The Unknown Rebels

CHAPTER 38

NARIAH RIYE VELNIROÑIA

Pagkamulat ko ng aking mga mata ay bumungad sa'kin ang walang katao-taong paligid. Walang puno ang nakapaligid tanging isang patag ng lupain lang ang aking nakikita.

Matagal akong napaisip kung anong nangyari sa'kin bago ako mapunta dito.

Ah yes, I remembered. After I tried to open the memento, magic circles emerged around me and then I lost conciousness.

Tumingin ako muli sa paligid. Great, what will I do now? Where did that thing take me?

Tutulala na ba ako rito? Anong gagawin ko? Pagmamasdan ang nakakalungkot na tanawin tapos malulungkot rin ako? Alalahanin lahat ng mga pangyayari sa buhay ko? Wala namang interesado sa buhay ko, puro mga pangyayaring hindi kanais-nais.

I sat silently on the grass and gazed at the sky, which is so plain to see.

Suddenly, I feel lonely. My friends are not here. Raiko and Keiro is also not here. I'm all alone in this unknown place.

I am mortified by how I feel right now. Why do I feel this way whenever I'm alone? Why do the emotions I'm attempting to conceal resurface? It's so annoying! Because of this freakin' silence that has set seems to make me realize how lonely I am.

"You're not lonely, my little one."

"How do you know? You don't even know me."  Mataray kong sambit.

"I know everything about you... I have known you since you were born, my little one."

"What are you? A stalker?" Mapanuya kong tanong.

Narinig ko ang mahina niyang pagtawa. Kumunot ang aking noo at maya-maya lang ay nanlaki rin agad ang aking mga mata ng marealize na may kausap pala ako.

Napatayo ako ng wala sa oras at pumaharap ako mula sa likuran. Pagkalingon ko ay nakita ko ang isang lalaking nakangiti sa'kin. Kulay silver ang buhok nito at ang mga mata niya naman ay kulay pula. His eyes looks intimidating.

Sa tingin ko ay may edad na ang lalaking ito, mga nasa edad lang siguro siya ni Sister Katie.

"Who... are you?" I shockingly asked. He laughed at my question and then he smiled again.

"You don't know me?" Mahina niyang tanong na ikinailing ko. Napansin ko ang pagbabago ng kaniyang mukha, nakitaan ko bigla ng sakit ang mga mata niya. I suddenly feel guilty.

"I really don't know who you are. I believe this is the first time we met right?" I said.

Unti-unti siyang yumuko at mabagal na umiling. "This isn't the first time we met, Riye." sabi niya. "Hindi mo ba talaga ako natatandaan?" Tanong niya na ikinailing ko ulit.

At ano kamo? Tinawag niya ako sa pangalang Riye? Si Raiko lang naman ang tumatawag sa'kin ng gano'n or so I thought.

Ngumiti ulit siya na halos magsingkit na ang kaniyang mga mata.

"Hindi mo ba nakikita ang aking mga mata? Wala ka bang napapansin sa akin?" Of course I see your eyes, I'm not blind.

Tumitig ako ng matagal sa kaniya. Tinignan ng ko ng mabuti ang mga facial features niya hanggang sa tumigil ako sa mga mata niya.

My eyes widened when I noticed how similar our eyes were as well as its color. The deep red.

"W-Who are you?"

Lumapit siya sa'kin pagkatapos ay binigyan ako ng tapik sa ulo saka binanggit ang salitang nagpaguho sa buo kong sistema.

"I am your father."