Η κατάρα των Λάγκερτον

17

Όταν μπήκε τελικά η Νίνα στο γραφείο της, ήταν περασμένες εννιά. Το χαμόγελο όμως που στόλιζε το πρόσωπο της ολόκληρο φτάνοντας και στα μάτια της, ήταν ακτινοβόλο και το μεγαλύτερο για τη μέρα εκείνη. Ο Γουίλλιαμ είχε όντως χαρεί με την παρουσία της στο γραφείο του, και δε βιάστηκε καθόλου να την αποχωριστεί, αν κι όπως της ομολόγησε όταν έψαχνε για τα ρούχα του ανάμεσα στα δικά της, ήταν αποφασισμένος να δειπνήσει με την οικογένεια του το ίδιο βράδυ, πράγμα που έκανε. Η Νίνα από τη μεριά της αφού δεν είχε κανέναν να την περιμένει, πήγε στο γραφείο της κι άναψε τα φώτα. Μετά, έβγαλε τα παπούτσια της, κι ενεργοποίησε τον ηλεκτρονικό της υπολογιστή. Κατέβασε και το σταθερό τηλέφωνο για να μην την ενοχλήσει κανείς, κι άρχισε να ψάχνει ανάμεσα στα εισερχόμενα της για αυτό που την ενδιέφερε. Δεν άργησε να το βρει, οι πληροφορίες για τη Σοφία Καμένσκα ήταν όλες εκεί. Τα μάτια της διέτρεξαν την οθόνη, αλλά το αναμενόμενο ρίγος συγκίνησης δεν ήρθε ποτέ. Η Σοφία, ζούσε όχι μόνο στο Λονδίνο, αλλά και πολύ κοντά στη γειτονιά της. Το μήνυμα έγραφε πως εκείνη την περίοδο φιλοξενούσε μάλιστα στο σπίτι της και μια καλή της φίλη, παγκόσμια πρωταθλήτρια στην ενόργανη γυμναστική. Άθελα της η Νίνα γέλασε κυνικά. Μήπως ταίριαζαν τόσο επειδή μπορούσαν να κομπάζουν η μια στην άλλη για τις επιτυχίες τους του μακρινού παρελθόντος; Όταν πίστεψε πως αυτά που είχε μάθει για τη Σοφία ήταν αρκετά, έβγαλε το κινητό της από την τσάντα της και κάλεσε πάλι τον άνδρα που έκανε τα πάντα φύλλο και φτερό για λογαριασμό της, αφού προηγουμένως όμως είχε φροντίσει να μεταφέρει στον λογαριασμό του ένα καλό ποσό. Εκείνος, της απάντησε σχεδόν αμέσως. «Είσαι ευχαριστημένη από όσα βρήκες εκεί να σε περιμένουν»; Η Νίνα άναψε με τον χρυσό της αναπτήρα ένα τσιγάρο, αρχίζοντας να το απολαμβάνει. «Ναι, πολύ ευχαριστημένη, ελπίζω κι εσύ το ίδιο». «Αλίμονο, λοιπόν; Τι άλλο έχεις για εμένα»; Η γυναίκα έβγαλε από την τσάντα της τις σελίδες του ημερολογίου του Κρίστοφερ που τις είχε σκανάρει κι εκτυπώσει. «Αυτό που θέλω δε νομίζω να σε δυσκολέψει καθόλου». Του εξήγησε με λίγα λόγια αυτά που είχε στα χέρια της, κι ύστερα τον άκουσε να γελάει. «Αυτό που χρειάζεσαι, ως κι ένα παιδί μπορεί να το βρει εύκολα στο διαδίκτυο». «Δεν είμαι παιδί και δεν έχω»... «Ναι, το ξέρω, δεν έχεις χρόνο για χάσιμο. Στείλε μου ηλεκτρονικά τα κείμενα και θα σου τα αποκρυπτογραφήσω εγώ». «Και πώς θα είμαι βέβαιη πως δε θα τα διαβάσεις ποτέ»; Άναψε άλλο ένα τσιγάρο. «Λυπάμαι, μα δε θα είσαι ποτέ σίγουρη εκατό τοις εκατό, το καταλαβαίνεις, είναι θέμα εμπιστοσύνης». Βράζοντας από θυμό, επειδή αναγνώριζε καλά την αλήθεια των λόγων του, βάλθηκε να κάνει κάμποσα διαδοχικά κλικ με το ποντίκι. Λίγα λεπτά αργότερα, εκείνος λάμβανε το ηλεκτρονικό της μήνυμα. «Δεν έχεις λόγο να ανησυχείς. Το ξέρουμε καλά και οι δυο πως εσύ θα διαβάσεις τις τυπωμένες σελίδες, κι εγώ τις ηλεκτρονικές. Τα περισσότερα θα τα καταλάβεις από μόνη σου, αλλά να περιμένεις μήνυμα μου αργότερα απόψε ή πολύ νωρίς αύριο το πρωί. Δε θα προδώσω τα μυστικά σου, επειδή αν το κάνω ξέρω πως δε θα έχω την ευκαιρία να επανορθώσω». Τελικά η Νίνα γέλασε κι εκείνη. «Σωστά τα λες, σε αφήνω τότε, και θα περιμένω νέα σου». Αναστέναξε, και πέταξε το τηλέφωνο μέσα στην τσάντα της. Είχε αρχίσει να πεινάει, ήταν ώρα να φύγει από εκεί. Άλλωστε, θα έπιανε δουλειά κανονικά αύριο. Στη Σοφία θα τηλεφωνούσε όταν θα έβρισκε μια στιγμή ησυχίας, κάτι που σπάνια συνέβαινε στα κεντρικά γραφεία του ομίλου. Μάζεψε τα πράγματα της κι έφυγε. Θα δειπνούσε ολομόναχη σε ένα από τα αγαπημένα της εστιατόρια, προσπαθώντας να μη σκέφτεται πολύ τον γουίλλιαμ. Έτσι κι αλλιώς, ακόμη κι αν δεν τη χώριζε ποτέ την Αραμπέλα, μαζί της θα περνούσε πάντα το μεγαλύτερο μέρος της μέρας του.