Βιβλίο Παραπόνων

9

Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρη, είναι ότι η μάνα μου παντρεύτηκε τον πατέρα μου για να του τρώει τα φράγκα, αλλά μετά γεννηθήκαμε εγώ κι η αδερφή μου και τότε ήταν που φρίκαρε γιατί συνειδητοποίησε πως δε θα του τα τρώει μόνο αυτή. Και το χειρότερο είναι ότι ακόμη το συνειδητοποιεί. Συνεπώς, βαράει κάτι φρίκες χειρότερες κι από χρηματιστή στο κραχ. Όποτε εκείνος μας δίνει λεφτά για καθημερινές μας ανάγκες, πετάγεται σαν την κατάρα του Νείλου και του λέει να μη μας τα δώσει γιατί τα χρειάζεται αυτή. Τη ζορίζει φαίνεται που δεν αποτελεί η ίδια προτεραιότητα του, λες και θα της άξιζε να είναι κάτι τέτοιο. Έτσι που τα κατάφερε, θα παραμείνει για πάντα της μια στριμμένη σε αποτυχημένο γάμο, που δε θα' χει ούτε τα μισά οφέλη από αυτά που σχεδίαζε.

(Νομίζω ότι αυτό το βιβλίο είναι, εκτός από ένας ολόκληρος τόμος γκρίνιας, και ένα καλό μάθημα προς όλες τις φιλοχρήματες δεσποινίδες εκεί έξω που παντρεύονται εύπορους γέρους. Κοίτα βρες άλλο στόχο στη ζωή, κουκλίτσα μου, γιατί είδες τι έπαθε η Ανν Νικόλ Σμιθ).

Εγώ λοιπόν, μετά από κάτι μήνες που είχα να το κάνω, παρήγγειλα ένα δέμα με αντικαταβολή, μην ξέροντας όμως ποια ακριβώς μέρα θα' ρθει. Παράλληλα, σήμερα ήταν η μόνη μέρα που η νυχού μου μπορούσε να μου κλείσει ραντεβού, οπότε πήγα πρωί πρωί με τον καφέ, και (πράγμα που επίσης δεν υπολόγισα) το χτίσιμο και το καλούπωμα του μνημειώδους νυχιού μου πήρε δύο ώρες περισσότερο απ' ο,τι συνήθως. Το αποτέλεσμα ήταν να μου πέσει η πίεση απ' την πείνα και να ζητάω τυριά απ' την κοπέλα, για να μη βρεθώ τανάσκελο στο γυρισμό.

Φτάνω αισίως στο σπίτι, και με περίμενε ο όχλος εν βρασμώ, λέγοντας μου να τους επιστρέψω αμέσως τα λεφτά που έδωσαν για το δέμα που έφτασε όσο έλειπα, καθότι τα πήραν από το λογαριασμό της ΔΕΗ. Εγώ δεν έφερα αντίρρηση, παρ' όλα αυτά, όπως ήταν αναμενόμενο, αυτό δεν ήταν αρκετό. Η μάνα μου χτυπιόταν κι έκανε λες κι έβαλα χέρι στον παρά της, ενώ δεν ήταν καν δικός της (αλλά μάλλον θα μπορούσε να είναι, και της χάλασα τον απογευματινό της καφέ στην πλατεία). Μου είπε μάλιστα ότι σίγουρα επίτηδες έλειψα τόσες ώρες για να το πληρώσουν αυτοί όταν έρθει. (Η παράνοια αν είχε πρόσωπο, δε θα ήταν η μάνα μου. Θα ήταν κάποια που θα έμενε κι αυτή έκπληκτη με τη μάνα μου).  Υπολόγισα τα μετρητά που είχα πάνω μου κι ήταν δέκα ευρώ κάτω από το ποσό που τους χρώσταγα, οπότε ο πατέρας μου είπε πως θα τραβήξει από την κάρτα μου όλο το ποσό για να τελειώνουμε. Η μάνα μου του φώναζε ότι σιγά μην το κάνει, εν ολίγοις τον έλεγε μαλάκα που μας χαλαλίζει και κανένα δέμα πού και πού. Υπολειπόταν απ' το ποσό ένα τάλιρο, που δεν υπήρχε στην κάρτα μου, και, αν έχετε το θεό σας, μου έκαναν σκηνή για το τάλιρο. Για το τάλιρο. Λες και παίζουμε στην Κάλπικη Λίρα με το Λογοθετίδη.