Η κατάρα των Λάγκερτον

26

Ο Κρίστοφερ επέστρεψε νωρίς στο σπίτι εκείνο το βράδυ. Κανονικά, θα έπρεπε να μείνει στο γραφείο του για να δουλέψει αφού το επικείμενο καινούριο άνοιγμα του ομίλου σήμαινε πως όλοι θα είχαν πολλά περισσότερα να κάνουν για τις επόμενες μέρες, η ανάγκη του όμως να μείνει μόνος υπερίσχυσε. Από τον προσωπικό του οδηγό έμαθε πως η Καρολάιν επρόκειτο να δειπνήσει με τη μητέρα τους, ενώ πως κι ο Γουίλλιαμ είχε ειδοποιήσει πως θα απουσίαζε μέχρι αργά. Ο Κρίστοφερ τον ευχαρίστησε. Ανέβηκε στο δωμάτιο του κι έκανε ένα μπάνιο. Ένιωθε κουρασμένος, την ίδια στιγμή όμως κυριευόταν κι από μια έξαψη που ήταν συνδεδεμένη με τις λίγες σελίδες που είχε γράψει. Έβαλε να πιει ένα ποτήρι κρασί, και κάθισε μπροστά στον υπολογιστή του. Τον άνοιξε, κι εμφάνισε τις σελίδες με το αστυνομικό του μυθιστόρημα. Καμιά ανάγκη δεν είχε να τις διαβάσει πάλι για να μπορέσει να συνεχίσει. Δοκίμασε το κρασί, κι ύστερα έδιωξε τα πάντα από το νου του, και γλίστρησε αποφασιστικά στις ζωές αυτών που είχε δημιουργήσει. Δεν το κατάλαβε το πώς πέρασαν οι τρεις επόμενες ώρες, αλλά όταν σταμάτησε και κοίταξε το ρολόι έβαλε τα γέλια. Ποτέ δεν περνούσε τόσο γρήγορα ο χρόνος όταν δούλευε, η σύγκριση όμως αυτή ήταν εντελώς άδικη. Αποθήκευσε τη νέα προσθήκη, και μετά, προτού αλλάξει γνώμη, την έστειλε στη Χίλντα. Ύστερα, σηκώθηκε για να ξεμουδιάσει. Και τότε έκανε τη σκέψη πως ίσως τελικά να μην ήταν πλασμένος για να διαδεχτεί τον πατέρα του στην προεδρεία του ομίλου. Ανατρίχιασε άθελα του, πώς ήταν δυνατό να σκέφτεται τέτοια πράγματα; Τι θα έκανε η Καρολάιν όταν θα αποσυρόταν ο Γουίλλιαμ; Μα τι άλλο; Θα τα έβγαζε πέρα μόνη της θαυμάσια. Επέστρεψε στο γραφείο και κοίταξε το κινητό του, τι κι αν της είχε στείλει μήνυμα; Εκείνη δε μπήκε καν στον κόπο να του απαντήσει, κι αυτό καλά θα έκανε να το συνηθίσει. Στο νου του ήρθε αμέσως μετά η Έβελιν, το τρακάρισμα των αυτοκινήτων τους πριν από λίγο καιρό του φάνηκε τώρα προφητικό. Θα τα κατάφερνε άραγε να συνέλθει ποτέ; Πήγε και βρήκε το σκουλαρίκι της, το λάφυρο εκείνης της σύγκρουσης. Το κράτησε για λίγα λεπτά ανάμεσα στα δάχτυλα του. Αν η κοπέλα συνερχόταν, τότε θα της το έδινε ξανά, χωρίς να της ζητήσει κανένα αντάλλαγμα όπως την είχε απειλήσει τότε πως θα έκανε. Το κλείδωσε ξανά στο γραφείο του. Τότε κουδούνισε χαμηλά το τηλέφωνο του. Το πήρε να το κοιτάξει αν και ήταν βέβαιος πως το μήνυμα προερχόταν από τη Χίλντα. «Θέλω κι άλλο Κρίστοφερ, μην καθυστερείς, εθιστικό κι απολύτως συναρπαστικό, όπως άλλωστε κι εσύ. Θα βρίσκομαι στο Λονδίνο γύρω στις δέκα αύριο, άλλαξα την πτήση, θα έρθεις να με πάρεις; Έχω κλείσει δωμάτιο στο ίδιο ξενοδοχείο». Δε μπήκε στον κόπο να ελέγξει την ατζέντα με τα αυριανά του ραντεβού. Κάτι μέσα του επαναστατούσε υπογείως, κι αυτός αντί να το κατευνάσει, του έδινε άφοβα χώρο για να εξαπλωθεί. «Ναι φυσικά, μην ανησυχείς, θα είμαι εκεί στην ώρα μου, εσύ σκέψου μόνο που θέλεις να πάμε. Όσο για το βιβλίο, θα καθίσω τώρα κιόλας να γράψω ακόμη ένα κεφάλαιο για να σου το στείλω απόψε». «Τέλεια, θα το διαβάσω το πρωί στη διάρκεια της πτήσης. Άκου, ξέχνα τον διαγωνισμό, έχω μια πολύ καλύτερη ιδέα, γνωρίζω τον επικεφαλής του «Βιβλιοδρομίου». Πρόκειται για έναν πολύ αξιόλογο άνθρωπο, για τον εκδοτικό οίκο δε θα μιλήσω επειδή είμαι βέβαιη πως εσύ ξέρεις καλύτερα την ποιότητα των βιβλίων που εκδίδει. Τι θα έλεγες να το γράψεις όσο γρηγορότερα μπορείς και μετά να πάμε μαζί να δούμε τον υπεύθυνο για να του το δώσουμε; Σκέψου το και θα το κουβεντιάσουμε το πρωί. Λοιπόν, περιμένω το επόμενο κεφάλαιο, καληνύχτα». Τον έπιασε ζάλη όταν διάβασε το μήνυμα. Η γυναίκα αυτή του άνοιγε τη μια πόρτα μετά την άλλη. Μα γιατί; Για καλό ή για κακό είχε μπει στη ζωή του; Είχε αρπαχτεί από πάνω της βλέποντας τη σαν σανίδα σωτηρίας μετά από όλα όσα είχαν προηγηθεί αλλά πού θα τον έβγαζε αυτός ο δρόμος; Γιατί δεν τον άφηνε ήσυχο; Έβαλε ακόμη λίγο κρασί στο ποτήρι του. Ποιον ξεγελούσε; Δεν ήθελε να τον αφήσει ήσυχο. Αναστέναξε και κάθισε πάλι στην πολυθρόνα του γραφείου του. Της είχε υποσχεθεί άλλο ένα κεφάλαιο, και δε θα την απογοήτευε...