Gölgeler Prensi

XVI

Aleksandra camın önündeki tekli koltuğa oturmuş, bacaklarını kendisine doğru çekmişti. Hala kendisini yorgun, ihanete uğramış ve kandırılmış hissediyordu. Brandon ve Kenny ailesinin öldürülmesinde sadece birer piyon muydu yoksa onlar da mı işin içerisindeydi emin değildi ama bunun hiçbir önemi yoktu. Ne olurlarsa olsunlar onlar da artık Aleksandra'nın düşmanıydı. Aptal, dedi kendi kendisine. Kenny seni neden yanına aldı sandın ki? Sana yardım etmek için mi? Aptalın tekisin. Kafasındaki sesleri durduramıyordu. Avuç içlerini şakaklarına bastırıp, elleriyle kafasına baskı uyguladı. ''Bir şeyler yapmam lazım,'' dedi kendi kendisine. ''Bu şekilde oturup bekleyemem.'' İçi sıkılıyordu. Öyle bir şeydi ki bu, Aleksandra yapabileceğini bilse içindeki o şeyi tutup göğsünden sökerek çıkartırdı.

Bir anda karşısında Leonard'ı gördüğünde irkildi. Onun geldiğini fark etmemişti. Kapısı hala kırık olduğu için Leonard öylece girmişti muhtemelen. Aleksandra onu süzdüğünde üzerinin ıslak olduğunu fark etti. Koşudan geliyor olmalıydı. Kendisi bacaklarını hareket ettirebileceğini düşünmediği için koşuya çıkmamıştı bugün. Sanırım Leonard'da aynı şekilde düşünüyordu çünkü onu uyandırmaya gelmemişti. Gerçi Aleksandra uyuduğunu söyleyemezdi. Sadece Leonard yanındayken iki saat kadar uyuyabilmişti. Daha sonra ise defalarca kez uykuya dalmış fakat her seferinde sıçrayarak uyandığı için bir zaman sonra denemeyi bırakmıştı.

''Duş almak için gelmiştim,'' dedi Leonard. Aleksandra ondan tarafa dönmeden başını salladı. Leonard'ın konuşmak istediğini biliyordu fakat kendisi bunu yapmak istemiyordu. Leonard onun önüne gelip dizlerinin üzerine çöktü. Çenesini tutup kendisinden yana çevirdi. Aleksandra'nın uykusuzluktan moraran göz altlarını artık çok net görebiliyordu.

''Dün gece uyuyamadın değil mi?'' diye sordu. Leonard cevabını bildiği soruları sormayı sevebilirdi fakat Aleksandra onları cevaplandırmayı sevmiyordu.

''Ben iyiyim,'' dedi. ''Uyuyamamak yeni edindiğim bir alışkanlık değil.'' Bu konuda haklıydı. Düzenli ve düzgün bir uyku çekmeyeli çok uzun zaman olmuştu. Birkaç gün uyumadı diye ölünmüyordu. Bunu defalarca kez deneyimlemişti.

''Yemek yemiyorsun, uyumuyorsun, konuşmuyorsun... Senin için endişeleniyorum Aleksandra.'' Aleksandra gözlerini onun yüzüne çevirdi. Gözlerindeki endişeyi görebiliyordu. Başkalarının onun için endişelenmesinden hoşlanmıyordu fakat sırf onların içi rahat olsun diye de hiçbir şey olmamış gibi davranmayacaktı. Bunu istese de yapamıyordu...

''Ne yapmamı istiyorsun Leonard? Ailem öldürüldükten sonra güvendiğim tek insan beni sırtımdan bıçakladı. Arkadaşlığına güvendiğim kişi beni sırtımdan bıçakladı. Kalkıp dans mı etmemi bekliyorsun?''

''Tabii ki hayır... Ama bu şekilde de yaşamaya devam edemezsin.'' Aleksandra, Leonard'ın kucağındaki ellerini tuttuğunu fark etti. Bunu farkında olmadan yapmış gibi görünüyordu. Aleksandra'nın ellerine baktığını fark ettiğinde geriye çekildi. Onun konuşmayacağını anlayıp yanından gideceği sırada Aleksandra onun kolunu tutup gitmesini engelledi.

''Kenny, ailem katledildiğinde polisler gelmeden önce gelmişti. Şok içerisindeydim. Kilitlenip kalmıştım. Ne yapacağımı, ne söyleyeceğimi bilmiyordum. Onların ölü bedeni gözlerimin önündeyken ağlayamamıştım bile. Gerçek olmadığını düşünüyordum. Kenny yanıma gelerek beni sakinleştirmeye çalıştı. Bana babamın arkadaşı olduğunu ve bunu onların yanına bırakmayacağımızı söyledi. O an ne düşüneceğimi bilmiyordum. Yalan mı söylüyor, doğru mu umurumda değildi. Bunu yanlarına bırakmayacağız demişti bana ve tek düşünebildiğim o olmuştu. Ona güvenmiştim. Ama şimdi...'' Aleksandra nefes alamadığını hissediyordu.

''Brandon ise benim üniversiteden arkadaşımdı. Aklımın ucundan bile geçmezdi onun bu işlerle bir alakası olduğu. Ne kadar aptalım değil mi?'' Aleksandra'nın gözleri yaşarmıştı. Sesi titremeye başladığında anlatmayı bıraktı. Leonard ona destek vermek istercesine omzunu sıktı. Tekrar önünde dizlerinin üzerine çöküp ellerini avuçlarının arasına aldı.