Gölgeler Prensi

XXXII

Selam dostlarım!! Nasılsınız? Finallerimin bitmesinin şerefine sizinle bölüm paylaşmak istedim. Bu arada Laris'i sevdiniz mi? Benim yazmaktan inanılmaz keyif aldığım bir karakter kendisi. Düşüncelerinizi benimle paylaşmaktan çekinmeyin lütfen! Sizi seviyorum. 💕

''Nereye gideceğimizi bana söyleyecek misin?'' Leonard yanına gidip ona arkasından sarılırken, boynundan öptü. Ona dokunabileceği sayılı saatlerin tadını çıkartmak istiyordu.

''Bana güveniyor musun?''

''Sana güvendiğimi biliyorsun,'' dedi onu kendisine çevirirken. Aleksandra tişörtünün altında hissettiği parmaklardan huylandı. Leonard'ın, belinden omurgasına kadar hareket ettirdiği parmakları nefes alışverişlerinin hızlanmasını sağlıyordu. Kollarını kaldırıp Leonard'ın boynuna doladı. ''O zaman sorun yok.'' Onu öpebilmek için parmak uçlarında yükselmesi gerekmişti. Elleri saçlarının arasında dolaşırken gözlerini kapatıp sadece onu öpmeye odaklandı. Islak dudakları yumuşak ve arzu doluydu. Onu her öptüğünde Leonard'ı ne kadar sevdiğini ve ona ne kadar ihtiyacı olduğunu bir kez daha anlıyordu. Tişörtünün kenarlarından tutup çekiştirirken, ''Seni soymamın hoşuna gittiğini söylemiştin,'' diye mırıldandığında Aleksandra ona sırıttı. ''Sen hala onu unutmadın mı?''

''Hiçbir zaman unutabileceğimi sanmıyorum,'' dedi. Onu kucaklamadan önce kendi tişörtünü de çıkartıp, Aleksandra'nın tişörtünün olduğu yere attı. Aleksandra'nın göğsünün hızlı hızlı inip kalktığını görebiliyordu. Onu tekrar öpmeden önce çıplak karnında oyalandı ve fısıldadı; ''Buradan ayrılırken yanımıza fazla kıyafet almamıza gerek yok. Sana söz veriyorum birkaç gün içerisinde bu sorunu halledeceğim. Daha sonra yalnızca ikimizin olduğu bir gelecek bizi bekliyor olacak.'' Aleksandra ona gülümserken kalbinin ısındığını fark etti. İçinden, ''yalnızca ikimizin olduğu bir gelecek,'' kısmını tekrar ederken, uzanıp sevdiği adamın dudaklarını yeniden öpmeye başladı.

Aleksandra arabayı kullanırken gergindi. Ne yaptığını bildiğini zannediyordu fakat şu anda o kadar da emin değildi. Direksiyonu sıkıca kavrarken keskin virajı usta bir şekilde döndü. Leonard'a hala nereye gittiklerini söylememişti. Tristan'ın ne kadar tehlikeli olduğunu düşündüğünde Airbnb'den ev kiralamak ona daha mantıklı geliyordu. Gergin bir şekilde nefesini dışarıya verdi. Yarım saat öncesine geri dönemezler miydi? Leonard'ın kollarındayken ne kadar da mutluydu oysa... Kısaca ona baktığında gözlerini karşıdan ayırmadığını gördü. Onun ne düşündüğünü merak ediyordu. Birden hayatında o olmasaydı eğer neler olacağını düşündü. Muhtemelen Tristan onu çoktan yakalamış ve öldürmüştü. Belki de yakalamasına bile gerek kalmazdı çünkü Aleksandra gerçekleri bilmediği için ona yardım edenlerle birlikte çalışmaya devam eder ve kendi ayaklarıyla onun yanına giderdi. Hatta belki de Tristan'a güvenirdi. Birlikte yemek yiyip, iş konuşurlardı ve gerçekleri bilmediği için ona yardım ettiğini düşünüp, minnettar olurdu. Bunları düşünürken midesinin bulandığını hissetti.

Spor salonunun önüne park ettiğinde Leonard kaşlarını çatıp ona baktı. Onu kimin yanına getirdiğini anlamıştı. ''Sanırım bunu tahmin etmeliydim,'' diye mırıldandı. Leonard, Aleksandra'yla konuşmadığı üç ay boyunca onu uzaktan izlemişti ve onun spor salonundan neredeyse hiç çıkmadığını biliyordu.

''Ne demek istiyorsun?''

''Demek istediğim, Damien'le yakın olduğunuzu biliyordum fakat bu kadar olacağını tahmin etmemiştim. Bizi buraya getirdiğine göre ona güveniyor olmalısın.'' Aleksandra onun ses tonundaki kıskançlığı fark ettiğinde sırıttı. Arabayı kilitleyip içeriye doğru ilerlerlerken onun koluna girdi.

''Ona güvendiğim doğru,'' dedi. ''Fakat bunu başka türlü algılayıp, kıskanmanı gerektirecek bir durum yok ortada. Benim kalbim sadece sana ait."
Leonard onun söylediklerine gülümserken, eğilip alnından öptü ve birlikte içeriye girdiler.