Η κατάρα των Λάγκερτον

37

«Θα χρειαστούμε έναν πολύ καλό δικηγόρο για την Έβελιν». Ο Τζον αναστέναξε και κάθισε στο κρεβάτι, δίπλα ακριβώς από τη Μπρέντα που είχε ξαπλώσει πολύ νωρίτερα. Η ζαλάδα που την είχε παιδέψει στην κλινική που εξακολουθούσε να νοσηλεύεται η Έβελιν της είχε περάσει, αισθανόταν όμως ακόμη έντονη κόπωση. «Το ξέρω, δυστυχώς εγώ δεν είμαι η κατάλληλη για να σου προτείνω οποιονδήποτε, θαρρώ όμως πως το νομικό τμήμα του ομίλου διαθέτει ορισμένους κορυφαίους». Ο Τζον ήπιε μια γουλιά από το κόκκινο αφρώδες κρασί που είχε διαλέξει για να συνοδεύσει το κατά τα άλλα λιτό του δείπνο και κούνησε ικανοποιημένος το κεφάλι του. Δεν ήταν πως είχε θελήσει να πιει ένα ποτήρι με σκοπό να διασκεδάσει, μόνο λίγη χαλάρωση επιζητούσε, αφού οι τελευταίες ώρες ήταν επιζήμιες και για τον ίδιο συναισθηματικά και ψυχολογικά. «Αύριο το πρωί θα το κουβεντιάσω με τον Άλμπερτ κι έπειτα με τον διευθυντή του νομικού μας τμήματος. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη σημερινή αντίδραση της κόρης μου, το κλάμα της θα με στοιχειώνει για πάντα από εδώ και στο εξής». Η Μπρέντα έπνιξε άλλο ένα κύμα ναυτίας κι ανασηκώθηκε για να συρθεί λίγο πιο κοντά του στο κρεβάτι. «Το καταλαβαίνω αυτό αλλά δε θέλω να σκέφτεσαι έτσι, για κανέναν δεν ήταν εύκολο, αλλά η Έβελιν είχε κάθε λόγο να αντιδράσει έτσι. Πιστεύει πως η ζωή της ξέφυγε μέσα από τα χέρια της, αλλά εμείς θα βρούμε τον τρόπο να της δώσουμε να καταλάβει πως αυτό δεν είναι αλήθεια, έτσι δεν είναι»; Ο Τζον ήπιε ακόμη μια γουλιά από το κρασί του, και μετά, αφήνοντας το ποτήρι του στο διπλανό κομοδίνο πήρε τη Μπρέντα απαλά στην αγκαλιά του. «Ναι φυσικά, εννοείται πως είναι έτσι, αλλά θα χρειαστούμε την πειθώ όλου του κόσμου για να της αλλάξουμε γνώμη. Θα έπρεπε να ευχαριστεί το θεό που είναι ακόμη ζωντανή». «Δε θα μπορούσε να αρκεστεί σε αυτό έτσι απλά, δώσε της λίγο χώρο και θα δεις που θα συμβιβαστεί με τα νέα δεδομένα». Ο Τζον τύλιξε καλύτερα τη Μπρέντα με το πουπουλένιο πάπλωμα χωρίς ωστόσο να την αφήσει από τα χέρια του. «Με το μωρό τι θα γίνει και με τη»... «Σσσστ, θα δούμε, μην τα σκέφτεσαι εσύ αυτά τώρα, μπορεί να έφταιξε η κόρη μου για τα πάντα αλλά θα βρεθεί τρόπος να στρώσουν τα πράγματα». Η Μπρέντα αναστέναξε κι έκλεισε τα μάτια της. «Αυτοί που φεύγουν δε γυρίζουν πίσω Τζον». «Λες να μην το ξέρω; Δεν έχεις ιδέα για πόσα χρόνια έτρεφα αυταπάτες πως θα γίνει κάποιο θαύμα για να ξαναδώ την Άνναμπελ να μπαίνει στο σπίτι». Ο άνδρας δαγκώθηκε, καταλαβαίνοντας πως ίσως και να πικραινόταν η Μπρέντα από τις τόσο πολλές και συχνές αναφορές που έκανε κάθε τόσο στη νεκρή πρώτη του γυναίκα. Πάντως κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, εκείνη δεν το εξωτερίκευε ποτέ προς τιμήν της. «Έλα να ξεκουραστούμε για λίγο τώρα, κι αύριο θα δούμε τι θα κάνουμε». Ο Τζον συγκατένευσε και την ακούμπησε ξανά στο κρεβάτι για να μπορέσει κι αυτός να ετοιμαστεί για τον ύπνο. «Ο Άλμπερτ γύρισε ή όχι ακόμη; Πολύ θα ήθελα να μάθω πως πήγαν τα πράγματα στη δεξίωση των Λάγκερτον». «Κι εγώ το ίδιο μα όχι, μέχρι πριν από λίγο που ρώτησα το προσωπικό του σπιτιού δεν είχε επιστρέψει, θα τα μάθουμε όλα το πρωί, ίσως και να περνάει καλά εκεί εδώ που τα λέμε». «Ναι, δεν αποκλείεται». Η Μπρέντα του έκανε χώρο κι εκείνος ξάπλωσε στο πλάι της. «Θέλω να μάθω τα πάντα για τη συνοδό του». Η Μπρέντα πέρασε το ένα της χέρι γύρω από τους ώμους του Τζον, αγνοώντας τελείως το γεγονός πως η απλή αυτή της κίνηση, ξύπνησε μέσα του πλήθος αναμνήσεων από άλλες εποχές, περασμένες μα καθόλου λησμονημένες. «Φυσικά, μη νομίζεις πως κι εγώ ξέρω τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια». Έτσι τους πήρε και τους δυο ο ύπνος λίγα λεπτά αργότερα, ακριβώς την ώρα που ο Άλμπερτ έμπαινε επιτέλους στο μέγαρο των Άλιστερ.