Η κατάρα των Λάγκερτον

19

Η Καρολάιν έκανε όπως ακριβώς είχε πει στον καρλ, και σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής για τα κεντρικά γραφεία του ομίλου Μπέλμοντ και Γκλας, έγραφε ασταμάτητα στο Ipad της. Μόνο μια φορά σταμάτησε το γράψιμο για να τον ρωτήσει αν ήταν σωστή μια συγκεκριμένη σκέψη της. Αφού πήρε το πράσινο φως, συγκεντρώθηκε πάλι στη δουλειά, και δε σήκωσε κεφάλι παρά μόνο όταν έφτασαν. Η αίθουσα στην οποία πραγματοποιήθηκε η συνεδρίαση των μετόχων, ήταν πολύ μεγάλη, με βαριά ρουστίκ έπιπλα, και κάμποσες επίπεδες οθόνες, τα φώτα των οποίων λαμπύριζαν κάθε φορά που ένας από τους μετόχους πληκτρολογούσε κάτι σημαντικό στον ηλεκτρονικό του υπολογιστή. Η κοπέλα δε φοβόταν αφού είχε στο πλευρό της τον Καρλ, η αλήθεια όμως ήταν πως τα πάντα ήταν πρωτόγνωρα για αυτή, που ελάχιστο καιρό νωρίτερα είχε εγκαταλείψει τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα. Φρόντισε πάντως να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, και πήγε να χαιρετίσει προσωπικά τόσο τους μεγαλομετόχους όσο κι όλους τους υπόλοιπους. Ο Καρλ με τη βοήθεια του διευθυντή του Blue sapphire έκαναν ότι μπορούσαν προκειμένου να τη στρέφουν διακριτικά προς τη σωστή κατεύθυνση κάθε φορά που αυτό επιβαλλόταν. Στο τέλος, ο κύριος Άρμαντ Μπέλμοντ πήρε τον λόγο ανοίγοντας τη συνεδρίαση. Χαιρέτισε κι επίσημα την Καρολάιν, και χωρίς δισταγμό, άρχισε να εξηγεί με λεπτομέρειες τη σκέψη τη δική του καθώς και των υπόλοιπων μετόχων για μια πιθανότητα εξαγοράς, ή και συγχώνευσης ακόμη του ομίλου. Όχι πως ήταν εύκολο για τον συγκεκριμένο επιχειρηματία να παραδεχτεί τα κάμποσα αλλεπάλληλα λάθη που τους είχαν οδηγήσει όλους στη θέση αυτή, έκανε όμως ό,τι καλύτερο μπορούσε για να περιγράψει σωστά τα τρέχοντα δεδομένα. Για την Καρολάιν, παρά την προφανή της απειρία, δεν ήταν δύσκολο να αντιληφθεί πως αυτά που αν όχι έκρυβε αλλά τουλάχιστον συγκάλυπτε δεν ήταν και λίγα, και η φευγαλέα έκφραση που είδε να απλώνεται στο πρόσωπο του καρλ της έδωσε να καταλάβει πως είχε δίκιο. Ο Μπέλμοντ δεν είχε πει όλη την αλήθεια για το μέγεθος της ζημιάς που είχε συντελεστεί κατά τους τελευταίους δώδεκα μήνες ούτε καν στους μικρότερους μετόχους. Όταν τελείωσε, τον διαδέχτηκε ο Γκλας, ο οποίος ήταν πιο ολιγόλογος. Όταν έπαψε κι αυτός να μιλάει, ο Μπέλμοντ ένευσε στην καρολάιν να πάρει το λόγο. Εκείνη του χαμογέλασε και σηκώθηκε, με τη μικρή ηλεκτρονική της συσκευή στα χέρια. Δεν την απασχολούσε διόλου