Η κατάρα των Λάγκερτον

1

Η Καρολάιν Λάγκερτον έκλεισε το φιρμάτο κραγιόν της που είχε στο καπάκι με χρυσά γράμματα το όνομα γνωστού οίκου μόδας και μετά κοιτάχτηκε στον καθρέφτη για τελευταία φορά. Το αποτέλεσμα θα έπρεπε να είναι συγκλονιστικό, και ήταν. Η ομορφιά της ήταν ήδη αδιαμφισβήτητη και πολλοί από όσους θα συνέρρεαν εκείνο το βράδυ στο μέγαρο των Λάγκερτον, θα το έκαναν απλώς και μόνο για να μπορέσουν να τη δουν από κοντά. Ήταν λεπτή και ψηλή, με καλλίγραμμο μαυρισμένο παρά την εποχή σώμα. Η μέση της ήταν δαχτυλιδένια, είχε ξανθά μακριά ολόισια μαλλιά που της έφταναν μέχρι τη μέση και μάτια καταγάλανα που θύμιζαν λίμνες από ζαφείρια. Αν τα κοιτούσε κανείς πολύ προσεκτικά, τότε θα μπορούσε στο βάθος να διακρίνει και μια ιδέα ενός επίσης εκτυφλωτικού πράσινου. Το φόρεμα που είχε ραφτεί ειδικά για τη μέρα εκείνη, ήταν μαύρο και στενό, γεμάτο με πέτρες σβαρόφσκι στα μανίκια και στο στήθος. Το συνόδευσε με μαύρες ψηλές γόβες ενώ τα κοσμήματα της ήταν φτιαγμένα από ατόφιο χρυσάφι και σμαράγδια. Θα γιόρταζαν τα γενέθλια της, και του αδερφού της φυσικά, σε μια δεξίωση που είχε απορροφήσει όλο τον χρόνο της Αραμπέλα Λάγκερτον εδώ και καιρό. Έκλειναν τα 22 τους χρόνια. Η μέρα αυτή αποτελούσε ορόσημο πάντα για τους Λάγκερτον αφού από την επομένη κιόλας τα τέκνα έμπαιναν με τρόπο ενεργό στο διοικητικό συμβούλιο του τεράστιου ομίλου, κύριοι μέτοχοι του οποίου ήταν τα μέλη της οικογένειας. Ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα απομακρύνθηκε από την τουαλέτα και κάθισε στο κρεβάτι της για λίγο. Αν δεν ήταν εκείνη η καταραμένη σκιά που τη βασάνιζε τις τελευταίες αυτές μέρες, τότε θα τολμούσε να ισχυριστεί πως ήταν ευτυχισμένη, όμως δεν ήταν. Είχε κάνει ένα λάθος τρομερό κι ανομολόγητο, και πολύ φοβόταν πως έφτασε η στιγμή να το πληρώσει, τώρα ακριβώς που αποφάσισε να το θάψει για πάντα στο παρελθόν. Άνοιξε ένα συρτάρι και πήρε από μέσα έναν ροζ αρωματισμένο με λεβάντα φάκελο. Πάνω του είχε το όνομα της καθώς κι εκείνο του δούκα του Μπαθ. Της είχε στείλει την επιστολή πριν από λίγες μέρες. Δεν τον είχε δει ποτέ αλλά οι φήμες έδιναν κι έπαιρναν πως επρόκειτο για έναν πολύ όμορφο άνδρα. Είχε ζητήσει να τη δει, κι εκείνη έπειτα από παρότρυνση των γονιών της τον προσκάλεσε στα γενέθλια της. Δε θα το έκανε αν δεν είχε κοντέψει να πέσει στο χείλος του γκρεμού. Άγγιξε το στομάχι με την αλάθητη απόδειξη της αμαρτίας της με τρόμο, όταν χτύπησε απαλά η πόρτα της. Φοβισμένη τράβηξε το χέρι της. Μόνο ένας άνθρωπος της χτυπούσε πάντα την πόρτα με τον τρόπο αυτό.