LEYLA

Bölüm 14

Küçük hatırlatma oy ve yorum beni çok mutlu ederr :)

İyi okumalar 

------------------------------------------------------------------------------------

Son ders zilinden sonra herkes okuldan ayrılmıştı. Leyla'nın planında huzurlu bir şekilde konferans salonundaki piyanoda alıştırma yapmak varken bir de Selin bozuntusu ile uğraşmıştı. Ona üzülmek istedi, kendi fikri olmayan biri olarak yaşıyordu. Tuvaletten sırıtarak ayrılmıştı. 

Koridorda neredeyse kimse kalmamıştı. Birkaç hoca dışında gelen giden yoktu. Bu Leyla için daha iyiydi. Kimselerin huzurlu anına karışmasını istemiyordu. Okul binasının en üst katına çıktıktan sonra 'konferans salonu' yazılı tabelayı gördü. Kapısını açtığında karşısında geniş bir salon uzanıyordu. Koltuklar yukardan aşağı doğru dizilmişti. En aşağıda da kırmızı perdeli bir sahne ve bir köşesinde duran siyah piyano. Leyla piyanoyu görünce çok heyecanlandı. Çalmayalı uzun zaman oluyordu. Merdivenlerden aşağı inerek piyanonun yanına geldi. Etrafında dönüp inceledikten sonra piyano taburesine oturdu. Kendini rahatlatması gerekti. Gözlerini bir iki saniye kapatıp derin bir nefes alıp verdi. Elleri ile tuşların üzerinde gezindi. Hastanedeyken eski tip piyanoda çaldığı, en sevdiği parçayı çalmak istedi. Yavaş hareketlerle notalara bastı. (Medya çaldığı parça: Vals De Rodrigues)

Bulutların üstünde hissediyordu. Sanki ruhunu yansıtıyor gibiydi. Bütün acılarını, sevinçlerini, kahkahalarını, ağlamalarını döküyordu tuşlara. Küçük Leyla çok büyümüştü, dönüm noktaları olmuştu. Masum çocuksu gülen bir kız yoktu artık. Yaşadıkları onda derin yaralar bırakmıştı. 

Bir keresinde Esma ile lunaparka gitmişti. Lunaparkları çok severdi, korkunç gözüken ne varsa binmek isterdi. O sıralar kendini toparlayamadığı bir dönemdeydi. Babasının kaybı ile sanki gülmek yasak gibi gelirdi. Esma ile dönme dolaba binmişlerdi. En zirveye çıktıklarında Leyla hüngür hüngür ağlamıştı. Esma onu buraya getirerek büyük hata ettiğini anlayarak onun yanına gelip sıkı sıkı sarılmıştı. Ağlama esnasında tek bir cümle söylemişti. "Ben babam ile buraya gelmek istiyordum!" Esma daha sıkı sarılmıştı. Aşağı inene kadar ayrılmadılar. 

Leyla bu hatıraları düşünürken gözlerini kapatmıştı. Kendini müziğe vermek istiyordu. Artık bununla yaşamak zorundaydı. Deniz vardı hem. Hastanedeyken hep kötü anlar yaşamamışlardı. Deniz Leyla'nın çikolata sevgisini bildiğinden kendi haklarını ona getirirdi gizli gizli. Leyla odasında hep düşünceler içinde olduğu anlarda gelir ona sarılırdı. 'Bu da geçecek ve biz hiç ayrılmayacağız' derdi. O hastanede hayal kurmuşlardı, o hastanede birbirlerine ilaç olmuşlardı. Deniz Leyla ile aynı evde kalacak, üniversiteye gittiği vakit ona her anda yardım edecekti. Mutlu akşamları olacak, keyifli kahvaltıları olacaktı. Leyla gülümsedi. 

 Şevkle son notaları çalarken aklına onu takip eden 'A' geldi. Yutkundu, gülücüğü soldu. O gün onun Leyla'ya söylediği sözler aklına geldi, konuşamamıştı. Kilitlenip dediklerini dinlemekle yetinmişti. İçinden 'Keşke dönüp ağzının payını verseydim' diye düşündü. Hayatına bu kadar kolay müdahale etmesi canını sıkıyordu. İçinde ona karşı öfkesi dinmemişti. Hesap sormaya gittiği yerde zayıf noktasını kullanıp Leyla'yı ağlatmıştı. Savunmasız bırakmıştı. Bu sefer kukla olan sanki Leylaydı. Bir yolunu bulup o kendini göstermeden Leyla onu bulmalıydı. Zayıf yönünü göstermek neymiş söke söke soracaktı. Neden Barış'ın o pis oyununa gönderdiğini öğrenecekti. 

Barış demişken Leyla bir kez daha boşluk anında ona olan hislerini hatırladı. Duygudan duyguya geçtiği esnada bu sefer kendinden iğrenmişti. Okula geldiği anda nasıl bir aptallık edip de ilk onunla ilgilenen insana ilgi duymuştu. Her şeyi alttan alıp Leyla'nın dediğini yapması bir anlığına hoşuna gitmişti. Belki de başka birisi tarafından değerli görünmek istemişti. Kafasını sağa sola sallayıp bu düşüncelerden arınmak istedi.