---TAMAMLANDI---
Barış mahallede sessizce yaşayan bir çocuktu. Devran ise mahallenin ağır abisi.
Eşcinsel konulu bir hikayedir, bunu bilerek başlamınızı isterim.
Homofobikler ve aşağılayıcı yorum yapanlar engellenecektir.
+18 içerikler, smut ve şid...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Zar zor ikna ederek masalardan birine oturttuğum Devran'la birlikte gözlerine baktığımda kendini bana kapattığını görmüştüm.
Her zaman duygularını açıkça yansıtan yeşilleri tamamen duvar gibiydi şu an.
"Bak, biliyorum kulağa saçma gelebilir ya da etkilenme gibi ama her şeyi anlatacağım."
Gözlerimi gözlerinden ayırmadan konuştuğum sırada kafasını sallayarak devam etmemi istemişti.
"Bu Faruk olayından sonra, sende kalmıştım ya? O günlerde başladı her şey."
Kaşları o günlere gitmiş gibi çatılırken sakince yutkunarak bana bakmıştı.
"Başta benimle ilgilenmelerin ve tüm gün seninle olmamdan kaynaklı ikimizin olduğu rüyalar görüp duruyordum ama bunları bilinçaltımın oyunu sanmıştım."
"O yüzden kaçar gibi evine döndün."
Kendince çıkarım yaparak gözlerime baktığında kafamı sallayarak onu onaylamıştım. Bu hareketimle iç çekerek arkasına yaslandığında eli cebine gitmiş ardından da çıkarttığı sigaradan bir dal çıkartırken bana bakmıştı.
Soracağı şeyi anladığım için kafamla onaylarken hiç beklemeden dalı çıkartıp dudaklarının arasına yerleştirmiş ardından da ucunu yakarak derin bir nefesi içine hapsetmişti.
Her zaman bu kadar çekici miydi?
"Sonra?"
Elindeki sigarayı çevirerek bana bakmasıyla dudaklarımı yaladığımda hafifçe genzimi temizlemiştim.
"Sonra senden kaçtım."
Kafamı kaldırmadan gözlerine baktığımda yüzündeki tebessümü görmüştüm. Fakat bu tebessüm mutluluk değil de hüzün doluydu.
"Sadece korktum! Yani seni üzmekten, bu olayların gelip geçici olmasından."
Hızlı hızlı konuşarak o hüznünü yıkmaya çalıştığımda işleri bok ettiğimi biraz geç fark etmiştim. Çünkü şu an daha da hüzünlenmiş gibi duruyordu.
"İki hafta boyunca kendimi denedim fakat olmadı. Yani hep sen vardın. Böyle mi oldu, şöyle mi oldu derken köşe başında da gözlerim hep seni aradı. Sonra ben emin olmak istedim."
Asıl konuya gelmemle iç çektiğimde Devran'ın hüznü dağılmış kaşları çatılmıştı.
"Altun zaten olayları biliyor, anlamışsındır."
Kafasını sallayarak beni onayladığında refleks olarak ben de kafamı sallamıştım.
"İşte sonra biz randevu ayarladık. Eğer randevuda hislerim olursa senin aklımı karıştırdığını ama hislerim olmazsa ve seni düşünmeye devam edersem de sana karşı boş olmadığımı anlayacaktım."
