Η κατάρα των Λάγκερτον

24

Όταν είδε ο Γουίλλιαμ τον Καρλ να κλείνει μαλακά την πόρτα του γραφείου του και να πηγαίνει προς το μέρος του, του έγνεψε να καθίσει στην πολυθρόνα που ήταν απέναντι ακριβώς από τη δική του. Μετά, τηλεφώνησε στη γραμματέα του ζητώντας της ευγενικά να φέρει καφέ και για τους δύο. Τέλος, σηκώθηκε, και πήγε να βεβαιωθεί πως το χρηματοκιβώτιο του ήταν σωστά κλειδωμένο. «Ομολογώ πως θα πρέπει να σε ευχαριστήσω για την αμέριστη στήριξη σου στο πρόσωπο της κόρης μου. Αν δεν είχες προτείνει να πας στο Μανχάταν, η Καρολάιν δε θα μάθαινε σύντομα για όλα αυτά τα προβλήματα του ομίλου Μπέλμοντ και Γκλας». Ο Καρλ που διέθετε και εμπειρία αλλά και οξυδέρκεια, δεν έδειξε να ευχαριστιέται με τα λόγια αυτά, το μόνο που έκανε ήταν να ανασηκώσει ελαφρά τα φρύδια σε απάντηση. Ο Γουίλλιαμ επέστρεψε στο γραφείο του αλλά αντί να καθίσει παρέμεινε όρθιος. «Ελπίζω πως θα εξακολουθείς να τη βοηθάς όσο περισσότερο μπορείς τώρα που θα αναλαμβάνει όλο και μεγαλύτερες ευθύνες». «Φυσικά θα το κάνω, είναι πανέξυπνη, γεννημένη επιχειρηματίας». «Αυτό το ξέρω, ωραία, αρκεί βέβαια να συνεχίζεις να δουλεύεις για τον όμιλο μας». Ο Καρλ σηκώθηκε από την πολυθρόνα του, τη στιγμή που έμπαινε η γραμματέας με τον δίσκο. Της τον πήρε από τα χέρια για να τη διευκολύνει αλλά και για να μπορέσει εκείνη να φύγει λίγο πιο γρήγορα, τώρα που η κουβέντα είχε μπει πια στο προκείμενο. Γέμισε ένα φλιτζάνι μέχρι πάνω και το έδωσε στον Γουίλλιαμ. «Αυτός ο καφές είναι ασύγκριτος, δε νομίζεις»; «Φυσικά, λοιπόν; Σκέφτεσαι να με απολύσεις; Τόσο πολύ σου κόστισε η απώλεια του Silver lake»; Ο Καρλ στάθηκε λίγο μακρύτερα από τον Γουίλλιαμ. Μπορεί να υπήρχε η Αραμπέλα ανάμεσα τους, δε μπορούσε εύκολα όμως να λησμονήσει κι όλα όσα είχαν δημιουργήσει μαζί. Κάποτε παλιά, ο Γουίλλιαμ του είχε δώσει ένα αστρονομικό ποσό για να τον εντάξει στο δυναμικό του ομίλου. Είχε διαβάσει πρόσφατα ένα μέρος της διατριβής του Καρλ στα ξενοδοχειακά, και είχε πειστεί κατευθείαν για την αξία του αλλά και για τη χημεία που θα είχαν οι δυο τους, κάτι που αποδείχθηκε σωστό πέρα για πέρα. «Μην υποτιμάς τον εαυτό σου Καρλ, το ξέρεις καλά πως όσο κι αν με λύπησε που χάθηκε αυτό το ξενοδοχείο δε θα σε έδιωχνα ποτέ για μια τέτοια απώλεια, ειδικά τώρα που ετοιμάζεσαι να μου φέρεις κάτι τόσο μεγάλο». Ο Καρλ ήπιε λίγο από τον καφέ του, απολαμβάνοντας τον όσο κι ο Γουίλλιαμ. Έπρεπε να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός αν ήθελε να αποφύγει όλες τις παγίδες που θα του έστηνε ο άλλος. «Τότε τι θα έλεγες να ανοίξουμε τα χαρτιά μας»; Ο Γουίλλιαμ έκανε μια