Mysterious University By Inskyte ||✔ [PUBLISHED IN IMMAC PUBLISHING]

67

“Pa-payag ako,  bu-buhay ko kapalit ng dalawa.”

Saad ko na kinangisi n‘ya.

“Ms Pr-Primus,  paki usap iligtas mo ang sarili mo. Ayos lang kami, tama na ang ginagawa mo. Huwag munang isakrispisyo pa ang buhay mo.”

Hindi ko pinansin ang sinasabi ni Dawn. Nanatili akong nakakuyom habang hawak ako ng class 4-A hindi ako pumalag kasi alam ko na kapag ginawa ko ‘yon dalawa sa mahal ko ang mawawala.

“Mautak kadin eh noh,  kaya pala tinanong mo kung pano makalabas dito kasi ‘yon pala ang plano mo. Pero hindi mo ba napansin na mas mautak ko sa‘yu.”

“Putang*na kaba? Hindi mautak ang tawag d‘yan kundi hindi marunong makilaban ng patas.”

“Mamamatay kananga lang ang angas mo pa,  tatanggapin kapa kaya sa empyerno n‘yan?”

“Isa lang ibig sabihin pag hindi ako tinanggap meaning buhay ako.”

“Tapang ah,  tignan natin kung tatapang kapa.”

Pinagsusuntok ko‘yong mga humawak sa‘kin ng mapansin kung unti unting itinututuk ang baril nito kina dawn.

Natumba ako after akong paluin nong isang student ng bat sa may likod pero bumangon ako. At kinuha ang isang bat na nabitawan ng isang studyante at ’yon ang ginamit para matalo ang class 4-A

[BANNNGGG]

Halos umalingaw ngaw ang putok ng baril at kita ko kung pano tinama si dawn sa bandang may braso nito kung saan hawak nya si sk at dahil sa gulat sabay silang unti unting tumumba papunta pababa.

“DAAAAWWWMNN!!”
malakas na sigaw ko.

At mabilis na tumakbo. Mabuti nalang nahawakan ko silang dalawa.

Nakaramdam ako ng kirot mula sa takiliran ko ng tumama ito sa gilid ng pader na tinungtungan nina dawn kanina.

“Pa-paki usap,  huwag ka-kayong bibitaw?!”

Naiiyak na sabi ko habang ang mga mata ko nakatitig ngayon kay sk na unti unting nagkakaron ng malay.

“My-mystein?!”
Bulong nya.

Alam kung nararamdaman nila ang luha ko na bumabagsak sa mukha nila.

Sobrang bigat nila pareho at anytime pag mawalan ako ng balance tatlo kami ang mahuhulog.

“Sa-sabi ko naman sa‘sayu diba? Sa-sabi ko naman sayu ililigtas kita. Sabi ko naman sa‘yu na ako ang bahala diba?”

“Bu-bumitaw kana Mo-moy! Pag-pagdi kabumitaw tatlo tayo ang mahuhulog dito? Pa-paki usap iligtas mo ang sarili mo. Pa-pakiusap , so-sorry!”

“Ms-Ms Primus,  bumitaw kana. So-sorry kasi pati ako naging pabigat kaya ngayon nahihirapan ka. Paki usap bitiwan muna ako.”

Napapikit ako at iniinda ang sakit na nagmula sa tagiliran ko.

“K-kahit ngayon lang,  ka-kahit ngayon lang ako mu-muna ang pakinggan nyo,  ka-kahit ngayon lang ma-magtiwala naman kayo sa‘kin. Hi-hindi ko kayang bumitaw.. Hindi ko kayang ni isa sa inyo ang bibitawan ko.  Pa-paki usap huwag nyo na kung pagsabihan ng kung ano-ano. Ka-kahit (sob) kahit ng-ngayon lang pagkatiwalaan nyo ako.”

“Mo-moy makinig ka,  pag-pagnamatay ako ngayon.. Tan-tandaan mo ikaw padin ang pipiliin ko. So-sorry kung sinabi kung di kita mahal ak-akala ko kasi pag-pag ginawa ko ‘yon ok na ang lahat.. Ka-kaya please iligtas mo si dawn bitiwan muna ako.”

Unti unti syang bumitaw sa kamay ko. Pero hindi ako bumayag kahit di ko na sya makita dahil sa sunod sunod na luha ang lumalabas sa mata ko.

Gusto kung mag mura. Gusto kung hilahin silang dalawa pero hi-hindi ko kaya. Hindi ko kaya...