αν εξακολουθούσε να θυμίζει φοιτήτρια εκείνη την κρίσιμη ώρα, ήταν απλά αποφασισμένη να κάνει τη δουλειά για την οποία είχε πάει ως εκεί, αν και χωρίς καν να το ξέρει. Εξήγησε πως πρώτα αν προέκυπτε έστω και μια άτυπη και πρόχειρη προφορική συμφωνία, ο όμιλος λάγκερτον θα προχωρούσε υποβάλλοντας αίτημα για έναν πλήρη λογιστικό έλεγχο, και πως μετά το τέλος αυτού, η διοίκηση θα ετοίμαζε την πρόταση τους. Ωστόσο, αφού η ίδια βρισκόταν εκεί, ήταν κιόλας σε θέση να προτείνει κάτι που θα τους άφηνε όλους ικανοποιημένους. Ήθελε να μιλήσει για εξαγορά, αναφέρθηκε όμως στη συγχώνευση. Ήθελε να προτείνει ένα πολύ μικρότερο ποσό αλλά επέλεξε ένα αρκετά μεγαλύτερο... Μιλούσε για τρία τέταρτα περίπου, ανατρέχοντας κάθε τόσο στα στοιχεία που είχε αντλήσει από κάποια μητρώα στα οποία της είχε επιτραπεί η πρόσβαση. Όταν τελείωσε, ο Μπέλμοντ έπαιξε για λίγο με το ποντίκι του, και στις οθόνες μπροστά τους άρχισαν να εμφανίζονται λίστες με άλλα οικονομικά δεδομένα, καθώς και διαφάνειες με την επίσημη πρόταση που θα έκανε ο όμιλος τους σε αυτό τον Λάγκερτον. Όπως έγινε σύντομα φανερό, τα σημεία σύγκλισης δεν ήταν λίγα, απέμεναν όμως κι αρκετά με σοβαρές διαφορές, οι οποίες θα έπρεπε οπωσδήποτε να καλυφθούν αν ήταν να προχωρήσει η συγχώνευση. Ο Μπέλμοντ πάντως, αν και πάσχιζε να κρατήσει ακόμη τα προσχήματα για χάρη της αξιοπρέπειας του, θα έκανε πίσω σε πολλά, κάτι που δεν άργησε να εκμεταλλευτεί η Καρολάιν. Αναδιατύπωσε λοιπόν άμεσα τη δική της πρόταση, ενώ κλήθηκαν και οι επικεφαλής διαφόρων τμημάτων για να μπορέσουν να βοηθήσουν παραθέτοντας κι άλλα στοιχεία. Ο Καρλ τρεις φορές την πλησίασε διακριτικά επισημαίνοντας της κρυφά παράθυρα κι ανεπαίσθητες ρωγμές που δεν είχαν πέσει στην αντίληψη της. Και τις τρεις τον έλαβε σοβαρά υπ'όψην της. Λίγο μετά το μεσημέρι, κατέληξαν σε μια πρώτη συμφωνία, την οποία θα υπέβαλλε η Καρολάιν στο επόμενο διοικητικό συμβούλιο του ομίλου, το οποίο τους είχε διαβεβαιώσει πως θα γινόταν αμέσως μετά την επιστροφή της στο Λονδίνο. Κάπου εκεί, οι πρώτες σαμπάνιες ανοίχτηκαν, σαν να είχαν πέσει και οι υπογραφές. Η αγωνία της αντί να μειωθεί, αύξανε με το πέρασμα του κάθε λεπτού. Θα τον ικανοποιούσε άραγε τον πατέρα της αυτή η πρόταση που θα του έφερνε, ή θα το θεωρούσε αυθάδεια και κατάχρηση αυτό που είχε τολμήσει να κάνει; Εκατό φορές προσπάθησε να την καθησυχάσει ο Καρλ, ρωτώντας την στο τέλος αν ήθελε να καλέσουν τον Γουίλλιαμ για μια πρώτη συζήτηση. Η Καρολάιν