Βιβλίο Παραπόνων

42

Όταν οι φίλες μου (τα fellow καράμουνα) μου λέγαν ότι τρελαίνω τους άντρες, πάντα το έπαιρνα πάνω μου. Και ποτέ δεν αναλογιζόμουν τις τραγικές συνέπειες αυτής μου της ικανότητας, σε περιπτώσεις όπου αυτοί έχουν ήδη γεννηθεί τρελοί.

Το μικρό μας Αριελλάκι λοιπόν, υποσιτισμένο κι αναιμικό καθώς είναι, για να σηκώσει το ξενύχτι της δουλειάς, χρειάζεται κάτι παραπάνω από τους πέντε καφέδες που ήπιε το μεσημέρι. Οπότε πού και πού, συνοδευτικά με τις βότκες που κατεβάζει σαν το γλάρο, λερώνει τη μυτούλα του, ίσα να είναι λειτουργικό και εύθυμο. (Αυτό ας πούμε, εσείς να μην το δοκιμάσετε. Μπορεί να πάθετε καρδιακό, να τρελαθείτε και να ασχημύνετε. Είμαι που' μαι ηλίθια εγώ, μη γίνεστε κι εσείς, ας μείνει και κανένας εδώ πέρα που δεν το έχει ρίξει στα βαριά απ'το κακό του). Αυτή της η επιλογή, όλες τις φορές την έχει οδηγήσει να μπλέκεται σε σουρεάλ ιστορίες με αδιανόητα άτομα, των οποίων τα μυαλά έχουν ήδη γίνει ταρτάρ απ' τα πολλά ναρκωτικά, και νομίζουν ότι τους κυνηγάει το FBI, η αστυνομία, οι εξωγήινοι, κι ο άγιος Βασίλης καβάλα στο έλκηθρο. Συνήθως δεν έχω τίποτα να συζητήσω μαζί τους, απλά με συναρπάζει που μπορώ να κάνω κάτι τόσο απαγορευμένο και να μη με κρίνουν. Πράγμα που, για να είμαστε ειλικρινείς, μου χρειάζεται. Κι αυτό, και μία φάπα σίγουρα.

Στη δουλειά λοιπόν, μου κόλλαγε ένας μπουζουκομπαγλαμάς, από αυτούς τους φουλ αδιάφορους και συνηθισμένους που σκάνε παραλιακή με σπορ αμάξι κάνοντας ντριφτ λες κι είναι σε αγώνα. Ο μόνος λόγος που του μιλούσα ήταν γιατί με κερνούσε αραιά και πού καύσιμα, ενώ παράλληλα σκεφτόμουν ήδη ότι άπαξ και πάω σπίτι μου θα τον κάνω ανφόλλο. Πάνω στο κέρασμα, γέρνει λάγνα κατά πάνω μου σαν τη Βουγιουκλάκη και περιμένει φιλί. Κάνω μεταβολή, αλλά επιμένει. Α, λέω θέλει μετάφραση ο γλυκούλης, δεν το έπιασε. Του λέω ότι έχω σχέση και ότι δεν ενδιαφέρομαι. (Λες κι άμα δεν είχα σχέση, θα πετούσα το βρακί μου στον αέρα επιτόπου). Το τρίτο μου λάθος ήταν που συνέχισα να δέχομαι το κέρασμα του μετά από αυτό. (Το δεύτερο ήταν που εξαρχής το δέχτηκα. Το πρώτο, που πίνω γενικά τέτοια σκατολοΐδια. Ανάθεμα το μυαλό μου, και τρισανάθεμα).

Μετά τη δουλειά, το εν λόγω μπουζούκι προσφέρθηκε να με πάει στο σπίτι μου με το αμάξι του, αφού πρώτα κάνουμε μια στάση στο δικό του να πιούμε και τον υπόλοιπο ασβέστη. Όπως καταλαβαίνετε, ώρα για το τέταρτο λάθος μου, το οποίο απέβη μοιραίο. Κι αυτό γιατί αντί να φύγουμε, ο νέος αποφάσισε ότι θέλει να κοιμηθούμε αγκαλίτσα. Κι αν κρίνω από τις κυριολεκτικά δεκαπέντε φορές που μου το ζήτησε, μάλλον το όχι δεν του έκανε σαν απάντηση.