Eylül ayında şaşırtıcı derecede soğuk bir gündü. Okul üniformasını giydin ve okul kampüsünde yürürken kendini donmuş bir halde buldun. Ceketi göğsünüze daha da sıkı sardınız ve kumaşı iki kolunuzla vücudunuza bastırdınız. Rüzgar hala tenine dokunuyor ve seni titretiyordu. İçini çektin ve gökyüzüne baktın. Daha öğle yemeğiydi ve hala önünüzde uzun bir gün vardı. Yanınıza başka bir ceket ya da kazak almadığınız için kendinize küfrettiniz ve dışarıdaki havadan çok daha sıcak olmayan okul binasına doğru yolunuza devam ettiniz.
"Y/N? Neredeyse donarak ölecekmişsin gibi görünüyorsun!" Osamu yanınıza geldi, sesi gerçekten endişeli geliyordu. "Bunu al."
Sen herhangi bir şekilde tepki veremeden Osamu, voleybol kulübü ceketini omuzlarının üzerine örttü.
"Antrenmanda bana geri verebilirsin, orada olacağını varsayıyorum." Sonra gitti ve vücudunuzu kaplayan başka bir ceketle kendinizi çok daha sıcak hissettiniz. Hatta o kadar rahattı ki, okul bitene kadar giydiğini bile unuttun ve erkek arkadaşının voleybol takımını izlemek için spor salonuna gittin.
Siz salona girerken, Atsumu yüzünde parlak bir gülümsemeyle çoktan size doğru geliyordu. Bu, ceketinizi görünce ve aniden yavaşlayana kadar, tam önünüzde durana kadardı.
Gülümseme gitmişti."Me giyiyorsun bebeğim?" Çenesini hala giydiğin siyah cekete doğrulttu.
Kaşlarını şaşkınlıkla kaldırdın ve sonunda hala üzerinde olduğunu fark ettin. Onu çıkardın ve koluna astın. Bie gülümseme dudaklarında yolunu buldu.
"Oh, Osamu bu sabah bana verdi çünkü kendim getirmeyi unuttum. Biraz üşüyordum."
Atsumu etkilenmedi ve ceketi senden aldı. "Öyle mi?" Sesi alçaldı, gözleri biraz daha kısıldı. Sana bir adım daha yaklaştı. Bir adım, sonra bir adım daha, ta ki başınız duvara yaslayıp sizi kollarının arasına sıkıştırana kadar. Daha da yaklaştı, alnı senin alnına sürtünüyordu, yüzünde tehlikeli bir ifade vardı.
"Bir dahaki sefere üşüdüğünde ceketimi isteyeceksin, değil mi?"
Ağzın bir şey söyleyemeyecek kadar kuruydu, bu yüzden kan yanaklarına hücum edip en parlak kırmızıyla kızarırken başını salladın. Daha önce hiç olmadığı kadar yüksek sesle atan kalp atışlarınızı duyabileceğinden emindiniz.
Atsumu kıkırdadı, yanağına küçük bir öpücük kondurdu ve sonra tekrar geriye yaslandı. "İyi. Herkese ne kadar iyi bir erkek arkadaş olduğumu göstermeliyim, değil mi? İkiz kardeşimin sana benden daha iyi davrandığını düşünürlerse yazık olur, ha?"
O andan itibaren, soğuk günlerde her zaman yanınızda olduğundan emin olacak, böylece sizi kucaklayabilir ve ceketleriyle onun olduğunu işaretleyebilir.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kuroo Tetsuro:
Okula arkadaşlarının kapüşonlularından birini giyerek geldin. Bir gün önce yanlışlıkla onu almıştın ve bugün ona geri vermeyi planlamıştın ama sınıfa girer girmez onun orada olmadığını gördün.
İçini çektin ama vücudunu kaplayan süveteri çabucak unutarak masana oturdun. Sıcak ve rahattı (ancak erkek arkadaşınızın kıyafetleri kadar rahat ve sıcak değil)
Dahası, soğuk bir gündü ve vücudunuzu kampüste esen soğuk rüzgarlardan koruyan daha fazla kumaş için minnettardınız.
Erkek arkadaşın seninle aynı sınıfta değildi ve bu yüzden okulda birbirinizi görmeniz zordu. Kuroo ile okul bitene kadar karşılaşmadın, antrenmanı başlamadan önce seni eve götürmek için dışarıda bekliyordu.
Doğal olarak gelişen bir programdı: iki günde bir (çok fazla okul ödevin olmadığında) onunla antrenmanlara giderdin ve aradaki günlerde seni eve bırakırdı. Bu şekilde, birbirinizi her gün görmeye devam edebilirsiniz.
Ama bugün seni dudaklarında her zamanki sırıtış ve gözlerinde ışıkla selamlamadı. Her zamanki gibi atlayıp sarılmanız için kollarını bile açmadı.
Bunun yerine, gözleri kapüşonlu üzerinde durana kadar hafif bir ilgiyle seni inceledi. Bakışlarını takip ettin ve vücuduna baktın, sonunda hala arkadaşlarınızın kapüşonlusunu giydiğini fark ettiniz.
"Bu kapüşonluyu aldığımı hatırlamıyorum." dedi çenesini sıkarak. Ona kocaman gözlerle ve özür dileyen bir gülümsemeyle baktın. "Özür dilerim Kuro. Arkadaşlarımdan birine ait, dün yanlışlıkla yanıma aldım-" diye açıklamaya başladın ama o bir kenara atma hareketi yapınca durdun.
"Senden şimdi çıkarmanı istesem çok mu fazla olur?" Aniden yüzündeki soğuk ve etkilenmemiş tavır düştü ve Kuroo'nun dudaklarında bir somurtma belirdiğinde şaşırdın.
Elini kaldırdı ve giydiğin kapşonlunun iplerini çekti. "Sadece kimsenin benim olmayan bir kapüşonlu giydiğini görmesini istemiyorum, bana uymuyor, üzgünüm-"
"Ah, Kuroo." hafifçe güldün, iç çektin, ona sarıldın ve yüzünü göğsüne bastırdın. "Elbette onu çıkarabilirim, ama o zaman seninkini bana vermen gerekecek çünkü gerçekten donuyorum. "
Gülümsedi ve elini başının üstüne koydu ve parmaklarını saçlarının üzerinde usulca gezdirdi. "Zevkle veririm."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
■■■
Kenma ve Yama versiyonu da var, ister misiniz? Başka versiyonlara sa bakarım var mı diye.
Umarım bölümü beğenmişsinizdir fakat gervekten sıfır bir keyifle yazıyorum.
Her yer yanıyor, her yer. Elimden bir şey gelmiyor, çoğu kişinin gelmiyor. Ormanlarımız gitti, devlet düğünde ya da çay dağıtımında:d
Ağlanacak halimize gülüyorum bazen gerçekten, eskisi gibi olmayacak artık.
Marmaris bitti, akseki de biter yakında böyle giderse. Mersin, Kütahya, Bodrum her yer yavaş yavaş yokoluyor ve devletinin umurunda değil.
Insanlar küçük bir kovayla koca yangınları söndürmeye çalışıyor. Bundan sonraki süreç çok daha zor olacak.
Yanmış ormanlar geri mi dikilecek yoksa yerine büyük avm ve apartmanlar mı dikilecek hep beraber göreceğiz ama bence herkes cevabı biliyor.
Belediye başkasını gülerek keşke bizim evlerimizde yansaydı diyecekler, diyen biriyken, Türkiye için umudum kalmadı.
Umarım kısa sürede atlatırız, gerçekten çok üzgünüm.
