LEYLA

Bölüm 4

"Neden bahsettiğini anlamıyorum(!)."

"Sen benimle şuraya gelsene." Kolundan çekiştirerek bahçenin kenarındaki banka götürdü. Bu saçmalığı durdurmalıydı. Barış ise ne olduğundan habersiz Leyla'nın onu sürüklemesine izin verdi. 

"Ne oluyor Leyla?" Bu sefer suratı ciddiydi. 

"Sen misin o kağıtları yazan?" Barış gayet ciddi bir ifade ile arkasını döndü. Düşünceli bir hale bürünmüştü. Dudaklarını yemeye çoktan başlamıştı. Leyla daha fazla bekleyemeden konuştu.

"Sensin demi?... Başka kim olacak. Çevremde yurdumda dolanan sensin. Yahu evimin camını niye kırıyorsun. Hayır amacın ne anlamıyorum. Sonra da gelmiş üstümü başımı değişeyim diye kıyafet koyuyorsun kabinin yanına. Bir çeşit özür mahiyetinde mi? Düzgünce gelip derdini anlatsana! "

"Tamam...tamam haklısın. Dikkatini çekmek istedim. Benimle konuşmuyorsun, bir iki kelime söyleyip gidiyorsun. Evinizin durumu nasıl bilmiyorum ama fazla ileri gittiğimin farkındayım. Özür dilerim. Bak gerçekten telafi edebilirim ama beni gör artık!" Barış'ın mavi gözleri bana acı şeklinde bakıyordu Leyla'ya. Leyla kendisi hakkında endişe duyduğunu fark etti bir an Barış'ın. Kendi kendine ' Neden bu kadar negatif oldun ki Leyla. Seni tanımaya çalışan birisi. Yalnız hissetmiyor musun? Al sana fırsat.' diye düşündü. Leyla'nın dengesi hiç düzgün olmazdı. Daha yeni sinirli olan kişi gitmiş yerine durumu hazmetmeye çalışan birisi gelmişti. Barış içten içe seviniyordu. Tekrardan Leyla konuşmaya başladı.

"Şimdi konuşmayalım. Kabullenmem gerek. Sonra konuşuruz."

Leyla arkasını dönüp sınıfa doğru gitti. Zaten teneffüs zili çalmıştı. Tekrardan kabine gidip temiz kıyafetleri giydi. Aslında öyle duracaktı ama aynada kendine bakınca rahatsız oldu. Saçlarını düzelttiği esnada soyunma kabinine bir iki kız girdi. Aşağılar gözle baktıkları aşikardı. İçlerinden bir tanesi Leyla'ya doğru dönüp konuştu.

"Canım, okulumuza hoş geldin. Gayet hızlısın bakıyorum. Hep dizilerde, kitaplarda olur ya yeni kız gelir okulun en çekici olanını alır. Ha gözüm var sanma. Dikkatli ol, Barış hakkında daha hiçbir şey bilmiyorsun. İyi tanımaya bak yoksa bu aynaya ağlayarak bakarsın." Leyla söylenilenleri dinlemez gibi yapmak istemişti ancak soyunma odasındaki bütün dikkatler onun üzerindeydi. Beyninin kıvrımlarında sinir geziyordu. Ama sakin ve sabırlı olmalıydı. Bir anlığına gözlerini kapattı. Arkasındaki insanların hepsinin haddinden geldiği anlar aklından geçti. Çok mutluydu, aşırı zevk almıştı, hiçbir şey umurunda değildi. Ta ki kendine sakin olmasını hatırlatana kadar. Kriz anlarında yaptıkları gelip gelip gidiyordu gözünün önüne. Çok insan yara almıştı. O Leyla artık çok uzaklardaydı. 

"Konuşmanız bittiyse bir daha özel hayatım hakkında konuşmamanızı tavsiye ederim. Benden söylemesi."

Öğle arası olduğu için hızlı bir şekilde kantine gitti Leyla. Çok acıkmıştı. Kendinde durduramadığı şeylerden bir tanesiydi aşırı yemek. Vücuduna dikkat ediyordu, etmeye çalışıyordu. Liseye başlamadan önce aşırı kilo yüzünden doktor ile birlikte kilo vermeye çalıştığı anlar aklına geldi. O zamanlar kilo veremediği için ağladığı geceler aklına geldi. Tek derdi oydu. E tabi bir de en güzel kız olma hayali ile yanıp tutuşuyordu. Kendine çok dikkat ederdi. Sabahın erken saatlerinde saçlarını yapmaya başlardı. Uyku önemliydi ama bunu dinleyen bir Leyla yoktu o zamanlar. Dua ederdi, 'Bir şey olsun ve bir anda kilo vereyim' derdi hep. Bazen düşünür yanlış bir dua mı ettim diye. Liseye başlayacağı sene babası vefat etmişti. Leyla'nın başka bir Leyla'ya evirildiği dönüm noktasıydı. Okula yazılmıştı ancak dersleri çok kötüydü, yeme içmesi kesilmişti asla canı bir şey yemek istemiyordu, geleceğe dair düşünceleri yoktu. Sabah akşam düşünceleri yüzünden kendi hayatına adapte olamazdı. Arkadaşları o dönem yanındaydı. Esma en yakın arkadaşıydı mesela. Leyla gittikçe değişiyordu. İlk başlarda sabahları normal, eğlenceli bir kişinin yerini geceleri evden kaçmalar, sokakların duvarlarını saçma yazılarla boyamalar, evlerin camına taş atmalar ve dahası almıştı.