θεατρινίστικη κίνηση ανοίγοντας διάπλατα τα χέρια του σαν βεντάλια. «Δεν έχω κανένα πρόβλημα, λοιπόν, πόσον καιρό κοιμάσαι με τη γυναίκα μου; Το γνώριζα καλά πως δε σου ήταν αδιάφορη, επιβεβαιώθηκα περίτρανα όταν χώρισες με την αρωματοποιό εκείνη, είχα όμως την ελπίδα πως η σύνεση και η λογική σου θα επικρατούσαν». «Δεν ξέρεις τι λες». «Μάλλον δε μπορείς να με μιμηθείς Καρλ, πόσον καιρό κοιμάσαι μαζί της; Έχω πολλή δουλειά σήμερα, εγώ ήμουν που σου έστελνα τις φωτογραφίες». Τελικά ο Καρλ πήγε να ξανακαθίσει στην πολυθρόνα, σφίγγοντας πάντα στα χέρια το φλιτζάνι. «Αυτό δεν έπρεπε να το κάνεις. Την Αραμπέλα δεν την πίεσα ποτέ, κι αν επέλεξε να έρθει σε εμένα, είχε τους λόγους της». «Όλα αυτά που μου λες και κουραστικά είναι και βαρετά. Όπως είδες, τη γυναίκα μου και τη σέβομαι και την τιμάω. Αυτά που μας ενώνουν είναι πάρα πολλά, και πρώτα από όλα τα παιδιά μας. Για αυτό θα σε παρακαλούσα πολύ να μην την ξαναπλησιάσεις». Ο Καρλ ακούμπησε τον καφέ πάνω στο γραφείο. Είχε αρχίσει να τον ενοχλεί το στομάχι του. «Είναι ελεύθερη να κάνει τις επιλογές της, εγώ δε θα τη διώξω». «Ούτε αν τη δεις να τα χάνει όλα; Ούτε αν βρω τον τρόπο να κάνω τα δίδυμα να απομακρυνθούν από κοντά της»; «Δε θα το κάνεις, δεν έχεις τα μέσα». «Αν συνεχίζεις να την προσεγγίζεις το λιγότερο που θα σου συμβεί είναι να χάσεις τη δουλειά σου και να μη μπορέσεις να την αντικαταστήσεις με καμιά άλλη εξίσου ή και λιγότερο καλή». Ο Γουίλλιαμ άρχισε να ανακατεύει αδιάφορα μερικά χαρτιά που ήταν βαλμένα μπροστά του για να τα υπογράψει. «Αν με απολύσεις, τότε θα βρω με τη σειρά μου έναν τρόπο για να κηλιδώσω τη φήμη του ομίλου σου». Ο Γουίλλιαμ παράτησε τα χαρτιά. «Μη λες πράγματα που δε μπορείς να κάνεις». «Έχεις μυστικά όπως όλοι». «Αφού είναι μυστικά, τότε δεν τα ξέρεις ούτε κι εσύ». «Θα αφήσω την Αραμπέλα να επιλέξει ελεύθερα, διότι αυτό έκανα πάντα». Ο Καρλ σηκώθηκε και άρχισε να πηγαίνει προς την πόρτα. «Τα παιδιά της τα λατρεύει, είναι κρίμα να τα στερηθεί». «Έχω δουλειά Γουίλλιαμ όπως κι εσύ». «Φρόντισε να έχουν τελειώσει όλα μεταξύ σας μέχρι και τη μέρα των γενεθλίων της αν έχεις την καλοσύνη. Ισχυρίζεται πως κάτι σημαντικό θα μας αποκαλύψει, κι ελπίζω να πρόκειται για κάτι ευχάριστο. Το μυαλό σου εξακολουθεί να δουλεύει υπέροχα, μη στερείς τον εαυτό σου από τον όμιλο». Ο Γουίλλιαμ πήρε αποφασιστικά στο χέρι το ασημένιο του στυλό με τα αρχικά του ονόματος του, κι άρχισε να υπογράφει το πρώτο χαρτί, ενώ ο Καρλ έβγαινε από το γραφείο. Το μόνο που ήθελε εκείνη τη στιγμή ήταν να πάει στο δικό του και να πιει κάποιο φάρμακο για το στομάχι του.