δεν το δέχτηκε. Θα της χαλούσε του είπε την έκπληξη. Τελικά, έφυγαν από τα κεντρικά γραφεία, έχοντας ρυθμίσει όσες πιο πολλές λεπτομέρειες μπορούσαν, με τη δέσμευση να επικοινωνήσουν ξανά από το Λονδίνο το ταχύτερο δυνατό. Μπήκαν στο αυτοκίνητο που τους περίμενε ήδη έξω, κι ο Καρλ της μίλησε απαλά κατεβάζοντας το χώρισμα που τους προστάτευε υποτίθεται από τα αφτιά του οδηγού. «Τα πήγες καλά, πες μου, τι θέλεις να κάνουμε τώρα; Μπορούμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο και να δειπνήσουμε εκεί, ή αν προτιμάς να πάμε κάπου έξω για φαγητό». Η καρολάιν που είχε αρχίσει να έχει έναν ελαφρύ πονοκέφαλο δε δίστασε: «Καρλ, μου είναι αδύνατο να χαλαρώσω τόσο εύκολα, δεν ήταν λίγο για εμένα όλο αυτό που έγινε σήμερα. Θα σε πείραζε αν τρώγαμε στο ξενοδοχείο»; «Μα όχι, καθόλου. Θα φύγουμε αύριο το πρωί για το Λονδίνο ή θέλεις να πάμε πάλι στον όμιλο»; Η Καρολάιν ανασήκωσε τους ώμους βγάζοντας από την τσάντα της το κινητό της. «Νομίζω πως δεν υπάρχει ιδιαίτερο νόημα να μείνουμε κι άλλη μια μέρα εδώ. Άσε που δε σου κρύβω πως βιάζομαι πραγματικά να επιστρέψω για να βρεθώ κοντά στον πατέρα μου». Ο άνδρας χαμογέλασε. Την καταλάβαινε τέλεια, και θα φρόντιζε να φύγουν αύριο νωρίς, αμέσως μετά το πρωινό. Είχε κι αυτός έναν πολύ καλό λόγο για να θέλει να βρεθεί στην Αγγλία όσο γρηγορότερα γινόταν αλλά πώς να της τον φανέρωνε; Δείπνησαν σε ένα άλλο εστιατόριο, μικρότερο από εκείνο που είχαν φάει το προηγούμενο βράδυ, συνοδεύοντας το φαγητό τους με ένα μπουκάλι καλό κόκκινο ιταλικό κρασί. Κατόπιν, είπαν νωρίς καληνύχτα, και τράβηξαν για τα δωμάτια τους ο καθένας. Η Καρολάιν, κλείδωσε αμέσως την πόρτα της γαλάζιας σουίτας, και πήγε να κάνει ένα μπάνιο για να αποτινάξει την κούραση της μέρας αυτής που είχε εξελιχθεί με τρόπο αναπάντεχο. Το πρωί, όταν πήγαινε στον όμιλο, είχε λάβει το μήνυμα της Αραμπέλα, στο οποίο κι είχε φροντίσει να απαντήσει εγκάρδια. Την αγαπούσε, και σε κάτι τέτοιες στιγμές την ήθελε ακόμη περισσότερο κοντά της. Βέβαια εξαιτίας αυτού που είχε κάνει με τον κρίστοφερ, ένιωθε υποχρεωμένη να κρατήσει κάποια απόσταση από τη μητέρα της για να μην προδοθεί, μα τώρα τα πάντα είχαν τελειώσει, κι εκείνη μπορούσε να την προσεγγίσει και πάλι. Καθώς λουζόταν με το σαμπουάν της καρύδας, η βαριά κατάρα για τις γυναίκες της οικογένειας της, ήρθε να της πλακώσει την ψυχή. Η Όντρυ ήταν νεκρή, χωρίς να προλάβει ποτέ να μεγαλώσει, το ίδιο και η γιαγιά της από την οποία είχε πάρει