Mysterious University By Inskyte ||✔ [PUBLISHED IN IMMAC PUBLISHING]

(Prologue)

A|N: Advance apologies for grammatical of typographical either any types of errors that the story contain.

READ AT YOUR OWN RISK:

••••••••

"Nica Marie Montalban!!HAAHAHAHAHAHA!!!! Ang Aming presidente.. Akalain mo nga naman? Sa isang iglap mawawala ka nalang na parang bula. ALAM MO BA HUH?!" unti unti akong naalimpungatan ng maramdaman kung may sumabunot sa buhok ko. Ramdam ko din ang sakit habang kinakalas ko ang tali sa kamay ko."Kung hindi pa kita pipigilan ako ang mamamatay, kaya naman mas mabuti ng ikaw ang mawala. Bitch!"

"Mapatay n'yo man ako, sisiguraduhin ko pading susunod sa hukay ko ang lahat ng sangkot dito."

Tanging sagot ko habang iniinda ang sakit ng kamay ko. Napaangat naman ako ng ulo sa kadahilanang nakaramdam ako nang kung may anong matalim na bagay ang nakatutuk sa lalamunan ko.

Alam kung mangyayari ito, kaya naman lahat ng secreto sa university nato naitago kuna kung sakali mang may papalit sa'kin sana sya mismo ang maka alam kung anong lihim ang meron sa school nato.

Hindi ko alam kung sino ang nagsulat ng pangalan ko sa suicide book. Basta ang alam ko pag ang pangalan ng isang tao nakalista don hindi na pwedeng mabuhay."At pano mo naman gagawin 'yon kung mamamatay kana?" mas lalo akong napapigil ng hininga ng idiin nito sa lalamunan ko ang kutsilyo.

Ramdam kung puno na nang dugo ang uniform ko na nagmula sa lalamunan ko.

"Any last wish? Ms Montalban? Iangat ang ulo nito, maglalaru tayu!"

Hindi ko masyadong maaninag kung sino sila basta ang alam ko anim sila na nakapalibot sa'kin ngayon.

Hindi kudin makita kung ano ang mga mukha nila dahil lahat sila naka leader Jacket , naka clubs at nakamask.

"May tanong ako sa'yu ms president? Pag nasagot mo ang tanong na'to maaari kang mabuhay pero kung hindi goodbye!"

"Ang dami mo pang sinasabi , ba't hindi mo nalang patayin iyan? Total masagot n'ya man o hindi mamamatay padin naman 'yan."

"Ba't hindi muna natin tikman para naman sulit diba?"

"Tarantado kaba? Pumapatay lang tayu pero hindi tayu mga bastus."

Napadaing ako sa sakit habang nilalaru nila ang mukha ko gamit ang matalim na bagay. Ba't hindi nalang nila akong patayin?

"In 5 second, Kailan dumating si Ferdinand Magellan sa pulo ng Humonhon?"

"Ma-marso 16 1521." mabilis na sagot ko. Tsskkk! Hindi naman ako bobo at ang dali ng tanong.

"ARGGHHHH!! BA'T PA KAYO NAKIKILAGLARO PATAYIN NA'YAN TABI!!!!"

(ACKKKK!!!COUGHHH)

Humugot ako nang malalim na hininga dahil sa pagbaon ng kutsilyo banda sa may gilid ko. Unti unti nading nanginig ang buong katawan ko. At unti unting tumulo ang mga luha ko.

Dati sabi ko sa sarili ko makakalabas ako dito nang maayos at walang sakit na nararamdaman. Ngunit heto ako hinihintay nalang kung kailan ako malalagutan ng hininga.

Unti unting nanginig ang katawan ko ng bumulwak ang dugo na nagmula sa leeg ko dahilan para unti unti akong manghina.

Ma? I'm sorry hindi kuna matutupad ang pangarap na gusto nyo para sa'kin. Sorry ma? Pa? Pero hanggang dito nalang ako.

Hanggang dito nalang.

Kung buhay ko ang kapalit para sa mga studyante dito. Magiging masaya ako.. At magiging malungkot din dahil hindi kuna makikita ang pamilya ko. Ang bestfriend ko ang mga taong mahahalaga sa'kin.

Ilang taon akong naging ssg press sa campus na'to? Ilang taon din akong nahirapan sa mga nangyayari dito? Ngunit hindi padin sapat ang mga ginagawa ko para matapos ang kaguluhan dito.. Dahil mas lalo pa itong lumala.

Ang daming buhay na ang nasayang! Ang daming studyante ang hindi ba nakakaalis dito ng dahil sa'kin ng dahil sa pangingi alan ko.

Pero obligasyon ko ang lahat pero kahit anong gawin ko tila wala namang patutunguhan, tila walang may gustong tumigil kung hindi ako ang mawawala.

Naigalaw ko ang ulo ng makaramdam ako ulit ng sa'kit.

"Buhay pa HAHAHAHA!! ABA MATINDI!!"
Saad ng isa sa mga studyanteng gustong pumatay sa'kin saka ako tinadyakan.

unti unting gumuhit ang ngiti sa labi ko dahan dahan din akong napayuko ng maramdaman kung unti unti ng nandidilim ang paningin ko.

All this time sa isang iglap mawawala na ako sa mundo nu hindi ko manlang nasilayan ang buhay na meron sa labas ng university n'to . Isa ang pangarap ko na makalabas dito ngunit pano kupa gagawin kung dito mismi ako mawawalan ng hininga.

Mas lalo akong napaubo ng dugo dahil sa mga sugat na natamo ko na naging dahilan ng pagkahina ko... Kung alam kulang? Kung al-alam kulang na ito ang katapusan ko hindi kuna sana iniwan ang taong mahal ko at sabay kaming dalawa pe-pero wala eh.. Bi kahit ako ni hindi ko mailigtas ang sarili ko sa ganitong bagay kasi ang hina hina ko. Sobrang mahina ako at takut akong harapin ang katutuhanan.

Hindi ako nangarap ng ganitong buhay. Pero bakit, ito ang itinadhana sa'kin bakit ganito ang katapusan ko naging mabuti naman ako sa lahat.

At ang pagiging mabuti na'yon ang naging dahilan kung ba't ako naging ganito? Kung bat nila ako kinakalaban ng ganito.

Bumagsak ako sa semento dahil na paghihina ko at sa pagbagsak na'yon ang naging dahilan kung bat nag hahabol hininga ako.

Unti unting naging blangko ng paningin ko na tila ba anytime pipikit na ako pero nilalabanan ko padin.. Ngunit huli na ang lahat ng hawakan ako sa may buhok at tinapat sa leeg ko ang isang patalim na pwedeng tumapos sa buhay ko.

"You mayo now rest in peace!"
Dinig ko saka ginilit ang leeg ko.

Humugot ako ng hininga , sobrang lalim na hininga pero tila ramdam ko ang pagkawala ng hangin sa buong katawan ko na naging dahilan ng unti unting pagpikit ng mga mata ko.

A|N: Thank you kung sakali mang may magbabasa nito. Ang storing ito ay isang kathang isip lamang meron ding mga lesson na mapupulot kung inyo lang maiintindihan, kung may mga typo man pasensya na at hindi pa ito tuluyang naedit.

[Publish By : Inskyte]