Η κατάρα των Λάγκερτον

34

«Δε μπορεί να το εννοείς αυτό τώρα παιδί μου»! Ο Τζον άφησε κάτω το πιρούνι του. Βρισκόταν στη μεγάλη τραπεζαρία παρέα με τον Άλμπερτ εκείνο το πρωί, η μέρα των γενεθλίων της Αραμπέλα Λάγκερτον είχε μόλις φτάσει, κι ο Άλμπερτ είχε λάβει την επίσημη πρόσκληση για να παραστεί στη δεξίωση. Έτσι, του ήταν αδύνατο να κρύψει το γεγονός πως είχε επικοινωνήσει με την Καρολάιν τόσο πρόσφατα. «Γιατί αντιδράς έτσι; Εσύ δεν ήσουν που ήθελες να παραστώ στα εγκαίνια του ξενοδοχείου τους πριν από λίγο καιρό»; Ο Τζον ξεφύσηξε αρχίζοντας να τρώει ξανά την ομελέτα του. «Αυτό ήταν κάτι άλλο, κυρίως με ενδιέφερε να τους κατασκοπεύσεις». Ο Άλμπερτ χαμογέλασε ανασηκώνοντας αδιόρατα τους ώμους. «Και τι με εμποδίζει να κάνω το ίδιο κι αυτή τη φορά»; «Ο εγωισμός σου, δε θέλεις να κλέψεις καμιά ιδέα από αυτούς». «Σύμφωνοι μα την ευκαιρία να τους ακούσω να ανακοινώνουν τα νέα για την εξαγορά του αμερικάνικου ομίλου δε θα τη χάσω με τίποτα». «Για αυτό θα πας δηλαδή»; Τελικά ο Τζον τράβηξε πίσω την καρέκλα του και σηκώθηκε αφού του ήταν αδύνατο να φάει. Ο Άλμπερτ τον μιμήθηκε. «Ναι πατέρα, τη δουλειά έχω στο μυαλό μου. Καταλαβαίνω καλά πως η γαμήλια δεξίωση της Σελίνα Ντίξον δεν αρκεί σε καμία περίπτωση για να επισκιάσει το νέο άνοιγμα των Λάγκερτον». «Τότε σκέψου, πρέπει να κάνουμε πολλά βήματα στο χώρο των ξενοδοχειακών». Ο Άλμπερτ κατένευσε και πήγε προς την πόρτα. «Πού είναι η Μπρέντα; Ναι, θα το ξανασυζητήσουμε αυτό το θέμα». «Έφυγε για την κλινική, θα κάνει παρέα στην Έβελιν μέχρι να πάω κι εγώ να της μιλήσω». Κοιτάχτηκαν γεμάτοι θλίψη. Ήταν αλήθεια πως η κοπέλα είχε αρχίσει να ανακτά και την πνευματική της διαύγεια, αλλά και πως ένα μέρος της αδάμαστης προσωπικότητας της έβγαινε στην επιφάνεια. Τα αιτήματα της για να τη βοηθήσουν να σηκωθεί από το κρεβάτι γίνονταν όλο και πιο επιτακτικά. «Δε μπορούμε να το καθυστερήσουμε κι άλλο, εγώ θα της μιλήσω». Ο Άλμπερτ δάγκωσε ανήσυχος το κάτω του χείλος. «Να ακυρώσω τη σύσκεψη για την αγορά της νέας θαλαμηγού για να μπορέσω να έρθω κι εγώ»; «Όχι δε χρειάζεται, η δουλειά έμεινε πίσω και το ξέρεις, για αυτό θα σε παρακαλέσω να με εκπροσωπήσεις, γνωρίζεις μέχρι ποιο ποσό μπορούμε να δαπανήσουμε'. «Φυσικά, αν προλάβω όμως θα έρθω νωρίτερα στην κλινική». «Εντάξει τότε, θα σε περιμένω». Ο Τζον βγήκε πρώτος από το σπίτι, και πριν τον μιμηθεί, ο Άλμπερτ έστειλε ένα γραπτό μήνυμα στα γρήγορα στην Αμάντα. «Καλημέρα, στις εφτά και μισή να είσαι έτοιμη, σου υπόσχομαι να σε πάω κάπου που όχι μόνο θα περάσεις υπέροχα. Αλλά θα λάβεις τόσα ερεθίσματα που θα σου είναι αδύνατο να μην κάνεις την αρχή ενός καινούριου βιβλίου». Μπήκε στο αμάξι του μα δεν έβαλε αμέσως μπροστά. Σκέφτηκε όλα όσα είχαν γίνει μέσα στις τελευταίες μέρες. Θυμήθηκε τους τρεις τους να στολίζουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο και τους γιατρούς να τους επιτρέπουν με κάποια επιφύλαξη να δείξουν τις φωτογραφίες τους στην Έβελιν, θυμήθηκε την αδερφή του να κλαίει και να γελάει ταυτοχρόνως κοιτώντας τες... Θυμήθηκε τον ίδιο παρέα με την Αμάντα να ανοίγουν ένα μπουκάλι κόκκινο ξηρό κρασί, κι εκείνη λίγο αργότερα να τυλίγει τα χέρια της γύρω του... Θυμήθηκε την Καρολάιν να πασχίζει να του κλείσει το τηλέφωνο και την καρδιά του να χτυπάει άγρια στο άκουσμα και μόνο της φωνής της... Βόγκηξε και τελικά έβαλε μπροστά κι έφυγε, αναπτύσσοντας ταχύτητα.