το όνομα της. Μα δεν ήταν μόνο αυτές... Το δικό της το παιδί δεν επρόκειτο να γεννηθεί ποτέ... Η σαπουνάδα που κύλησε στο πρόσωπο της χώθηκε στις κόγχες των ματιών της, κάνοντας τα δάκρυα να τρέξουν στα μάγουλα της για να γίνουν ένα με το καυτό νερό. Μα τώρα ήταν μόνη, και λόγο δεν είχε να ψεύδεται στον εαυτό της, έκλαιγε για το μωρό της κι ας ήταν καρπός της αμαρτίας. Όταν συνήλθε εκείνη τη μέρα, είχε πάρει όρκο να μη ρωτήσει τον γιατρό της τίποτα για το φύλλο του μωρού, ωστόσο δεν τα κατάφερε τελικά. Το μωρό ήταν κορίτσι, άλλη μια Λάγκερτον που δε θα έβλεπε ποτέ το φως του ήλιου... Βγήκε από το μπάνιο και τυλίχτηκε σε μια λευκή ρόμπα. Μετά, τράβηξε το πάπλωμα και κουλουριάστηκε από κάτω του. Πήρε στα χέρια της το κινητό της και μπήκε στα εισερχόμενα μηνύματα της. Είχε προφτάσει να στείλει και στον Άρνολντ ένα, και τώρα διάβαζε ξανά την απάντηση του: «Είμαι βέβαιος πως θα τα πας μια χαρά εκεί, πες μου πότε θα είναι βολικό για εσένα να σου τηλεφωνήσω Καρολάιν, ειλικρινά, η ανάγκη που έχω να σε ακούσω είναι μεγάλη. Ένιωθε ανεξήγητα ταραγμένη και συγκινημένη όταν του τηλεφώνησε εκείνη τελικά λίγο αργότερα που μπόρεσε να στεγνώσει τα μαλλιά της. «Πού σε πετυχαίνω δούκα μου; Έχεις δουλειά»; «Καμιά δουλειά τώρα που σε ακούω Καρολάιν, περίμενα για ώρες το τηλεφώνημα σου. Πώς είσαι; Πες μου τα όλα. Κάτι σημαντικό δεν προέκυψε εκεί σήμερα»; «Δε θέλω να χαρώ πρόωρα, αλλά πιστεύω πως ναι, κάτι έγινε. Θα σου πω, αρκεί να μου δώσεις τον λόγο σου πως δεν πρόκειται να μιλήσεις σε κανέναν για αυτό, μέχρι να ενημερώσω τον πατέρα μου». «Έχεις τον λόγο μου, λοιπόν»; Χαμογελαστή ξανά, πήρε μια βαθιά ανάσα κι άρχισε να του εξιστορεί τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια. Δεν ήταν μόνο πως του μιλούσε σαν σύντροφος του που ήταν, μα και σαν κάποια που γνώρισε την επιχειρηματική του αξία. Εκείνος ήταν πολύ πιο έμπειρος από αυτή, κι οπωσδήποτε θα είχε να της δώσει αρκετές καλές συμβουλές. Ο δούκας δεν τη διέκοψε, και μόνο όταν τελείωσε εκείνη αποφάσισε να της απαντήσει. «Κάποτε, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα επισκιάσεις ακόμη και τον πατέρα σου. Φέρθηκες με σπάνια ωριμότητα κι αυτό θα σου το αναγνωρίσει κι εκείνος, όπως σου το αναγνώρισε κι ο Καρλ. Είμαι πολύ περήφανος για εσένα, κι ανυπομονώ να σε δω για να σου δείξω έμπρακτα πόσο τα εννοώ αυτά που σου λέω». Η καρδιά της πετάρισε. «Αυτό θα ήταν πολύ ωραίο, μου φαίνεται πως έχω ανάγκη να σε αφήσω να το