Η κατάρα των Λάγκερτον

40

Για τους Άλιστερ η μέρα που είχε αρχίσει ήταν διπλά σημαντική. Από τη μια, η Έβελιν θα έβγαινε επιτέλους από την κλινική στην οποία νοσηλευόταν για τόσο πολύ καιρό, κι από την άλλη το Silvr lake θα έκανε πια το επίσημο άνοιγμα του με τη νέα του μορφή, κι αυτό γιατί είχε φτάσει η στιγμή για το γάμο και τη δεξίωση της Σελίνα Ντίξον. Η Έβελιν βέβαια δε θα επέστρεφε στο σπίτι αφού θα μεταφερόταν απευθείας σε ένα κορυφαίο ιδιωτικό κέντρο αποκατάστασης, και πάλι όμως, όλοι πίστευαν πως από μόνη της η αλλαγή αυτή ήταν θεαματική. Για τις τελευταίες ημέρες, σχεδόν αδιάκοπα, μια δικηγόρος που είχε διαλέξει ο Τζον που άκουγε στο όνομα Μαντλίν Ονίλ, την επισκεπτόταν στο δωμάτιο της περνώντας χρόνο μαζί της κουβεντιάζοντας για το ατύχημα και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτό είχε γίνει. Οι κατηγορίες που της είχαν απαγγελθεί και πολλές ήταν και βαριές, και ο δρόμος που είχε μπροστά της να διανύσει ήταν μακρύς και δύσκολος. Ο Τζον τηλεφωνούσε τα περισσότερα βράδια της εβδομάδας στην Έβελιν ζητώντας της πληροφορίες για τον τρόπο με τον οποίο επρόκειτο να υπερασπιστεί την κόρη του, ώσπου στο τέλος κατέληξε να τη φέρει σε δύσκολη θέση. Η Μπρέντα από την πλευρά της φρόντιζε να βρίσκεται παντού την ίδια στιγμή ενθαρρύνοντας τον Άλμπερτ στις προετοιμασίες της δεξίωσης, και κρατώντας συντροφιά στην Έβελιν τα απογεύματα, καταφέρνοντας να πετύχει την αποδοχή της από εκείνη για δεύτερη φορά. Το πρωί αυτό, στο τραπέζι, έδειχναν και οι τρεις τους χαρούμενοι και γεμάτοι έξαψη. «Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μπορούμε να κάνουμε, η Σελίνα είναι πλήρως ικανοποιημένη, στις οχτώ θα φτάσουν οι πρώτοι καλεσμένοι». Ο Άλμπερτ μόλις που άγγιζε τον καφέ του αδιαφορώντας εντελώς για το φαγητό. «Το ξέρω, μίλησα χθες το βράδυ μαζί της, τα ποτά πότε θα φτάσουν»; «Νωρίς το μεσημέρι, θα είμαι εγώ εκεί πατέρα, μην ανησυχείς, εσύ να πας στην κλινική μαζί με τη Μπρέντα, δε θέλω να νιώσει άσχημα η Έβελιν». Ο Τζον κατένευσε βάζοντας κι άλλο καφέ. «Έχεις δίκιο, αυτό θα κάνουμε, αν ήταν αλλιώς τα πράγματα μαζί μας θα ήταν και η Έβελιν απόψε». «Δε χρειάζεται να τα σκέφτεσαι αυτά τώρα, η Έβελιν θα συνέλθει, λοιπόν, φεύγω τώρα για να προλάβω τα πάντα». Πήγε προς την πόρτα αλλά κοντοστάθηκε κοιτώντας πάλι τον πατέρα του που του χαμογελούσε. «Να ξέρετε πως έχω προσκαλέσει στη σημερινή δεξίωση και την Καρολάιν Λάγκερτον, σε συνεννόηση βεβαίως με τη Σελίνα. Της το χρωστούσα αφού είχα βρεθεί κι εγώ στο Αραμπέλα για τη δεξίωση των γενεθλίων της μητέρας της». Παγωμένη σιωπή επικράτησε για λίγο μα την έσπασε ο Τζον. «Καλά έκανες παιδί μου, αμφιβάλλω αν θα σπάσει το πένθος της για να παραστεί, μα της το όφειλες, κι άλλωστε κι από επιχειρηματικής άποψης η κίνηση σου είναι σωστή». Ο Άλμπερτ έγνεψε βγαίνοντας. Η Μπρέντα έπιασε το χέρι του Τζον. «Θα πάει ψηλά ο γιος σου». «Ποιος από τους δύο»; Την αγκάλιασε. «δεν ξέρουμε ακόμη, είναι νωρίς». «Γερό να μας έρθει και θα το λατρεύουμε είτε είναι αγόρι είτε κορίτσι. Θέλω να προσέχεις πολύ τον εαυτό σου σήμερα εντάξει; Ας δούμε τι θα γίνει με την κόρη μου κι έχουμε κι ένα γάμο να κανονίσουμε» «Έχω υπομονή Τζον». 'δεν αντιλέγω αλλά πρέπει να νοιαστούμε και για το πλασματάκι που κουβαλάς, έλα, πάμε να φύγουμε τώρα, η μέρα μόλις αρχίζει».