Η κατάρα των Λάγκερτον

16

Ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα όταν επέστρεψε η Καρολάιν στη γαλάζια σουίτα. Ο Καρλ είχε επιμείνει να τη συνοδεύσει μέχρι την πόρτα της κι εκείνη δεν του έφερε αντίρρηση, γνωρίζοντας πως ήδη κάκιζε τον εαυτό του για την αναπάντεχη συνάντηση τους με τον Άλμπερτ και τη Μπρέντα στο μπαρ. «Δεν υπάρχει λόγος να κατηγορείς τον εαυτό σου, η πληροφορία για την άφιξη μας εδώ διέρρευσε από κάποιον που δεν έπρεπε να μιλήσει, εσένα δε σε βαραίνει τίποτα, για αυτό σε παρακαλώ ξέχασε το και πήγαινε να ξεκουραστείς. Σου υπόσχομαι πως το ίδιο θα κάνω κι εγώ». Αυθόρμητα, έγειρε και τον φίλησε στο μάγουλο. «Πέρασα υπέροχα απόψε καλέ μου Καρλ, και τέτοια απρόοπτα με κάνουν να συνειδητοποιώ το πόσο πολύ μεγάλωσα». Εκείνος της άγγιξε φευγαλέα τα μαλλιά της κι ύστερα αφού της ευχήθηκε καληνύχτα, έφυγε για τα δικά του δωμάτια αφού βεβαιώθηκε πως η κοπέλα είχε μπει στα δικά της. Άλλαξε ρούχα μα δεν ξάπλωσε, μόνο δυνάμωσε τη θέρμανση. Κατόπιν, έβαλε ένα τελευταίο ποτό κι έλεγξε το κινητό του. Ευτυχώς δεν είχε λάβει κανένα άλλο μήνυμα με κάποιο ενοχοποιητικό στοιχείο, κι αυτό τον έκανε να ησυχάσει λίγο. Θυμόταν καλά πως είχε υποσχεθεί στην Αραμπέλα να της τηλεφωνήσει αλλά αυτό που είχε γίνει τον εμπόδιζε να το κάνει. Κι έτσι, έτριψε τα μάτια του και κάλεσε τον Γουίλλιαμ αδιαφορώντας για όλες τις συνέπειες που θα είχε η κλήση του αυτή. Εκείνος του απάντησε αμέσως. «Τι τρέχει Καρλ; Εκεί θα πρέπει να είναι αργά τη νύχτα τώρα». «Είναι και το ξέρεις, όμως υπάρχει ανάγκη να σου μιλήσω». «Σε ακούω, τι συμβαίνει; Έπαθε τίποτα η κόρη μου»; «Όχι, τίποτα απολύτως, τέλος πάντων, άκου»... Του εξιστόρησε όσο πιστότερα μπορούσε τα καθέκαστα, κι όταν τελείωσε, άφησε τον άλλο να ξεσπάσει την οργή του πάνω του. Όμως αντί για τις προσβλητικές κουβέντες που ανέμενε, μόνο το γέλιο του άλλου έφτασε στα αφτιά του. «Η κόρη μου άρχισε από τώρα να τιμάει το όνομα και την καταγωγή της, είμαι περήφανος για αυτή, μα δε μπορώ να πω το ίδιο και για εσένα πλέον, και αυτή είναι η δεύτερη φορά που με απογοητεύεις. Η ευθύνη για ό,τι συνέβη είναι αποκλειστικά δική σου. Κάνε τώρα ό,τι καλύτερο μπορείς, κι όταν επιστρέψεις με το καλό, τότε θα τα κουβεντιάσουμε όλα οι δυο μας». Ο Καρλ συμφώνησε μαζί του μην έχοντας άλλη επιλογή, κι ύστερα τον αποχαιρέτισε κι έκλεισε. Έβαλε να πιει ακόμη λίγο μπράντι, και μετά μπήκε στην κρεβατοκάμαρα του. Ξάπλωσε μα άργησε πάρα πολύ να αποκοιμηθεί. Όσο για τον γουίλλιαμ, δεν επρόκειτο να πει τίποτα στην Αραμπέλα ακόμη για τις νέες αυτές εξελίξεις. Το πρώτο πράγμα που έκανε ωστόσο το επόμενο πρωί, ήταν να τηλεφωνήσει στο προσωπικό κινητό του Πάτρικ. «Καλημέρα, πες μου πως δε σε ενοχλώ σε παρακαλώ»... «Καλημέρα γουίλλιαμ, δε με ενοχλείς, πώς μπορώ να σε βοηθήσω σήμερα; Το ξέρεις βέβαια πως ο καρλ λείπει από το Λονδίνο». «Και βέβαια το ξέρω αφού εγώ τον έστειλα στο Μανχάταν. Υπάρχει κάτι ακόμη που θα ήθελα να κάνεις για εμένα, πάντα με το αζημίωτο φυσικά». «Ποτέ δεν υπήρξε πρόβλημα στην πληρωμή μου γουίλλιαμ, πες μου λοιπόν». 'Θέλω να συγκεντρώσεις πληροφορίες για κάποια Μπρέντα Μπάριγκτον, όχι από αυτές τις επιφανειακές για τη ζωή και το οικογενειακό δέντρο και τις σπουδές της, μα για αυτά που φροντίζει εκείνη να κρύβει καλά από όλους, ακόμη κι από τον ίδιο της τον εαυτό. Στοιχηματίζω πως καταλαβαίνεις ακριβώς τι σου ζητάω, έτσι δεν είναι»; «Έννοια σου και το καταλαβαίνω απόλυτα. Θα τις έχεις κι αυτές άμεσα». «υπέροχα, ποτέ σου δε με απογοήτευσες Πάτρικ. Θα περιμένω, να έχεις μια όμορφη μέρα». Ο Γουίλλιαμ που είχε περάσει τη νύχτα εκείνη σε ξεχωριστή κρεβατοκάμαρα από την Αραμπέλα, άφησε το τηλέφωνο του πάνω στο κομοδίνο, και μετά πήγε να ετοιμαστεί για το πρωινό. Εκείνος ήταν που είχε αρχίσει να κατατρομάζει τον Καρλ στέλνοντας του την πρώτη ενοχοποιητική φωτογραφία από ένα τηλέφωνο που είχε ήδη καταλήξει στα σκουπίδια, και δε σκόπευε να σταματήσει. Όσο για την Αραμπέλα, θα χειριζόταν τα πράγματα πολύ διαφορετικά μαζί της. Ήταν η γυναίκα του και κάποτε την είχε αγαπήσει πολύ βαθιά, κι αυτό δεν άλλαζε, ακόμη κι αν σήμερα δεν ένιωθε ακριβώς το ίδιο για αυτή.