DÜNYA YANSA

3.BÖLÜM

Evren Karahan

Yaşamak ve hissederek yaşamak...

Yirmi sekiz sene boyunca sadece yaşamıştım. Yaşamak nefes alıp vermekten öteye geçemeyen bir eylemdi benim için. Robottan farksız olan bedenim, acı çekmek ve acı çektirmekten başka hiçbir duygu barındırmayan kalbim şimdi üç harfli bir kelime yerinden çıkacakmış gibi çarpıyordu.

Aşk...

Bencil yanım ilk defa kendinden başka bir insanı düşünüyordu. Kendimi dahi mutlu etmek için çaba sarf etmeyen ben, Evren Karahan bir kadını mutlu etmek istiyordum.

Benim yatağımda, benim göğsümde uyuyan kadın... Benim kadınım!

Düşüncelerim, hayallerim gerçek olmuştu ve buna inanamıyordum. Çisem buradaydı işte. Kollarımda onun hakkında ne düşündüğümü bilmeden uyuyordu. Oysa ben onun güzel kafasından neler geçirdiğini çok iyi biliyordum. Kararsız, ürkek ve sevgiye muhtaçtı. Sevgiye muhtaç yanını kullanacak kadar acımasız, onu kendimin yapacak kadar kötüydüm fakat bu kadar pisliğin içinde onu tertemiz seviyordum. Bütün eksilerim bu aşkla artıya dönmeliydi bence.

Çisem Akbulut

06.03.2015

Keskin benzin kokusu ile araladım gözlerimi. Karnımdaki acı bacağımdaki sızıyı bastırırken acı ile inledim. Egemen...

"Ambulansı ara hemen!"

Bir çok sesin içerisinde zar zor duyduğum ses yaşama tutunmam için bana güç verirken ağabeyimi göremiyor olmam bu gücü sömürüyordu. Egemen ölürse benim yaşamamın ne anlamı kalırdı ki. Gözlerimi kapatıp bir kez daha açtığımda birisinin benim oturduğum tarafın kapısını açmaya çalıştığını gördüm. Burnuma dolan kan kokusu ve kulaklarıma dolan uğultular arasında ihtiyacım olan tek şey Egemenin yaşadığını duymaktı.

Hayatım film şeridi gibi gözlerimin önünden akıyordu resmen. Doruk, Eylül, Egemen, annem, babam... Bütün doğrular ve yanlışlarım. Ama en çokta yanlışlarım geliyordu aklıma. Ne kadarda çok yanlışım vardı öyle. Asi yanıma boyun eğerek yaşamıştım ve çok insan kırmıştım. Eğer ölürsem kötü mü anılacaktım? Bunu istemiyordum. Amacımda hiçbirzaman bu olmamıştı.

Peki ya ben yaşarsam ve Egemen ölür ise ne olacaktı?

Allahım lütfen birimiz ölecekse bu Egemen olmasın. Lütfen ne ailemi nede beni bu acı ile sınama.

Gözyaşlarım boynuma doğru ilerlerken nefes almaya çalıştım. Başarısız ve boşa bir çaba içerisinde olduğumu biliyordum ama nefes almamak çok korkutucuydu.

"Ağabey araba patlayacak! Bırak, şimdi gelir itfaiye."

Araba patlayacak! Duyduklarım ile daha şiddetli ağlamaya başladığımda bir başka adamın sesini duydum.

"Onu bu şekilde bırakamam."

Tek başına ölmeyi bile beceremiyordum. Eğer ağlamaktan ve nefes almaya çalışmaktan fırsat bulsaydım ona gitmesini söylemek isterdim. Birinin benim yüzümden zarar görecek olmasına dayanamazdım. Arabanın kapısı gürültü ile açıldığında yaşamaya dair ufacık bir umudum dahi kalmamıştı.