Η κατάρα των Λάγκερτον

27

Ούτε ο ίδιος ο Κρίστοφερ δεν περίμενε να νιώσει μια τόσο δυνατή χαρά στη θέα της Χίλντα να κατεβαίνει από το αεροπλάνο. Ήταν ντυμένη με απλά σπορ ρούχα, και κρατούσε μια χειραποσκευή, η βαλίτσα της θα βρισκόταν αναμφίβολα στον ειδικό χώρο με όλες τις υπόλοιπες. Τον είδε αμέσως, και του κούνησε ζωηρά το χέρι. Ο Κρίστοφερ έτρεξε να την αγκαλιάσει πριν το μετανιώσει. «Καλώς την, ευτυχώς τα κατάφερες'. Της χάιδεψε τα μαλλιά που ήταν γυαλιστερά και μοσχοβολούσαν ακριβό σαμπουάν φρεσκάδας. «Δεν υπήρχε περίπτωση να μην έρθω, ειδικά τώρα που διάβασα και το τελευταίο κεφάλαιο που μου έστειλες. Δε σου κρύβω πως διατηρούσα τις αμφιβολίες μου για το αν θα κατάφερνες να το ολοκληρώσεις». Ο Κρίστοφερ γέλασε. Η αλήθεια ήταν πως το είχε ξενυχτίσει για να το προλάβει, αφού σε καμιά περίπτωση δεν ήθελε να την απογοητεύσει. Η Χίλντα τον πήρε από το χέρι, και πήγαν μαζί να πάρουν τη βαλίτσα της. «Τι θέλεις να κάνουμε σήμερα; Και πόσο χρόνο έχουμε στη διάθεση μας»; «Όλη τη μέρα, δε σκοπεύω να πάω καθόλου στον όμιλο». Της την πήρε από το χέρι, για να τη σύρει μέχρι το αυτοκίνητο του. Εκείνη τον ακολούθησε προσπαθώντας να συγκρατήσει τη χαρά της. Τον κλειστό του χαρακτήρα τον είχε διακρίνει από την πρώτη στιγμή, κι είχε αποφασίσει να προχωρήσει αργά και προσεκτικά, αυτό που αγνοούσε όμως ήταν πως αυτό οφειλόταν στα νοσηρά προβλήματα του Κρίστοφερ. «Λέω να πάμε πρώτα στο ξενοδοχείο σου για να αφήσουμε τα πράγματα στο δωμάτιο σου, κι ύστερα να βγούμε για μια μεγάλη βόλτα, δεν έχεις προπόνηση σήμερα, έτσι δεν είναι»; Ο Κρίστοφερ της έκλεισε το μάτι. «Όχι αλλά κι αν είχα θα την ακύρωνα, εντάξει, πες μου μέρη που σου αρέσουν». Αυτό κι έκανε ο Κρίστοφερ, και ώσπου να φτάσουν στο ξενοδοχείο, η ατμόσφαιρα ανάμεσα τους είχε ζεσταθεί για τα καλά. Η Χίλντα μίλησε με τους υπαλλήλους της ρεσεψιόν ρυθμίζοντας τις λεπτομέρειες της παραμονής της εκεί, ενώ ο Κρίστοφερ την περίμενε διακριτικά έξω. Δεν ήθελε να τραβήξει ανεπιθύμητα μάτια πάνω του. Όταν εκείνη ήταν έτοιμη πήγε να τον βρει. «Έλα, ας ανέβουμε, δε θα αργήσουμε καθόλου». Ο Κρίστοφερ συγκατένευσε κι εκείνη προπορεύτηκε. Στα λίγα λεπτά που έμεινε μόνος, είχε κιόλας προλάβει να σκεφτεί την Καρολάιν. Θα δινόταν άραγε στο δούκα του Μπαθ; Θα του επέτρεπε να συνεχίσει να την πολιορκεί; Η Χίλντα ξεκλείδωσε την πόρτα του δωματίου και μπήκε πρώτη. «Εκεί θα στέκεσαι»; Ο Κρίστοφερ έβαλε άθελα του τα γέλια και την ακολούθησε στο εσωτερικό. Η Χίλντα άνοιξε τη βαλίτσα της, και πέταξε μερικά πράγματα στο μπάνιο όσο και στη ντουλάπα. Μετά από λίγο όμως τα παράτησε και τον πλησίασε. «Κάτι πάνω σου άλλαξε, τι συμβαίνει; Δείχνεις αφηρημένος. Αν έχεις δουλειά μπορείς απλά να μου το πεις, θα καταλάβω και θα σε περιμένω να την τελειώσεις». Ο Κρίστοφερ άδειασε τον αέρα από μέσα του κι έκανε κι αυτός ένα βήμα προς το μέρος της. Δεν ήταν ανόητος, και η στάση της κοπέλας αυτής δεν άφηνε περιθώρια αμφιβολίας. Ο τρόπος της όμως δεν ήταν ούτε χυδαίος ούτε άκομψος, κι άλλωστε από την πρώτη στιγμή του είχε δείξει το ενδιαφέρον της. «Δεν έχω δουλειά Χίλντα, ξύπνησα και κοίταξα την ώρα, ανυπομονούσα να περάσει για να έρθω να σε πάρω». «Ήρθες, κι ήρθα κι εγώ». Ο Κρίστοφερ κατάλαβε πως αν ήταν να κάνει κάτι, τότε αυτή θα ήταν η σωστότερη στιγμή. Έτσι, έκανε αργά τα τελευταία βήματα που τους χώριζαν, και τύλιξε τα χέρια του γύρω από τους ώμους της. Η Χίλντα αναστέναξε και σφίχτηκε πάνω του. «Είχα αρχίσει να ανησυχώ πως δε θα το έκανες ποτέ αυτό». «Δεν υπήρχε περίπτωση να μην το κάνω, ήθελα απλά να είμαστε σίγουροι και οι δυο». Η Χίλντα ανασήκωσε το κεφάλι της να τον κοιτάξει, τα χείλη της ήταν ήδη μισάνοιχτα. «Και τώρα είμαστε, έτσι δεν είναι»; Η φωνή της είχε βγει κάπως πιο βραχνή, κι ο Κρίστοφερ ευχαρίστησε το θεό που του την είχε στείλει κοντά του. Δεν έπρεπε να την αφήσει να φύγει, ήταν ένα πλάσμα ευγενικό κι εξωστρεφές, ήταν αυτό που είχε ανάγκη. «Ναι, τώρα είμαστε». Χαμήλωσε το κεφάλι και τη φίλησε. Και η γεύση της ήταν το ίδιο καλή με όλα τα υπόλοιπα πάνω της.