπου σκάνε δυο Αφγανοί απ' την πλατεία (που το λιγότερο που είχαν πάρει ήταν μεθαμφεταμίνες) και μας τη μπαίνουν λέγοντας μας να φύγουμε. Ο ΔΑ τους ηρέμησε και τους είπε ότι φεύγουμε (τι να κάναμε εδώ που τα λέμε, ο ένας στη γωνία είχε έτοιμο μαχαίρι), τους συστήθηκε κιόλας, και αυτό που έχω να πω είναι ότι τον ένα τον έλεγαν Μουχτάρ.

Μουχτάρ.

Άντε τώρα να μην το ρίξεις στα ντρόγκια με τέτοιο όνομα.

Σήμερα πήγα στο γιατρό για τα νύχια, και μου είπε ότι πρέπει να πάω αρχικά να αφαιρέσω τα ψεύτικα, κι έπειτα να τα αφήσω να ηρεμήσουν αλλιώς θα μολυνθούν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, προχτές που πήγαμε σε ένα λάιβ, σκόνταψα σε κάτι καλώδια και ξανάπεσα, ευτυχώς πλάγια αυτή τη φορά, αλλά με ξανάπιασε ο κώλος μου.

Οπότε τώρα έχω:
1. Μια μεγάλη μελανιά- γδάρσιμο μες στη μέση του σαγονιού μου.
2. Ένα ζευγάρι νύχια πιο μαύρα κι απ' το Γιάννη Αντετοκούμπο.
3. Έναν κώλο με ράγισμα, που αν δεν τον περιποιηθώ δεν θα περάσει. (Και δεν τον περιποιούμαι).
4. Μελανιές και γδαρσίματα και στα δύο μου πόδια, μια που κόπηκα και στο ξύρισμα.
5. Περίοδο.

Ήθελα να ξαναξεκινήσω φωτογραφήσεις, αλλά θα έλεγε κανείς ότι έχω σακατέψει όλα τα βασικά εργαλεία δουλειάς μου. Το μόνο που μένει δηλαδή, είναι να με ξεμαλλιάσει και κανένας, και να μείνω και χωρίς εξτένσιονς.

Α, ρε Γιαννούλα. Οι κατάρες που μου ρίχνεις, να γίνουν φορτηγά και να σε πατήσουν, μωρή στριμμένη.