κάνεις». «Τότε κανονίστηκε καρολάιν». «Τι θέλεις να πεις»; «Θέλω να πω πως θα φροντίσω να έρθω στο Λονδίνο άμεσα. Αυτό που με απασχολεί τώρα είναι το πώς θα περάσουμε λίγο χρόνο μαζί οι δυο μας, μακριά από τους υπηρέτες ή και τους φίλους μας ακόμη. Αν το παρατραβάω μπορείς να με μαλώσεις». Εκείνη γέλασε. Οι μέρες που είχαν περάσει από την άμβλωση δεν ήταν και πάρα πολλές, ούτε όμως και λίγες. Στο κάτω- κάτω, θα άφηνε τα πράγματα να εξελιχθούν ανάλογα με τις επιθυμίες και των δυο. «Άφησε το σε εμένα αυτό, θα το ρυθμίσω». «Με ποιο τρόπο»; «Θα βρω το καλύτερο καταφύγιο για εμάς, στο οποίο θα περάσουμε ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο αν το επιθυμείς». «Σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη Καρολάιν, και δεν υπάρχει τίποτα που να επιθυμώ περισσότερο». Το χαμόγελο της διευρύνθηκε. «Τότε πες πως το θέμα έκλεισε». «Σύμφωνοι, μόνο εσύ κι εγώ... Υπάρχουν πολλά πράγματα που θέλω να σου εκμυστηρευτώ και θέλω να το κάνω κοιτώντας σε στα μάτια». Εκείνη δεν το ήξερε, ο νους του δούκα ωστόσο έτρεχε στην Αμάλια. Το μυστικό του ήταν πολύ μεγάλο για να της το κρύψει, κι επιπλέον με τίποτα δε θα μπορούσε να το ρισκάρει να το μάθει εκείνη από κανέναν άλλο. Ίσως τότε τα πάντα μεταξύ τους να άλλαζαν, και η ζημιά να μη διορθωνόταν ποτέ». «Κάνε λίγη υπομονή, αύριο το πρωί θα φύγουμε με τον Καρλ από εδώ. Κι όταν φτάσω, θα πάω κατευθείαν να δω τον πατέρα μου και τον Κρίστοφερ, έπειτα θα σου τηλεφωνήσω». «Ωραία, και τότε θα μου μιλήσεις για το καταφύγιο σου, τι λες»; «Λέω πως είμαστε σύμφωνοι». «Μου φαίνεται πως σήμερα όλες σου οι συμφωνίες είναι θαυμάσιες». Γέλασαν και οι δυο κι ύστερα έκλεισαν το τηλέφωνο. Η Καρολάιν ευχαρίστησε τον θεό που της είχε στείλει στη ζωή της το δούκα του Μπαθ, ειδικά τη δεδομένη χρονική στιγμή. Δεν είχε ιδέα πώς θα τα κατάφερνε χωρίς τη δική του παρουσία. Όπως ήταν λογικό, σκέφτηκε τότε ξανά και τον Κρίστοφερ και οι τύψεις την πλημμύρισαν. Του έστειλε ένα λακωνικό μήνυμα: «Είμαι καλά, αύριο επιστρέφω». Μετά, απενεργοποίησε το τηλέφωνο της κι έκλεισε τα μάτια της. Αποκοιμήθηκε σχεδόν αμέσως, σκεπτόμενη το μέρος στο οποίο σκόπευε να πάει τον δούκα του Μπαθ το σαββατοκύριακο. Όμως, είδε ένα πολύ παράξενο όνειρο, το οποίο ήταν γεμάτο από τα κλάματα δυο παιδιών. Το ένα που έκλαιγε ήταν η Όντρυ, το ήξερε κι ας μην την είχε δει ποτέ, όσο για το άλλο, αυτό ήταν οπωσδήποτε το δικό της που επίσης δεν επρόκειτο να το κρατήσει ποτέ στην αγκαλιά της.